«Και πάλι το παράδειγμα της Κούβας»

Εδώ και κάποια χρόνια, ο Subcomandante Marcos, εκπρόσωπος και ηγετικό στέλεχος  των Zapatistas, αποχώρησε από την ηγεσία του κινήματος για την αυτοδιάθεση των ιθαγενών του Μεξικού, αναφέροντας μεταξύ άλλων στην τελευταία του ομιλία: «είναι πεποίθησή μας ότι στον αγώνα μας δε χρειαζόμαστε κανένα ηγέτη, μεσσία ή σωτήρα». 

Από τότε (2014) μέχρι σήμερα, δεν σταμάτησε να γράφει και να δημοσιεύει διάφορα κείμενα, όπως αυτό που ακολουθεί στη συνέχεια και που το μεταφέρω μεταφρασμένο στα ελληνικά. Πρόκειται για το τελευταίο κείμενό του και δημοσιεύτηκε τον προηγούμενο μήνα στο περιοδικό Punto Final της Χιλής με τίτλο «Otra vez el ejemplo de Cuba» (Και πάλι το παράδειγμα της Κούβας).

________________________________________________________________

Comandante Marcos

Εντυπωσιακή —σε παγκόσμιο επίπεδο— ήταν η απόφαση της Κούβας να προσφέρει την  απόλυτη και απεριόριστη αλληλεγγύη της προς τις αφρικανικές χώρες που πλήττονται από τον ιό του Έμπολα. 256 Κουβανοί γιατροί, νοσοκόμες και άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας καταπολεμούν αυτήν τη θανατηφόρα επιδημία στη Λιβερία, στη Δημοκρατία της Γουινέας-Κονακρί και στη Σιέρα Λεόνε. Είναι μέρος ενός σώματος 461 επαγγελματιών υγείας που εκπαιδεύονται στο Κουβανικό Ινστιτούτο Τροπικής Ιατρικής στην Αβάνα, σε αγροτικά νοσοκομεία που αναπαράγουν τις καταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν στην Αφρική.

Η κουβανική ανταπόκριση στην έκκληση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για βοήθεια στις αφρικανικές χώρες ήταν άμεση και χωρίς όρους. Η πρώτη ομάδα 62 Kουβανών γιατρών και νοσοκόμων έφτασε στη Σιέρα Λεόνε στις αρχές Οκτωβρίου. Από τότε, έχουν προστεθεί κι άλλα τμήματα, και το ανιδιοτελές έργο τους αναγνωρίζεται ακόμη και από τους πιο άσπονδους εχθρούς της Κουβανικής Επανάστασης, οι οποίοι δεν μπορούν να κρύψουν τον θαυμασμό τους γι’ αυτή τη χειρονομία.

Οι Κουβανοί απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι η αίσθηση και η πρακτική του διεθνισμού τους, είτε στις επαναστατικές πολεμικές προκλήσεις —όπως στην Αγκόλα στο παρελθόν— είτε τώρα στις ειρηνευτικές προσπάθειες, είναι μια πεποίθηση που έχει ρίζες στην επαναστατική ιδεολογία τους. Η γενναιόδωρη κουβανική στάση είναι αποτέλεσμα της σοσιαλιστικής παιδείας, η οποία επιδιώκει να εκπαιδεύσει τους νέους άνδρες και τις νέες  γυναίκες μιας διαφορετικής κοινωνίας. Η θέληση με την οποία υλοποιούν αυτή την επιδίωξη υπερβαίνει τα λόγια, γιατί την υποστηρίζουν βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Μια αλληλεγγύη όπως αυτή που προσφέρει η Κούβα  —και που στο πρόσφατο παρελθόν έχει ωφελήσει ακόμα και την ίδια την αυτοκρατορία— είναι απλώς αγάπη για την Ανθρωπότητα. Η προέλευση αυτής της εξαιρετικής συμπεριφοράς που κάνει το λαό τού Χοσέ Μαρτί τόσο αξιοθαύμαστο είναι η ηθική μιας κοινωνίας που εκπαιδεύεται από την επανάσταση του Φιντέλ και του Τσε.

