Τα cartoons της Σοβιετίας Μέρος Β’: Ρώσοι animators στην Σοβιετική Ένωση – Ρώσικα Παραμύθια.

Θυμηθείτε εδώ το Α’ Μέρος

Η Soyuzmultfilm ήταν η κινηματογραφική εταιρεία παραγωγής κινουμένων σχεδίων στη Σοβιετική Ένωση. Λειτούργησε πάνω από 50 χρόνια υπό σοβιετικό καθεστώς, δημιουργώντας το δικό της παραμυθένιο κόσμο αντίστοιχο της αμερικανικής εταιρείας Ντίσνεϊ. Στην πολύχρονη ιστορία της απασχόλησε μια πλειάδα σκηνοθετών, σκιτσογράφων, ηθοποιών και τεχνικών που οι ιστορίες τους παραμένουν άγνωστες στο ευρύ κοινό, ενώ παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος θα ρίξουμε ένα λίγο φως στις ζωές αυτών των πρώτων σκηνοθετών και σκιτσογράφων της εταιρείας που οι δημιουργίες τους συντροφεύουν μέχρι σήμερα τα παιδικά όνειρα.

Ivan Ivanov–Vano : Ο πατριάρχης του ρωσικού κινούμενου σχεδίου.

Ο πατριάρχης του ρώσικου κινούμενου σχεδίου γεννήθηκε το 1900 και το πραγματικό του όνομα ήταν Ivan Petrovich Ivanov. Καταγόταν από μια φτωχική οικογένεια, γιος παπουτσή και μιας νοικοκυράς αναλφάβητης. Χρωστά την μόρφωσή του, στο σύζυγο της μεγαλύτερης αδερφής του, της Ευδοκίας Πέτροβνα Σπασσκάγια, ο οποίος ήταν καθηγητής στην Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας.

Τα πρώτα του έργα έγιναν στην State Film Technicum. Κάνοντας χρήση καθημερινών υλικών που βρίσκουμε μέσα στο σπίτι μας, εκείνος και οι συνεργάτες δημιούργησαν ταινίες σε στυλ cutout animation και με επιρροές από τον κονστρουκτιβισμό.

To 1939 δημιούργησε την πρώτη του ταινία για την Soyuzmultfilm με τίτλο ‘’Moydodyr’’ εμπνευσμένο από το γνωστό παιδικό ποίημα του Korney Chukovsky με κεντρικό ήρωα … έναν επίμονο νιπτήρα.

Ένα μικρό αγοράκι δεν θέλει με τίποτα να πλυθεί. Τότε εμφανίζεται ένας μαγικός και θυμωμένος νιπτήρας που προσπαθεί να του μάθει κανόνες υγιεινής και κυρίως να το… μοσχοπλύνει. Σωστό μήνυμα, λάθος αντιμετώπιση, κανένα ίχνος γνώσης της παιδικής ψυχολογίας έχω να προσθέσω.

Οι επιρροές από τα πρώτα κινούμενα σχέδια της Ντίσνεϊ είναι κάτι παραπάνω από προφανείς κάτι που μέσα στα επόμενα χρόνια δημιουργίας του θα φροντίσει να τα απολέσει και τολμώ να πω ξεπεράσει..

Η μεγαλύτερη στιγμή του Ivanov–Vano ως σκηνοθέτη κινουμένων σχεδίων ήταν μεγάλου μήκους ταινία ‘’Το μικρό άλογο’’ το 1947.

Ένας γέρος πατέρας έχει τρεις γιους. Ο τρίτος είναι ο πιο χαζός από όλους, βασικά ο πιο αγνός, γι’ αυτό και χαζός, ένα βράδυ καταφέρνει να πιάσει ένα μαγικό άλογο το οποίο εξαγοράζει την ελευθερία του με το να το δώσει ως αντάλλαγμα 2 μαύρα ατίθασα άλογα και ένα μαγικό αλογάκι. Με τα πολλά τα άλογα καταλήγουν στους στάβλους του Τσάρου και ο μικρός χαζούλης μας ως σταβλίτης. Όμως οι κακοί σύμβουλοι του βασιλιά, οι οποίοι δεν βλέπουν με καλό μάτι το νέο σταβλίτη, αποφασίζουν να τον διαβάλλουν στο Τσάρο ο οποίος με την σειρά του αναθέτει μια σειρά από ακατόρθωτους άθλους. Η συνέχεια επί της οθόνης.

