Και να έπαυε να γυρίζει η Γη, θα είχαμε το Γιάνη
Και να έπαυε να γυρίζει η Γη, δε θα έπαιρνα χαμπάρι. Ήταν αξέχαστη η στιγμή, Τύψεις μεγάλες με κατέκλυσαν για τους ενδοιασμούς που είχα για τον Αλέξη. Ο φόβος και το άγχος εξαφανίστηκαν. Δε με ένοιαζε αν τελικά το φως έσβηνε παρά την οργισμένη μας αντίθεση στο σβήσιμο του.
Αν τυχόν αναρωτιέστε πότε προλάβαινε να γράφει το σενάριο για τόσες χιλιάδες επεισόδια της “Λάμψης” και του “Καλημέρα Ζωή” ο Φώσκολος, η απάντηση είναι ότι είχε βοηθούς. Αν τώρα αναρωτιέστε ποιοι θα μπορούσε να είναι αυτοί οι βοηθοί, η απάντηση είναι πως δεν έχουμε ιδέα. Έχουμε όμως μια υποψία, διαβάζοντας τα παρακάτω.
Το περιπλανώμενο βλέμμα μου έπεσε σ’ έναν πελώριο, άσχημο πίνακα ζωγραφικής που απεικόνιζε την ελληνική σημαία και κρεμόταν πάνω από το γραφείο του πρωθυπουργού. Ο ζωγράφος είχε καταφέρει να κάνει μια σημαία που αγαπώ να φαίνεται άσχημη και τυραννική, δηλαδή το ακριβώς αντίθετο του ευγενούς πατριωτισμού που συμβολίζει. “Ή αυτός μένει ή εγώ”, είπα στ’ αστεία στον Αλέξη αναφερόμενος στον πίνακα. “Μην ανησυχείς. Μένεις! Έχω ήδη ζητήσει να τον αντικαταστήσουν”, απάντησε.
Όταν ξανασυναντήθηκαν τα βλέμματά μας, η όρεξη για χιούμορ είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπο του Αλέξη. Με κοίταξε με βλέμμα σοβαρό για να μου πει: “Κοίτα να δεις! Μη συνηθίσεις σε αυτά”, δείχνοντας με το δείκτη του δεξιού χεριού του το πρωθυπουργικό γραφείο.
Αυτά τα γραφεία, αυτές οι καρέκλες δεν είναι για μας. Η δική μας φυσική θέση είναι εκεί έξω, στους δρόμους, στις πλατείες, με τον κόσμο. Μπήκαμε εδώ για να κάνουμε μια δουλειά. Μην ξεχάσεις ποτέ γιατί βρισκόμαστε εδώ. Για κανέναν άλλο λόγο. Και να είσαι έτομος. Αν οι μπάσταρδοι βρουν τρόπο να μας εμποδίσουν να κάνουμε ό,τι υποσχεθήκαμε, εσύ κι εγώ πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε τα κλειδιά στον Σαμαρά, σε εκείνους που θέλουν να εφαρμόζουν μνημόνια και να ξαναβγούμε στους δρόμους, για να οργανώσουμε την επόμενη διαδήλωση”.
Και να έπαυε να γυρίζει η Γη, δε θα έπαιρνα χαμπάρι. Ήταν αξέχαστη η στιγμή, Τύψεις μεγάλες με κατέκλυσαν για τους ενδοιασμούς που είχα για τον Αλέξη. Ο φόβος και το άγχος εξαφανίστηκαν. Δε με ένοιαζε αν τελικά το φως έσβηνε παρά την οργισμένη μας αντίθεση στο σβήσιμο του. Ήμασταν εκεί, μαζί, για να παλέψουμε με λύσσα να μη σβήσει. Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία. Είχε φτάσει η ώρα να στρωθώ στη δουλειά.
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη “ανίκητοι ηττημένοι” και την εικόνα την αλιεύσαμε από το Τουίτερ. Ευτυχώς απέφυγε στον τίτλο τη λέξη “αήττητοι” που θα παρέπεμπε σε άλλα νοήματα. Ο υπότιτλος “για μια ελληνική άνοιξη μετά από ατελείωτους μνημονιακούς χειμώνες” προσφέρεται για μια σειρά συνειρμούς. Από τη “Χαμένη Άνοιξη” του Τσίρκα, μέχρι την “Άνοιξη” της Βόσσου για μια διαφορετική Eurovision. Από το “καλοκαίρια και χειμώνες” του Μητροπάνου, μέχρι το “ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες…”.
Όσο για το απόσπασμα, έχει κάτι από το “με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία“, το σεναριογραφικό δαιμόνιο του Νίκου Φώσκολου, και αντιμνημονιακή σαπουνόπερα. Γεμάτη σοβαρά βλέμματα που παγώνουν την κόλαση και μπορούν να κάνουν τη Γη να σταματήσει, αλλά θα βρουν απέναντί τους ήρωες πρόθυμους να παλέψουν με λύσσα. Ανατριχίλα…
