Σύντροφοι παντός καιρού

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα…

Κι όταν κάνει, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αλλά από την εξαίρεση δεν προκύπτουν πάντα εξαιρετικές (δηλαδή καλές) καταστάσεις, αν σκεφτείς τους άστεγους, όσους δουλεύουν εκτεθειμένοι (πχ διανομείς) και τις σύγχρονες Αντουανέτες, που εκδηλώνονται με την ευκαιρία. Κι αυτή η εξαίρεση δε δικαιολογεί τις αρχές για τις “εξαιρετικές (σπάνιες) συνθήκες” που επικαλούνται για το κλείσιμο της Εθνικής Οδού και τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού (σαν φυλλοβόλο δέντρο τον χειμώνα) μπροστά στην κακοκαιρία -και όχι μόνο.

Εξαίρεση ο χιονιάς, ο καύσωνας, οι πλημμύρες, εξαίρεση η πανδημία…

Μα αν δεν μπορεί ούτε αυτά να κάνει το “επιτελικό αστικό κράτος” ποια είναι η χρηστική του αξία για τους από κάτω; Και πότε θα πειστούν να του βγάλουν κόκκινη κάρτα και να του δείξουν την άγουσα για τα αποδυτήρια της ιστορίας, μαζί με τα παλιοπράγματα που αντιστοιχούν στις παλιές, ταξικές κοινωνίες;

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα… Ή τέλος πάντων δεν είναι το βασικό πρόβλημα στις περισσότερες περιοχές της -εκτός και αν είσαι κάπου στη Φλώρινα, την Πτολεμαΐδα, το Νευροκόπι κ.α. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι για πολλά σπίτια, η μόνιμη και σταθερή θέρμανση είναι άπιαστο όνειρο, σαν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, και την παίρνουν λίγες ώρες με δελτίο, για να μην κακομαθαίνουν.

Καλό είναι να έχεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, αρκεί να μην είναι μόνο αυτό, στην κυριολεξία: κεραμίδια και τίποτα άλλο. Με άλλα λόγια, ωραίο είναι να έχει έξω παγωνιά και εσύ να χουχουλιάζεις με τους δικούς σου μπροστά στο τζάκι. Πόσοι έχουν όμως τζάκι -και γενικώς τρόπο να ζεσταθούν;

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, ούτε χιονίζει συχνά. Δεν είμαστε όμως και σαν την Ινδή κοπέλα που βρήκε ο Φιλέας Φογκ στον Γύρο του Κόσμου σε 80 μέρες, και έπιανε το χιόνι σαν παιδί, γιατί δεν είχε δει ποτέ στη ζωή της. Και ας γεμίζουμε με ιστορίες στα λευκά και πόζες το Insta και λοιπά ΜΚΔ. Παράγουμε λιγοστό χιόνι, αλλά περισσότερα χιονοστιγμιότυπα από όσα μπορούμε να αντέξουμε.

Στην τελική μερικές από τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας γράφτηκαν στο βουνό, σε λευκό φόντο. Κι ήρθε αυτή η εικόνα από την Πλατεία του Λαού στη Λαμία να μας το θυμίσει.

Ο αγώνας σήμερα συνεχίζεται, σε άλλες συνθήκες, που μοιάζουν λιγότερο ηρωικές, αλλά δεν παύουν να είναι δύσκολες και να απαιτούν από τους κομμουνιστές να γίνουν σύντροφοι παντός καιρού.

Όπως οι δυο Κνίτες, που με χιόνια και με κρύα, συνεχίζουν απτόητοι την εξόρμηση του Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου, με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο. Κι είναι η δική τους αυταπάρνηση -και εκατοντάδων άλλων συντρόφων- που την περασμένη βδομάδα έφεραν στην κορυφή της κυκλοφορίας τον Ρίζο του Σαββατοκύριακου!

Κι όχι, δεν αρκεί να χιονίσει για να δούμε μια άσπρη μέρα. Ούτε να αγοράσεις τον Ρίζο, με τις θέσεις. Είναι όμως μια καλή αφορμή για να αρχίσεις να σκέφτεσαι πώς μπορεί να γίνει στην πράξη και να το συζητήσεις με άλλους.