Η ιστορία βασίζεται σε παραμύθι του Pyotr Pavlovich Yershov, ρώσου ποιητής και συγγραφέα, ο οποίος το έγραψε σε ηλικία 19 χρονών κάνοντας το διάσημο συγγραφέα και ποιητή Alexander Pushkin να ανακοινώσει ότι θα σταματήσει να γράφει παραμύθια (λόγο που ευτυχώς δεν κράτησε και τον επόμενο χρόνο έγραψε το γνωστό παραμύθι ‘’Ο Ψαράς και το ψαράκι’’ αγαπημένο παραμύθι της οικογένειάς μου).

Η ταινία ‘’Το μικρό άλογο‘’ έτυχε μεγάλης αναγνώρισης διεθνώς και η ίδια η Ντίσνεϊ δεν δίστασε να το εντάξει σαν διδακτικό υλικό στην εκπαίδευση των σκιτσογράφων της. Ριμέικ της ταινίας δημιουργήθηκε από τον ίδιο το 1976.

Μια ακόμα γνωστή ταινία Ivanov–Vano είναι ‘’Οι δώδεκα μήνες’’

Η ρωσική εκδοχή της δεν σας είναι ιδιαίτερα οικεία όσο η ιαπωνική της που έπαιζε συνέχεια στο New channel την δεκαετία του ’90.

Η ιστορία είναι γνωστή. Μια κακομαθημένη βασιλοπούλα απαιτεί από τους υπηκόους της να της φέρουν ένα καλάθι με λουλούδια που φυτρώνουν μόνο τον Απρίλιο μέσα στο καταχείμωνο, τα χιονολούλουδα. Όποιος το καταφέρει θα του δώσει ένα καλάθι με χρυσό και μια γούνα (καμία οικολογική συνείδηση). Ένα φτωχό κοριτσάκι που ζει με την μητριά του και την εξίσου, με την βασιλοπούλα, κακομαθημένη κόρη της. Για να την ξεφορτωθούν μια και καλή την στέλνουν να βρει τα χιονολούλουδα της βασιλοπούλας.

Λίγο πριν γίνει …’’Παγωτό μέσα στο χειμώνα‘’ (που τα βρίσκω τα κρύα αστεία η άτιμη) εμφανίζονται μπροστά της δώδεκα άνδρες που, σωστά μαντεύετε είναι οι 12 μήνες, και την ρωτούν ποιο μήνα προτιμά εκείνη. Αυτή απαντά συνετά ‘’όλοι είστε χρήσιμοι’’ το οποίο τους κολακεύει όλους και της δίνουν τα λουλούδια και ένα μαγικό δακτυλίδι για τους καλεί όποτε θέλει, απεριόριστα, χωρίς καθόλου πάγιο (κορίτσια ας μάθουμε μπαλίτσα όπως μας την δίδαξε η κοπελιά).

Η κακομαθημένη αδερφή της, της κλέβει και τα 2, και πάει στη βασίλισσα η οποία ενθουσιάζεται και απαιτεί να την πάει εκεί που τα βρήκε. Επειδή, η φτωχιά πλην τίμια, δεν αποκαλύπτει που τα βρήκε, τρεις γυναίκες αρχίζουν να την βασανίζουν. Τότε σκάνε οι 12 μήνες σαν συμμορία από το συγκρότημα της Γκράβας και σαν άλλοι Σανκάρα αρχίζουν να αλλάζουν τις εποχές του χρόνου σαν τα πουκάμισα, αδιαφορώντας πλήρως για τις ξαφνικές κλιματολογικές αλλαγές που προκαλούν σε όλον το πλανήτη για τα μάτια της αγαπημένης τους, που ας το ομολογήσουμε, χαζή-χαζή αλλά στο ένα πόδι τους είχε και τους 12 .

