Έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν άγνωστος. Ένα τίποτα, ένας μαύρος, ένας σκυλάραπας για την ακρίβεια – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Ζούσε τη φτώχεια και την εκμετάλλευση στο πετσί του. Βίωνε το τι σημαίνει να σου απαγορεύουν το δικαίωμα στο όνειρο και την κανονικότητα. Πουλούσε γυαλιά ηλίου, τσάντες και ρολόγια στις υπαίθριες αγορές για να ζήσει. Ήταν λαθρέμπορος, δηλαδή – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Μοναδική του διέξοδος ήταν το μπάσκετ. Αν δεν ήταν αυτό, θα έκλεβε, θα βίαζε και θα σκότωνε – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Μέχρι τα 18 του δεν είχε επίσημα έγγραφα και δεν τον θεωρούσαν καν πολίτη της Ελλάδας. Ήταν λαθρομετανάστης – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Στη Βουλή το 2015, στην ψηφοφορία για την απονομή ιθαγένειας στα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψήφισε όχι. Νωρίτερα, το 2012, η τότε βουλευτής της ΝΔ, Κατερίνα Παπακώστα, είχε δηλώσει πως οι «λαθρομετανάστες εισρέουν κατά χιλιάδες στα σύνορα σαν κατσαρίδες». Ήταν κατσαρίδα ο Γιάννης – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι στη θέση του Σαχζάτ Λουκμάν, που δολοφονήθηκε από τη Χρυσή Αυγή. Η μητέρα του θα μπορούσε να είναι στη θέση της Μάγδας Φύσσα. Και να του φωνάζουν οι διάφοροι εθνικιστές και πατριδοκάπηλοι πως «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» – έτσι θα έλεγαν αυτοί που σήμερα τον επιβραβεύουν.

Να προσέχεις Γιάννη. Να προσέχεις, όχι επειδή τα κατάφερες, αλλά επειδή τα κατάφερες μόνος σου, κόντρα σε όλους και σε όλα. Να προσέχεις και να θυμάσαι πως είσαι ο ένας στο 1.000.000. Οι υπόλοιποι βρίσκονται είτε στον πάτο της θάλασσας είτε στοιβαγμένοι σε κάποιο κοντέινερ. Να προσέχεις και να μην ξεχνάς αυτό που έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: «Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου… Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά».