Ο άνθρωπος που ζήτησε να πάει στη ζέστη αλλά τον έστειλαν στο κρύο

Τι κοινό έχει ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με τον Καβάι Λέοναρντ; Κανένα απολύτως. Διότι ο μεν Κωνσταντάρας γύρισε από τη ζέστη, αλλά ο δε Λέοναρντ όχι μόνο δε γύρισε, αλλά δεν πήγε καν.

Έχουμε ξαναμιλήσει παλαιότερα για τον κόσμο του NBA και συγκεκριμένα για το επιχειρηματικό/εργασιακό του σκέλος, όμως με αφορμή ένα πρόσφατο περιστατικό, τη μεταγραφή ενός απ’ τους καλύτερους παίκτες του κόσμου θα σας ζαλίζουμε λίγο παραπάνω.

Λένε λοιπόν ότι οι ΗΠΑ είναι η ηγέτιδα δύναμη του κόσμου και χώρα εφαρμογής του πιο άκρατου, αχαλίνωτου και «ταπανταολικού» καπιταλισμού. Χώρα ελεύθερων «εντεπρενέρ» που επιδίδονται αγόγγυστα στο επιχειρείν και εργαζομένων που καθορίζουν ομοίως ελεύθερα το εργασιακό τους μέλλον. Ε, χμ, λοιπόν, όχι ακριβώς. Γιατί στον κόσμο των μεγάλων αμερικανικών σπορ, και την περίπτωσή μας, του NBA, αυτό δε συμβαίνει. Τουλάχιστον όχι πλήρως. Στο ΝΒΑ λοιπόν, τα κλειδιά τα έχει η Λίγκα (στην ουσία η Ένωση Ιδιοκτητών), η οποία διαπραγματεύεται κάθε μερικά χρόνια τη Συλλογική Σύμβαση (ουάου!) με τους «απέναντι». Απέναντι, από πλευράς παικτών δηλαδή, βρίσκεται η NBPA (National Basketball Players Association) δηλαδή η… «ΓΣΣΕ-Μπασκετμπολιστών», στην οποία τα ηνία έχει αντίστοιχη… ΠΑΣΚΕ με πρόεδρο τον ομπαμιστή πασόκο Κρις Πολ και αντιπρόεδρο τον επίσης πασόκο (γνωστό εξαπτέρυγο της Χίλαρυ) Λεμπρόν Τζέημς.

Με βάση τη σύμβαση λοιπόν, όταν ένας παίκτης μετακινηθεί, κουβαλάει μαζί του το συμβόλαιο, τις αποδοχές και όλους τους όρους του, στην επόμενη ομάδα. «Πολύ καλά», θα πείτε, «πασόκοι-ξεπασόκοι, από συνδικαλισμό κάτι σκαμπάζουν εκεί». Όμως, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στην Ευρώπη, όπου ο παίκτης για να μεταγραφεί πρέπει να δώσει τη συναίνεσή του (έστω και ζορισμένη κάποιες φορές), στο NBA αυτό δε συμβαίνει. Η ομάδα του έχει δικαίωμα να τον παραχωρήσει όπου αυτή επιθυμεί, με βάση τα ανταλλάγματα που θα αποκομίσει.

Τέτοια είναι και η περίπτωση που «έσκασε» πριν λίγες μέρες. Από τη μια η ομάδα-υπόδειγμα του αμερικανικού μπάσκετ, με τα 5 πρωταθλήματα σε 20 χρόνια, η ομάδα των ενναλακτικών σταρ με τους χαμηλούς τόνους και τις ανύπαρκτες φανφάρες, οι Σπερς, από το Σαν Αντόνιο του Τέξας. Από την άλλη έναν παίκτης «ταμάμ» γι’ αυτή την ομάδα, ο διάδοχος του αρχετυπικού αντιστάρ, του Τιμ Ντάνκαν, ο ακόμα πιο λιγομίλητος, ακόμα πιο συνεσταλμένος, ακόμα πιο αγοραφοβικός Καβάι Λέοναρντ. Και το επίδικο, η εντελώς απρόσμενη και εκτός «κουλτούρας Σπερς» απαίτηση του τελευταίου να μεταγραφεί πάραυτα, λόγω μιας «παρεξήγησης» με την ομάδα, σχετικά με έναν τραυματισμό που τον άφησε εκτός δράσης για το μεγαλύτερο μέρος της περσινής χρονιάς. Βέβαια οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτός που του «φούσκωσε τα μυαλά», είναι ο ατζέντης/θείος και ότι «το παιδί το παρέσυραν». Η ουσία δεν άλλαξε. Ο παίκτης ζήτησε μεταγραφή. Και μάλιστα κατά προτίμηση στο φαντασμαγορικό, καλοκαιρινό, παραθαλάσσιο Λος Άντζελες, την Paradise City όπου τα κορίτσια είναι pretty, και ει δυνατόν στους Λέικερς του διοικητικού παράγοντα Μάτζικ Τζόνσον, και εσχάτως του παικτικού (για την ώρα) παράγοντα Λεμπρόν Τζέημς. Έλα όμως που οι ιθύνοντες του Σαν Αντόνιο δεν είχαν καμιά όρεξη να ενισχύσουν έναν από τους ανταγωνιστές τους στη Δυτική Περιφέρεια. Και μάλιστα έναν ανταγωνιστή που εμφανίστηκε εμφανώς «ανόρεχτος» να κάνει μια δελεαστική πρόταση, προσδοκώντας εμφανώς να πάρει τον παίκτη την επόμενη χρονιά με ελεύθερη μεταγραφή, καθώς έληγε το συμβόλαιό του. Αντί λοιπόν για το Μαλιμπού και το Χόλυγουντ, ο Καβάι Λέοναρντ θα πίνει την επόμενη χρονιά το δροσερό μοχίτο του (ή μάλλον το ζεστό φλαμούρι του) στο Τορόντο της Σιβηρ… του Καναδά, μια «μια χαρά» πόλη πάντως σύμφωνα με όσους έχουν πάει εκεί, αλλά εκτός πεδίου ενδιαφερόντων του δις καλύτερου αμυντικού της χρονιάς. Σε αντάλλαγμα οι Τορόντο Ράπτορς θα στείλουν τον καλύτερό τους παίκτη, τον συμπαθή Ντεμάρ Ντερόζαν στην ομάδα του Τέξας. Ενός παίκτη με δεσμούς και σημαντικό κοινωνικό έργο στην πόλη του Τορόντο, που επίσης στραβομουτσούνιασε για τη συγκεκριμένη μεταγραφή/ανταλλαγή. Ενός παίκτη που είχε λάβει κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις, λίγες μέρες πριν, ότι δεν πρόκειται να μετακινηθεί. Μηδέν στα δύο λοιπόν, τουλάχιστον συναισθηματικά, για τους δύο σταρ. Αν και τα 20φεύγα εκατομμύρια που θα πάρει έκαστος μάλλον θα απαλύνουν τον πόνο τους για το γεγονός.

Η ιστορία αυτή, αν κάτι δείχνει, πέρα από τα εκατομμύρια που «σφυρίζουν» δεξιά και αριστερά, είναι «Το Τέλος της Αθωότητας», μιας εποχής που οι παίκτες έμεναν μια ζωή στην ίδια ομάδα, δένονταν με την τοπική κοινωνία, στα καλά και στα άσχημα, με «λίγα» ή περισσότερα χρήματα. Μια εποχή που, μεταξύ μας, δεν υπήρξε, τουλάχιστον σε μεγάλη και καθοριστική κλίμακα, σχεδόν ποτέ.