Ο Ivanov–Vano κατά την διάρκεια της ζωής του πειραματίστηκε με διάφορα στυλ τέχνης τα οποία προσάρμοσε στο κινούμενο σχέδιο. Το στυλ της αγιογραφίας, του φρέσκο, το Λούμποκ (μια μορφή απεικόνισης που τη συναντάμε στην Βίβλο) τον καθιέρωσε σαν το μεγαλύτερο σκιτσογράφο και σκηνοθέτη παιδικών ταινιών της εταιρείας.

Έφυγε από την ζωή στις 25 Μαρτίου του 1987 αφήνοντας πίσω ένα έργο παρακαταθήκη για την επόμενη γενιά σκηνοθετών και animators.

Leonid Amalrik: Ο σατιρικός σκιτσογράφος της Σοβιετικής Ένωσης

Γιός πλούσιων εμπόρων ανακάλυψε το ταλέντο του όταν αναγκάστηκε σαν πιτσιρίκος να περάσει μήνες στο κρεβάτι του στην ηλικία των 7 ετών εξαιτίας μιας εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας.

Ο μικρός Amalrik δεν σταμάτησε από τότε να σκιτσάρει στον ελεύθερο του χρόνο. Με την αποφοίτηση του το 1928 εργάστηκε αμέσως Mezhrabpomfilm η οποία ακόμα δεν είχε δημιουργήσει ξεχωριστό τμήμα για τα κινούμενα σχέδια την γνωστή μας εταιρεία Soyuzmultfilm.

Ο Amalrik συνεργάστηκε με το Ivanov–Vano για την δημιουργία ενώ φιλμ με το όνομα ‘’Λευκό και Μάυρο’’ το 1932 το οποίο ήταν βασισμένο στο σατιρικό ποίημα του Vladimir Mayakovsky και απεικόνιζε τις ρατσιστικές πρακτικές των Αμερικάνων στο νησί της Κούβας στο τομέα της βιομηχανίας ζάχαρης.

Από το 1938 ασχολήθηκε, κυρίως, με την πολιτική σάτιρα ενώ προσπάθησε να διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο σοβιετικό στυλ στα έργα του εντελώς έξω από τις μέχρι τότε νόρμες της Ντίσνεϊ.

Τον Ιούλιο του 1941 το σπίτι του, στην Μόσχα, βομβαρδίστηκε από τους Ναζί και για αρκετό καιρό ήταν άστεγος μαζί με την οικογένεια του μέχρι που ο Ρώσος ποιητής παιδικών ποιημάτων Korney Chukovsky τον βοήθησε να βρει ένα καινούργιο διαμέρισμα. Την ίδια εποχή συνάντησε πολλούς νέους σκιτσογράφους με πιο γνωστούς τα αδέρφια Όλγα και Νικολάι Khodataev και δημιούργησε μαζί τους μια σειρά από σατιρικά αντι-χιτλερικά κινούμενα σχέδια.

Από το 1954 μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη γνωστά παραμύθια ρώσων και ευρωπαίων δημιουργών όπως το ‘’Σπίτι της Γάτας’’ του Samuil Marshak με το οποίο κερδίζει το πρώτο βραβείο στο Παιδικό Φεστιβάλ της Βενετίας, καθώς και το παραμύθι του Hans Christian Andersen ‘’Η Κοντορεβυθούλα’’. Το τελευταίο του έργο ήταν το 1971 με τίτλο ‘’ΤερεμΤερεμοκ’’.

Λέγεται ότι την εποχή που γύρισε την ταινία ‘’Μαύρο Άσπρο’’ είχε μπει στο στόχαστρο της ρώσικης μυστικής αστυνομίας η οποία έκανε έλεγχο στο σπίτι του επειδή ο αντι- αμερικανισμό του στο έργο του ήταν τόσο έντονος που… κινούσε υποψίες.

Έφυγε από τη ζωή το 1997.

Vladimir Suteev: Ένας σύγχρονος παραμυθάς.

Σκιτσογράφος, εικονογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων γεννήθηκε στην Μόσχα το 1903 και σπούδασε κινηματογράφο ενώ συμμετείχε ενεργά σαν σκιτσογράφος, όντας ακόμα μαθητής, στην ταινία του Ivanov – Vano ‘’Η Κίνα στις φλόγες’’.

