“Σταλινικοί μισθοί”, η νέα φιλελέ και τρελελέ αρλούμπα

Μέχρι τώρα ξέραμε πως το Μακελειό και η Ελεύθερη Ώρα έχουν τα πρωτεία στον αντικομμουνιστικό εμετό και τη γραφικότητα. Τώρα έχουν αποκτήσει σοβαρούς ανταγωνιστές με το “Πρώτο Θέμα” και “Τα ΝΕΑ” του Μαρινάκη κι ίσως να οδεύουν για συγχώνευση.

Μέχρι πρότινος ξέραμε πως θεωρούν τους Συριζαίους κομμουνιστές, δίνοντάς τους παράσημα που δεν τους αξίζουν. Πρόσφατα μάθαμε πως τους θεωρούν και σταλινικούς, όπως κάποτε θεωρούσαν την Ένωση Κέντρου συνοδοιπόρο της ΕΔΑ και το ΠΑΣΟΚ πρωτοπόρο στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως οι φιλελέδες θεωρούν την Ελλάδα την τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης. Τώρα μάθαμε πως έχουμε και σοβιετικούς μισθούς, πιθανότατα με βάση την αρχή “ο καθένας με βάση τις δυνατότητές του, στον καθένα με βάση την εργασία του”…

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την κλισέ φράση για “σταλινικά ποσοστά” (πχ σαν αυτά που συγκέντρωσε το τρίτο μνημόνιο στη Βουλή). Τώρα μάθαμε πως κάνουν λόγο και για “σταλινικούς μισθούς” πείνας… Ούτε καν πχ για κινεζοποίηση μισθών, για να πουν ότι στην Κίνα κυβερνάει το κομμουνιστικό κόμμα (δεν το έφτασαν ακόμα εκεί, αλλά μπορεί να τους δίνουμε ιδέες). Ούτε καν μισθούς Βουλγαρίας, που κάποτε είχε σοσιαλισμό, αλλά τώρα γνωρίζει την πιο άγρια καπιταλιστική βαρβαρότητα, με άθλιες αμοιβές και συνθήκες.

Στο πρωτοσέλιδο της ίδιας φυλλάδας, μαθαίνουμε πως ένα στέλεχος του Σύριζα στο Υπουργείο Παιδείας πετάει τις εικόνες της Παναγίας στα σκουπίδια, σύμφωνα με καταγγελίες. Και στο κάτω μέρος πως “οι σταλινικοί άφησαν ορφανή τη Λάσκαρη στην Κατοχή”, αλλά αυτή τους συγχώρεσε και έκανε το βήμα “στην άλλη Αριστερά” (δεν είναι ευρέως γνωστό, αλλά είχε πάει και στο 1ο Συνέδριο του λεγόμενου “ΚΚΕ εσωτερικού”).

Αντικομμουνιστικός “Κατήφορος”, για να θυμηθούμε και μια ταινία της Λάσκαρη, που ανταγωνίζεται επάξια την υστερία και το Μακαρθισμό της δεκαετίας του 50′. Στο επόμενο φύλλο, μπορει να “μάθουμε” με ποιον πανούργο τρόπο οι σταλινικοί παραδίδουν τη χώρα στις φλόγες κάθε καλοκαίρι, γιατί “έτσι κι αλλιώς, η γη θα γίνει κόκκινη”…

Τα φιλελέ και τρελελέ αφηγήματα θα ήταν απλώς γραφικά, σα μυκονιάτικο σοκάκι, αν δεν ήταν επικίνδυνα, και με αξιώσεις να γίνουν επίσημη γραμμή, σε κυβερνητικό επίπεδο. Μπορεί να οξύνεται η υστερία για να κλέψει ψήφους από τη Χρυσή Αυγή, να βρει διαφορές ανάμεσα στους δύο πόλους του δικομματισμού, που ψηφίζουν κι εφαρμόζουν από κοινού μνημόνια κι αντιλαϊκές ανατροπές, ή για άλλους παρεμφερείς λόγους, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Επειδή πάντως η πρόκληση είναι πολύ χοντροκομμένη για να μείνει αναπάντητη, στη Σοβιετική Ένωση, στα χρόνια του Στάλιν, ο πραγματικός μισθός εξασφάλιζε μια άνετη κι αξιοπρεπή ζωή. Κανείς δεν ήταν άνεργος, κανείς δε ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, κανείς δεν μπορούσε να πλουτίσει εις βάρος των υπόλοιπων, σαν παράσιτο. Όλοι οι σοβιετικοί πολίτες αμείβονταν με βάση την εργασία τους, ενώ η σοβιετική εξουσία φρόντιζε να καλύπτει ολοένα και περισσότερες ανάγκες τους, παρέχοντας μια σειρά προϊόντα και υπηρεσίες δωρεάν ή σε πολύ φτηνές τιμές: παιδεία, υγεία, στέγαση, μετακινήσεις, τροφή, κοκ. Επιτεύγματα που μοιάζουν άπιαστο όνειρο σήμερα για τον εργαζόμενο λαό, στις καπιταλιστικές χώρες του 21ου αιώνα και του εργασιακού μεσαίωνα, του οποίου  “κατορθώματα” είναι οι μισθοί των 360 ευρώ.