Για τον Μάριο

Λάβαμε και δημοσιεύουμε ένα συγκινητικό σημείωμα, στη μνήμη του αδικοχαμένου Μάριου Αμανατίδη, που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή, σε τροχαίο δυστύχημα.

Είμαι και πάλι εδώ. Τρεις μέρες περάσανε λένε. Μου φαίνεται όμως, πως όπου να ‘ναι θα φανείς. Θα βγεις από τη πόρτα και χαμογελαστός θα με προσκαλέσεις για λίγο μέσα, μέχρι να ετοιμαστείς. Τρεις μέρες περάσανε λένε. Εμένα μου φαίνονται περισσότερες. Λες και πονάω από πάντα. Λες και έχουν περάσει χρόνια από τότε που δεν είσαι πια μαζί μας.

Είμαι πάλι εδώ. Σ’ αυτήν την αυλή. Είχαμε όμορφες στιγμές θυμάμαι. Τώρα όλοι μας ήσυχοι, καθισμένοι αντίκρυ στις πλαστικές καρέκλες πίνουμε τον καφέ. Αμίλητοι για λίγα λεπτά. Πρόσωπα σκυθρωπά, κουρασμένα από τη θλίψη. Προσπαθούμε βλέπεις, να λύσουμε τον γρίφο που μας άφησες.

Πάλι εδώ. Παραδίπλα μας παίζουνε λίγα παιδιά. Παίζουνε κρυφτό και κυνηγιούνται αμέριμνα. Στην ίδια αυλή! Χωρίς να το ξέρουν μας αποκαλύπτουν ξανά πως ήταν οι μέρες πριν φύγεις. Αναμνήσεις και θύμησες πάλι ξυπνούν. Αναρωτιέμαι πως θα ‘ναι οι μέρες που θα ‘ρθουν ξανά.

Εδώ. 1 Αυγούστου. Μα εμένα μου φαντάζει Πρωτομαγιά. Σκέφτομαι τους Συντρόφους, που εκτέλεσαν τότε, το ’44, στην Καισαριανή. Άνθρωποι αδάμαστοι μ’ αγέρωχη θωριά και καθαρά μάτια. Κ’ είναι χιλιάδες στην Ελλάδα όμοιοι τάφοι, όπως λέει και ο Ποιητής. Είχανε τόσους αγώνες να κερδίσουν. Όπως είχες κ’ εσύ. Είχαμε μονάχα ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Θυμάσαι;

Α.Κ.