Γιος αναγνωρισμένου γιατρού (ο πατέρας του ήταν γνωστός για τις ιατρικές του μελέτες για την ακτινομύκωση μια σπάνια ασθένεια που οφείλεται σε βακτήρια) του Grigory Osipovich Suteev επηρεάστηκε καλλιτεχνικά από το ίδιο του τον πατέρα που λάτρευε την τέχνη και τον Μορδιανό γλύπτη και ζωγράφο Stepan Erzia.

Εργάστηκε στην Soyuzmultfilm και από το 1928 γύρισε 30 κινούμενα σχέδια, ανάμεσα τους και το πρώτο κινούμενο σχέδιο με ήχο ‘’Η οδός Athwart’’ μέχρι να ξεσπάσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου μέχρι την λήξη του.

Η ζωή του Suteev κρύβει και μια πικρή ιστορία έρωτα. Γυρίζοντας από το πόλεμο γνωρίζεται με την κατά 13 χρόνια μικρότερη του και συνάδελφο του στην Soyuzmultfilm, Tatiana Taranovich την οποία ερωτεύεται σφόδρα. Και οι δύο παντρεμένοι (και εκείνη μητέρα ενός μικρού κοριτσιού) η Taranovich δεν εγκαταλείπει την δική της οικογενειακή εστία, ενώ εκείνος διαλύει το γάμο του.

Παραιτείται δύο χρόνια αργότερα, παντρεύεται για δεύτερη φορά και εργάζεται στις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων και στην συγγραφή τους αλλά δεν σταματά ποτέ να της γράφει.

Μετά από αρκετά χρόνια καi οι δύο χήροι, παντρεύτηκαν μεταξύ τους και έζησαν τα τελευταία 10 χρόνια μαζί.

Πέθαναν και οι δύο το 1993 σε απόσταση λίγων μηνών ο ένας από τον άλλον.

Είναι διάσημος σε ολόκληρο τον κόσμο και έργα του έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες.

Mikhail Tsekhanovsky: Ο αριστοκράτης

Γιός ευγενή, συγγραφέας, σκιτσογράφος, γλύπτης και καθηγητής του τμήματος των Κινούμενων Σχεδίων στη Σχολή του Λένινγκραντ. Απόφοιτος της Νομικής και των Καλών τεχνών ασχολήθηκε πρώτα με τις εικονογραφήσεις βιβλίων ενώ γρήγορα πέρασε στην μεγάλη οθόνη.

Ξεκίνησε ως σκιτσογράφος στην Lenfilm, δεύτερη κινηματογραφική εταιρεία στην Σοβιετική Ένωση μετά την Moschfilm, τμήμα της οποία έγινε μετά το πόλεμο η Soyuzmultfilm.

Μαζί με την γυναίκα του Βέρα, δημιούργησαν την πρώτη όπερα κινουμένων σχεδίων με τίτλο ‘’Η ιστορία του ιερέα και του εργάτη του Μπαλντά’’ εμπνευσμένη από ένα παραμύθι Alexander Pushkin. Αυτή η πολύπαθη ταινία θεωρείται μια από τις καλύτερες του δημιουργού.

Πολύπαθη καθότι οικονομικά και οργανωτικά προβλήματα οδήγησαν στο να ολοκληρωθεί η ταινία μετά από 8 χρόνια, ακριβώς την στιγμή που ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Τα στούντιο εξαιτίας του πολέμου έχουν αποδιοργανωθεί και η παραγωγή ταινιών σταματά, η ταινία αποθηκεύεται και …καίγεται το 1941 όταν το κτίριο πιάνει φωτιά λόγω των γερμανικών βομβαρδισμών στο Λένινγκραντ.

Διασώζεται ένα μικρό κομμάτι από την σύζυγο του.

Ο πόλεμος για τον Μιχαήλ και για τους νεαρούς σκιτσογράφους της Lenfilm, τους οποίους εκπαίδευε για αποτελέσουν την νέα γενιά σκιτσογράφων της, ήταν ένα τρομερό χτύπημα της μοίρας. Πολλοί έπεσαν μαχόμενοι στο μέτωπο και όσοι διασώθηκαν λιμοκτονούσαν κατά την διάρκεια της πολιορκίας του Λένινγκραντ από τις γερμανικές δυνάμεις.

