Σωματείο σημαίνει ακούμε, σημαίνει προτείνουμε, σημαίνει αποφασίζουμε όλοι μαζί

Φυσικά κανείς -όποια ευθύνη κι αν έχει αναλάβει σε ένα σωματείο ή και επειδή ακριβώς έχει αναλάβει αυτή την ευθύνη- δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα ξέρει όλα, ότι τα κάνει όλα καλά. Το ίδιο το σωματείο σημαίνει συμμετοχή συναδέλφων, ανταλλαγή γνώμης, σημαίνει βελτίωση μέσα από τη συμμετοχή. Σημαίνει ακούμε, σημαίνει προτείνουμε, σημαίνει αποφασίζουμε όλοι μαζί.

Ας πούμε ότι αυτά ισχύουν για όλους μας. Για εμάς σίγουρα ναι. Γι` αυτό άλλωστε και όταν κληθήκαμε μέλη της Διοίκησης του ΣΕΗ να απαντήσουμε σε ερωτήσεις που μας έθεταν τα παιδιά του support π.χ για το πώς οργανώσαμε την αλληλεγγύη, ήμασταν εδώ. Γι αυτό άλλωστε και καλέσαμε επίσημα την οργανωτική επιτροπή σε συνάντηση στο Σωματείο, θέλοντας να ανταλλάξουμε γνώμες, να μοιραστούμε αγωνίες, να μάθουμε όλοι μαζί, θεωρώντας ότι ανεξάρτητα από αδυναμίες και διαφωνίες-ας το πούμε καθαρά-ένα σωματείο 100 χρόνων, κάτι έχει να μας μάθει όλους μας. Τα παιδιά απαξίωσαν αυτή την πρόσκληση. Δεν ήρθαν, δεν απάντησαν καν αν θα έρθουν και γιατί όχι.
Ας πούμε πάλι ότι από εκείνη την απαξίωση πέρασαν μέρες πολλές. Κακία έτσι κι αλλιώς δεν κρατάμε γιατί η συμμετοχή στο σωματείο είναι εθελοντική για όλους μας.

Ήρθαν πάντως πιο μετά. Τους υποδεχτήκαμε με χαμόγελα, ρακές και πολλή συζήτηση.
Αυτή τη φορά κάποιοι από αυτούς-όχι όλοι- ήρθαν ως παράταξη. Δικαίωμά τους. Τους ρωτήσαμε τι υποστηρίζουν. Α, περίπου τα ίδια με το Σωματείο- μας είπαν. Απλά εμείς είμαστε νέοι.

Στη συνέλευση κάποιες μέρες πιο μετά πρόβαλαν σαν ατού ότι αυτοί έχουν συγκεκριμένες προτάσεις, ενώ η απερχόμενη Διοίκηση εκτός από γερασμένη(;;;)- είναι και γενικόλογη. Ασκήσαμε –όπως είχαμε δικαίωμα- κριτική στις θέσεις τους. Καταπιαστήκαμε μόλις με 3.

Παρερμηνεύσαμε λέτε; Ας πούμε ναι. Είναι και αυτή η «δημιουργική ασάφεια» που αφήνει τον καθένα να ερμηνεύει τις προτάσεις όπως θέλει. Ας πούμε χαιρόμαστε κι εμείς που ακούμε «κατοχύρωση επαγγελματικής ταυτότητας»-νομίζουμε θα βρούμε δουλειά, θα έχουμε δικαιώματα. Χαίρεται και η Κυβέρνηση που θέλει να χαρακτηρίσει επαγγελματίες μόλις το 2% από εμάς (κατά τα πρότυπα της Ε.Ε, με στοιχεία που δίνουν τα σωματεία των ηθοποιών σε Βρετανία και Γερμανία) και οι υπόλοιποι ας ξεχάσουμε αμοιβές, ζωή και τέχνη.

Οι θέσεις τελικά αλλάζουν. Για παράδειγμα η σύμβαση που προτείνεται «από κοινού» είναι η σύμβαση που υπέγραψε η απερχόμενη Διοίκηση με το Εθνικό. Ναι, ναι, καλά καταλάβατε. Αυτή η γενικόλογη πρόταση. Αυτή η πρόταση που για να πιεστεί η προηγούμενη διοίκηση του Εθνικού να την υπογράψει έγιναν αγώνες, συνελεύσεις, απευθυνθήκαμε στο κοινό, πιέσαμε τα Υπουργεία και την Κυβέρνηση, διαδηλώναμε έξω από τα θέατρα για μήνες, απειλούσαμε με απεργία.

Έτσι παλεύονται, έτσι κερδίζονται τα αιτήματα που είναι των εργαζομένων. Γιατί καμιά φορά – ξέρετε τυχαίνει– ομάδες εργαζομένων, ψηφοδέλτια, άλλοτε και σωματεία, ακόμα και Ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα να υιοθετούν αιτήματα που δεν είναι των εργαζομένων. Να υιοθετούν τα αιτήματα που οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες ζητάνε. Και στην περίπτωση του Τουρισμού έτσι έγινε. Η σύμβαση αυτή ήταν μία από τις 3 που έγιναν υποχρεωτικές τότε (άλλες που υπογράφηκαν την ίδια περίοδο δεν έγιναν αντίστοιχα υποχρεωτικές). Υπογράφηκε μάλιστα από την Ομοσπονδία παρά τη διαφωνία του Σωματείου Τουρισμού. Γιατί δέχτηκαν άραγε οι επιχειρηματίες που κάλυπταν το 51% του κλάδου να υπογράψουν; Μα φυσικά γιατί η ίδια η σύμβαση περιελάμβανε όσα οι ίδιοι επιθυμούσαν να επιβάλουν (κατηγοριοποίηση εργαζομένων,7ήμερη εργασία κ.λπ).

Αν ψάχνετε εκεί συνάδελφοι να βρείτε πώς «το όνειρο θα γίνει στόχος εφικτός» τότε αυτό το εφικτό θα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των μεγαλοεπιχειρηματιών του χώρου, των Ιδρυμάτων. Τότε τα όνειρά σας θα ΣΤΕΓάζονται πάντα σε δωμάτια ξένα. Λαμπερά μα όχι φωτεινά.

Αν πάλι δεν ξέρατε, είναι και αυτό μία ευθύνη. Γιατί η υπόθεση σύμβαση είναι το Ά για ένα σωματείο….
Αν κάποιος σας το είπε, προσέξτε ποιους ακούτε.

Δεν καμωνόμαστε πως τα ξέρουμε όλα. Μάθαμε από τους προηγούμενους και ακόμα μαθαίνουμε. Για εμάς δεν είναι γέροι, είναι άνθρωποι με πείρα.
Μαθαίνουμε κάθε μέρα μέσα στη δράση, μέσα στο συλλογικό αγώνα γιατί είμαστε κομμάτι του. Γιατί ήμασταν και είμαστε παρόντες σε όλες τις μάχες.

Έχουμε ελαττώματα, έχουμε αδυναμίες. Μα έχουμε και μία απόφαση.
Το σωματείο μας να συνεχίσει την αγωνιστική του πορεία. Βελτιωμένο, όχι ξεθεμελιωμένο…

Από τον τοίχο της Ελεάνας Γρηγορίου