Η ειρήνη δεν έρχεται με μέηλ…

Στην αχανή «νατοϊκή επικράτεια», όπου συμβιώνουμε οπλισμένοι σαν αστακοί, και προάγουμε την εύρυθμη λειτουργία των απανταχού σφαγείων, Καναδοί, Αμερικάνοι, Τούρκοι, Έλληνες,  Άγγλοι, Τσέχοι,  Νορβηγοί κλπ, η ειρήνη, μετά τον πόλεμο που άνοιξε στην Ουκρανία,  είναι λέξη-προϊόν που δεν μπορεί να εκστομίζεται χωρίς σφραγίδα νατοϊκής γνησιότητας. Κι αυτό,  γιατί σ’ αυτή την επικράτεια  η ειρήνη είναι εξαγώγιμο πολεμικό είδος από το Γκουαντάναμο ως την Κανταχάρ. Εξοπλίζει το ισλαμικό κράτος και το τάγμα του Αζόφ, σκορπίζει σαν τους κόκκους της ερήμου τα φανταστικά πυρηνικά όπλα του Σαντάμ, και κυρίως επιβάλλεται με τη δύναμη των αγαθών  και της ιδεολογικής της ανωτερότητας, όπως ποτέ πριν στην παγκόσμια ιστορία. Αυτή η ειρήνη είναι συνώνυμο της απόλυτης ελευθερίας. Όταν τη ζεις,  μπορείς να ταυτίζεις τον Αντόνιο Μπαντέρας με τον Στεπάν Μπαντέρα, τον Τσε με τη μύγα τσε-τσε, και τον αυτοκρατορικό θυρεό του Πούτιν  με το σφυροδρέπανο του Στάλιν. Ακούγεται αστείο αλλά δεν είναι. Είναι τραγικό. Όσο και η χειραγώγηση των μαζών στον αιώνα της αφθονίας των μέσων επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης.

Οι αστικές τάξεις της Ρωσίας,  της Ευρώπης και των ΗΠΑ διαγκωνιζόμενες για την πρωτοπορία της κερδοφορίας και τον ηγετικό ρόλο στην αναδιάταξη των υλικών και άυλων πόρων, τώρα που εκφυλίστηκε η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, με αναδυθέντα  τον κινεζικό δράκο, καίει κεφάλαιο και ανθρώπους. Αρχής  γενομένης από την Ουκρανία, αλλά με το φόβο ότι η εξαθλίωση των μαζών, η πείνα και η εξοντωτική ενεργειακή φτώχια θα αναγεννήσουν τον κομμουνισμό, τρομοκρατούνται. Δεν είναι τυχαίο, αντίθετα είναι καλά προπαγανδιστικά σχεδιασμένο το μοναδικό κοινό στοιχείο Δύσης-Ρωσίας: αντικομμουνισμός. Παίρνουν τα μέτρα τους. Ξαναχαράζουν σύνορα με πολλαπλά μπαϊπάς αγωγών και μεταφορικών διόδων. Συνάμα δίνουν τα ρέστα τους στο επικοινωνιακό παιχνίδι, έχοντας προετοιμάσει την παγκόσμια κοινή γνώμη με «τα παιχνίδια πείνας», «το παιχνίδι του καλαμαριού», κι άλλα τέτοια αγαθοεργά σήριαλ. Πολεμούν… για την ειρήνη.  Έτσι άμα διαβάζεις κι ακούς αναλύσεις για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα μεταξύ χάμπουργκερ και χαβιαριού ή μεταξύ εισβολής της Τουρκίας στη Συρία και εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, και βλέπεις να ανταλλάσσονται S300 με F35, και εντέλει να σου λένε ότι εφτά εκατομμύρια Ουκρανοί πρόσφυγες είναι «λιγότερο βάρος»  απ’ ότι εφτακόσιες χιλιάδες Αφρικανοί, Αφγανοί και Σύριοι, προσδίδοντας έτσι χρηματιστηριακή αξία στη ρατσιστική επιλογή, πασπαλισμένη μάλιστα με δηλητηριώδη πολιτισμική άχνη ζάχαρη-στρυχνίνη, τότε η ειρήνη είναι κάτι που έρχεται μόνο με μέηλ…

Οπότε, ως εργατική τάξη, για να υπερασπιστείς την ειρήνη, σου λένε ότι πρέπει να πολεμήσεις τον πόλεμο των άλλων. Δεν κάθεσαι να σκεφτείς πως το ψωμί πρώτα θα γίνει πανάκριβο και μετά θα λείψει. Είσαι ελεύθερος να πας οπουδήποτε σου επιτρέπουν, αλλά άφραγκος και χωρίς καύσιμα. Τι να κάθεσαι τώρα να τραγουδάς για την ειρήνη; Δεν επενδύεις καλύτερα στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που πιπιλίζεται λες κι είναι ευκαιρία; Δεν μπορείς που δεν μπορείς να αγοράσεις μπότες Prada , σαν κι αυτές που κάποιος είδε ότι φόραγε ο Τσετσένος Καντίροφ. Στείλε ένα μέηλ και ζήτα από την Prada να αποκηρύξει το διάολο που τα φοράει. Το κίνημα ειρήνης του εικοστού πρώτου αιώνα θέλει να μπορείς να βγεις στο δρόμο χωρίς να φοβάσαι να εγκαταλείψεις το πληκτρολόγιο. Γιατί στην πληκτρολογημένη Δύση και την πληκτρολογημένη Ανατολή για να υπάρξει ειρηνικό κίνημα πρέπει να αντισταθούμε στη συκοφάντηση της ειρήνης, αλλιώς σ’ αυτήν θα αναπαύονται,  όπως πάντα, μόνον οι νεκροί.

Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα “Τα Νέα Σαββατοκύριακο” 26-27 Μάρτη 2022.