Ο ίδιος έχασε εκτός από τους μαθητές του και τον καλύτερο φίλο και συνεργάτη του Ivan Druzhinin.

Όλο το αρχείο και οι εγκαταστάσεις της Lenfilm καταστράφηκαν ολοσχερώς κατά την διάρκεια του πολέμου και ο Μιχαήλ ξεκίνησε με την λήξη του να εργάζεται αποκλειστικά μέχρι το τέλος της ζωής του στην Soyuzmultfilm.

Γνωστή ταινία του στο ελληνικό κοινό είναι το παραμύθι του Χανς Κριστιαν Άντερσεν ‘’Η Ελίζα και οι Αγριόκυκνοι’’.

Ένας βασιλιάς έχει 11 γιούς και 1 κόρη. Στην τελευταία γέννα η γυναίκα του πεθαίνει και αυτός για να μη χάσει τη παραγωγή βασιλοπαίδων, παντρεύεται σχεδόν αμέσως, μια κακιά μητριά που φυσικά ήταν και μάγισσα. Αυτό πια που στην αρχή παίρνουν την καλή και αγνή βασίλισσα με τις χάρες όλες και αμέσως μετά την κακίστρω πως το εξηγείτε;

Από τη ζήλεια η κακιά μητριά κοντεύει πια να σκάσει, έτσι ασχημαίνει την μικρή ανόητη πριγκιποπούλα και μεταμορφώνει τα 11 αδέρφια της σε όρνια αλλά λόγω της καλής τους της καρδιάς αλλάζουν σε κύκνους (καλά μέχρι να χρειαστεί να μοιράσουν στα 11 μέρη το βασίλειο αλλά ποτέ κανένα παραμύθι δεν μας λέει το μετά) έπειτα από πολλές περιπέτειες και με κίνδυνο η αδερφή τους να λαμπαδιάσει ως κερί την Λαμπρή, επειδή κατηγορείται ως μάγισσα, τα ξόρκια λύνονται και το παραμύθι τελειώνει αισίως.

Lev Atamanov: Ο πατέρας του κινούμενου σχεδίου στην Αρμενία.

Γεννήθηκε στην Μόσχα το 1905 και εργάστηκε αρχικά σαν σκιτσογράφος για αφίσες και φίλμ κινουμένων σχεδίων προπαγάνδας υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης και των Μπολσεβίκων.

Ήταν ο πρώτος δημιουργός κινουμένων σχεδίων στην ιστορία του αρμένικου κινηματογράφου. Ως σκιτσογράφος βραβεύτηκε για πολλά έργα του όπως ‘’Η Χρυσή αντιλόπη’’, ‘’Ο κίτρινος Πελαργός’’ και ‘’ Το μικρό κόκκινο λουλούδι’’ μια ρώσικη εκδοχή της γνωστής ιστορίας ‘’Η Πεντάμορφη και το Τέρας’’.

Την δεκαετία του ’90 τα ελληνικά τοπικά κανάλια αγαπούσαν ιδιαίτερα να δείχνουν κάθε Χριστούγεννα την σοβιετική εκδοχή της ‘’Βασίλισσας του Χιονιού’’ την οποία είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος και είχε βραβευτεί με το Πρώτο βραβείο Παιδικού Κινούμενου σχεδίου το 1957.

Η Γκέρντα και ο Κάι είναι δύο παιδάκια πολύ αγαπημένα μεταξύ τους. Ένα βράδυ η γιαγιά τους, τους διηγείται την ιστορία της Βασίλισσας του Χιονιού και ο νεαρός καυχιέται ότι εκείνος θα την έριχνε στην σόμπα. Η Βασίλισσα του χιονιού θυμώνει και αποφασίζει να τον εκδικηθεί. Έτσι αρχίζει η οδύσσεια της Γκέρντα καθότι ο Κάι με παγωμένη πια καρδιά αποφασίζει να την εγκαταλείψει και να πάρει τα βουνά στην κυριολεξία.. Η Γκέρντα ερωτευμένη τον παίρνει στο κατόπι, η γιαγιά στο σπίτι μόνη της και η Βασίλισσα του Χιονιού στην πιο κακή της εκδοχή από ποτέ.