Αυτή η υποδειγματική αλληλεγγύη ευτύχησε να έχει μια παγκόσμια καθολική αναγνώριση. Ακόμα και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, John Kerry, επεσήμανε: «Η Κούβα, μια χώρα με μόλις έντεκα εκατομμύρια κατοίκους, έχει στείλει 165 επαγγελματίες υγείας και σκοπεύει να στείλει σχεδόν 300 ακόμη». Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες καπιταλιστικές χώρες έχουν περιοριστεί στην προσφορά νομισματικής βοήθειας για την καταπολέμηση του Έμπολα, χωρίς να διακινδυνεύουν τη ζωή του ιατρικού προσωπικού, όπως έκανε η Κούβα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η κουβανική αλληλεγγύη προς την Αφρική στο θέμα της υγείας δεν είναι καινούργια. Περισσότεροι από 4.000 εργαζόμενοι στην υγειονομική βοήθεια προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε 32 αφρικανικές χώρες. Και αρκετές χιλιάδες άλλοι στη Λατινική Αμερική και στην Καραϊβική. Πολλές από αυτές τις χώρες έχουν υιοθετήσει τις πρακτικές υγείας του νησιού, τα εμβόλια, τα φάρμακα και τα κουβανικά πρωτόκολλα για τη θεραπεία των επιδημιών, καθώς και τα προγράμματα οργανωμένης αντίδρασης των πολιτών σε φυσικές καταστροφές, τα οποία είναι ικανά να κινητοποιήσουν εκατομμύρια ανθρώπους σε λίγες ώρες. 

Ωστόσο, στα πλαίσια αυτών των γεγονότων που εξυψώνουν την Κούβα και το πολιτικό της σύστημα, ο βορειοαμερικανικός αποκλεισμός που στραγγαλίζει την κουβανική οικονομία εξακολουθεί να υφίσταται. Στις 28 Οκτωβρίου —για εικοστή τρίτη συνεχόμενη χρονιά— καταγράφηκε η ετήσια καταδίκη του εμπάργκο από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.

Και πάλι 188 χώρες τάχθηκαν υπέρ του ψηφίσματος που προτρέπει τις Ηνωμένες Πολιτείες να βάλουν τέλος στον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοοικονομικό αποκλεισμό του νησιού. Από το 1962, αυτό το παράνομο και καταχρηστικό μέσο —το οποίο σκόπευε στην κατάρρευση της κουβανικής επανάστασης μέσω της πείνας και των ασθενειών— προκάλεσε απώλειες που  ανέρχονται  σε πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια  χωρίς να λάβουμε υπόψη τις τεράστιες ελλείψεις τις οποίες άντεξε με στωικότητα και επαναστατικό πατριωτισμό ο πληθυσμός.

Παρ’ όλα αυτά, ο κουβανικός σοσιαλισμός  —ικανός να παράγει δράσεις αλληλεγγύης όπως αυτές που απολαμβάνουν σήμερα οι αφρικανικοί λαοί— είναι ακόμα εκεί, ακλόνητος και πιο περήφανος από ποτέ. Ίσως η καλύτερη απότιση φόρου τιμής σε αυτήν την ανθρωπιστική χειρονομία είναι η ίδια η ψηφοφορία του ΟΗΕ. Για άλλη μια φορά, οι ΗΠΑ έμειναν μόνες τους με το Ισραήλ, το κράτος-συνεργό του σε πολλά άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ακόμα και οι New York Times συμβούλευαν τον Πρόεδρο Ομπάμα να τερματίσει την πολιορκία και την επιθετικότητα εναντίον της Κούβας, γιατί αυτό θα ήταν πιο χρήσιμο για τα αμερικανικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ  να αποδεχτούν την πραγματικότητα και να αντιμετωπίσουν με σεβασμό ένα έθνος που έχει κερδίσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό όλου του κόσμου.