Ο Lev Atamanov έφυγε από την ζωή τις 12 Φλεβάρη του 1981.

Alexandra Snezhko–Blotskaya: Η σκηνοθέτις των ελληνικών μύθων.

Γεννημένη στην Ουκρανία το 1909 και βασική συνεργάτιδα του Ivan Ivanov Vano. Συμμετείχε κυρίως ως συν-σκηνοθέτιδα σε γνωστά ρώσικα παραμύθια, κυρίως του Alexander Pushkin και ξένων συγγραφέων.

Στο ελληνικό κοινό είναι γνωστή για τη σειρά κινουμένων σχεδίων για τη ελληνική μυθολογία που έπαιζαν συνεχώς τα απογεύματα και τα κυριακάτικα πρωινά στο 902.

Η καλύτερη αποτύπωση των ελληνικών μύθων σε κινούμενα σχέδια αν συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω.

Οι αδερφές Brumberg: Οι γιαγιάδες του σοβιετικού κινούμενου σχεδίου.

Οι αδερφές Brumberg γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά η μια από την άλλη, η Βαλεντίνα το 1899 και η Ζινάλντα το 1900. Ο πατέρας τους γιατρός, εβραϊκής καταγωγής, καλλιτέχνης και ο ίδιος, τις επηρέασε βαθιά στο έργο τους. Υπήρξε στις πρώτες δύο δεκαετίες του 20^ου ενεργό μέλος του Σιωνιστικού ρεύματος στην Ρωσία και στην μετέπειτα Σοβιετική Ένωση. Αυτή του η επιρροή οδήγησε τις δύο αδερφές πάντα να βγάζουν μια μελαγχολία για την παραδοσιακή ζωή και τις ιδιαιτερότητες της κάθε μειονότητας-εθνότητας που υπήρχαν μέσα στη Σοβιετική Ένωση και να έρχονται συχνά σε αντίθεση με την κομμουνιστική ιδεολογία και την δημιουργία του νέου τύπου σοβιετικού ανθρώπου που ξεκίνησε να σφυρηλατείται με την επικράτηση της επανάστασης.

Ο νέος σοβιετικός άνθρωπος χρησιμοποιούσε την επιστημονική γνώση για να εξηγήσει τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα γύρω του εν συγκρίσει με τον άνθρωπο του Παλαιού Καθεστώτος ο οποίος εξηγούσε τα πάντα μέσα από θρησκεία και τις παραδοσιακές αρχέγονες παραδόσεις της φυλής ή της εθνότητας που ανήκε.

Στην ταινία τους το 1928 ‘’Το αγόρι εσκιμώος‘’, βλέπουμε ότι η αποκάλυψη της αλήθειας ότι ο σαμάνος του χωρίου δεν ήταν παρά ένας τσαρλατάνος και ότι το αγόρι έχει την δυνατότητα να μορφωθεί στο Λένινγκραντ και να εγκαταλείψει το χωριό και τις δεισιδαιμονίες του, υπάρχει μια νοσταλγία για τον απλό παραδοσιακό τρόπο ζωής που αφήνεται πίσω να χαθεί.

Οι δύο αδερφές ασχολήθηκαν κυρίως με την αποτύπωση στην μεγάλη οθόνη των ρώσικων παραμυθιών και της σλαβικής κουλτούρας, όπως με την ταινία ‘’Baba yaya’’ που εξιστορεί το μύθος μια κακίας γριάς μάγισσας που απάγει τα άτακτα παιδιά.

Με αυτό το άρθρο ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα μας για τα ρώσικα κινούμενα σχέδια στην Σοβιετική Ένωση. Σε επόμενο άρθρο θα μιλήσουμε για τα πολωνικά κινούμενα σχέδια της ίδιας περιόδου και για τους δημιουργούς αυτών.

Ως τότε να είστε καλά παιδιά γιατί τώρα ξέρουμε τι παθαίνουν τα άτακτα παιδιά στα παραμύθια.