Το τέλος του αριστερισμού

Ο τίτλος είναι εν μέρει παραπλανητικός, αρκεί να αποφασίσουμε πώς και γιατί. Αφενός ο αριστερισμός ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τον σκιάζει φοβέρα καμιά, ούτε οι αντικειμενικές συνθήκες, και μπορεί να εκδηλωθεί ως μικροαστική ανυπομονησία ακόμα και στη σοσιαλιστική μετάβαση, μετά την επικράτηση της επανάστασης. Αφετέρου έχει πάψει ήδη κατά μία έννοια να υφίσταται, αφού η συγκυρία, οι αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ και το δημοψήφισμα, οι κρίκοι, ο Πετρούνιας και τα μεταβατικά προγράμματα έχουν αποδεκατίσει τον κλασικό χώρο – έννοια του αριστερισμού, με αποτέλεσμα να ψάχνει κανείς τους αριστεριστές και τις αντίστοιχες οργανώσεις με τα κιάλια, να ψάχνει η μάνα το παιδί και παιδικές αρρώστιες να μη βρίσκει.

Μήπως λοιπόν το Λαϊκό Στρώμα έρχεται να κρούσει ανοιχτές κερκόπορτες, να κομίσει κουκουβάγιες και μπούφους στην Αθήνα και να το παίξει έξυπνος νικώντας έναν ανύπαρκτο αντίπαλο (που μιλάει για ανύπαρκτο σοσιαλισμό), στήνοντας ένα σκιάχτρο, για να το κατατροπώσει; Ναι, αλλά όχι, δηλ ναι, αλλά όχι. Τέλος πάντων, όχι σύντροφοι, δεν μπορούμε να το ισχυριστούμε αυτό.

Καταρχάς το Λαϊκό Στρώμα έρχεται να διαψεύσει τις Κασσάνδρες (οι οποίες πάντως είχαν ιστορικά ή μάλλον μυθολογικά, δίκιο) που προέβλεπαν πως δε θα τελειώσει ποτέ το πόνημά του για τον αριστερισμό, που θα μείνει στην ιστορία ως “ένα αφιέρωμα που δεν έγινε”, και πως κοροϊδεύει την κοινωνία. Κι όμως, μπορεί κάλλιστα να την κοροϊδεύει, ολοκληρώνοντας το αφιέρωμα στον αριστερισμό. Χα!

Το Λαϊκό Στρώμα διαψεύδει επίσης πως τα μεγάλα έργα μένουν μισά κι ανέσωτα. Σπάει τα καθιερωμένα της τριλογίας, προσθέτοντας ένα τέταρτο μέρος. Και τροφοδοτεί την ίντριγκα στα διαδικτυακά στέκια και τους σκοτεινούς υπονόμους, αναθεωρώντας δημιουργικά το πρώτο μέρος, επαναδιατυπώνοντας πάγιες θέσεις του, όπως ότι “πάντα πολεμούσαμε με την Ανατολασία” και προκαλώντας αυτόματους συνειρμούς με το Δοκίμιο Ιστορίας και τον πρώτο τόμο του.

Ακολούθησε για έξι χρόνια την επαναστατική λογική που λέει πως είναι καλύτερα να ζεις τον αριστερισμό, παρά να γράφεις για αυτόν, όπως ακριβώς με την επανάσταση. Κι ας μην υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να συμπέσουν ποτέ αριστερισμός και επανάσταση.

Ακολουθεί τη ντεμεκική-διαλεκτική μέθοδο, βάζει την πολιτική στο τιμόνι και το κουτσομπολιό στη θέση του συνοδηγού με το ΣΕΚ ως ζώνη ασφαλείας. Ανατέμνει διεισδυτικά ένα φαινόμενο που δεν απασχολεί παρά μια καμένη μειοψηφία. Αλείφει βούτυρο στις οθόνες και τα πληκτρολόγιά μας, για να θολώνει τα νερά και τις θέσεις του (μια οθόνη με βούτυρο δεν προσφέρει καλή ορατότητα) και να ξεγλιστράει εύκολα, σα χέλι, από τους επικριτές του. Τολμά και “βγάζει συμπεράσματα”, βάζοντας την απαλεψιά στο μικροσκόπιο και τον αριστερισμό με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, για να ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και να έχουμε σκηνικά. Και μπορεί να πει, όπως ο Κάππος όταν έγραφε την κριτική του στο σοβιετικό σχηματισμό, πως αλλού είχε κατά νου να φτάσει όταν ξεκινούσε κι αλλού η ζωή τον έβγαλε. Αποδεικνύει πως δεν είχε προκάτ συμπεράσματα και είναι τίμιος (αλλά όχι οπορτουνιστής).

Δεν πρόκειται για μια στείρα ακαδημαϊκή μελέτη γιατί δεν είναι μελέτη. Γράφτηκε από έναν ενεργό, διαδικτυακά μαχόμενο αγωνιστή, που είναι πάντα έτοιμος να δώσει ραντεβού στους δρόμους και τα ακάου του αγώνα, για εικονικά σούτια, γονατιές, και παραγοντισμό. Γράφτηκε από κάποιον που μεγάλωσε μαζί με το αντικείμενό του, αλλά παραμένει σταθερά ανώριμος -όπως κι αυτό. Που το αγάπησε και το ανέδειξε αποδομώντας το, ενώ το αποδομούσε, αναλύοντάς το σε πτέρυγες, αριστερόμετρα και πασοκόμετρα. Που πάλεψε μαζί του -ενίοτε και κυριολεκτικά με αλυσίδες- κινδύνεψε να τον καταπιεί, αλλά κατάφερε να επιβιώσει, να βγει σοφότερος στα ρηχά εμβαθύνοντας και να γυρίσει πίσω για να μας πει τι είδε και τι να (μην) κάνουμε.

Μια μελέτη ζωής που δεν μπαίνει σε καλούπια, παρά μόνο σε λογής-λογής -όμετρα. Και που για έξι χρόνια δεν έμπαινε ούτε και σε κείμενα, χαρτί οθόνη κλπ. Το Λαϊκό Στρώμα πάλεψε σκληρά για έξι χρόνια με τα φαντάσματα και τις Ερινύες του, μη γνωρίζοντας ποιον παλεύει να νικήσει, το δεξιό ή τον αριστερό οπορτουνισμό, την εξωτερική απειλή ή τον αριστεριστή μέσα του. Κατήγαγε περιφανείς νίκες στο σήμερα επί του αριστερισμού, με παπάντζες, περίτεχνους ελιγμούς κι ατακαδόρικα τίποτα. Νίκες σε κάθε ραχούλα, ρεματιά, αμφιθέατρο και τραπεζάκι, νίκες στην πραγματική ζωή επί ενός χώρου που δεν έχει ιδιαίτερη γείωση στην πραγματική ζωή.

Και τη δε χρονιά εβδόμη, καταθέτει τα όπλα -αλλά συνεχίζει να επαγρυπνά με το πληκτρολόγιο παρά πόδα- για να απολαύσει το δημιούργημά του. Και το μοναδικό ζητούμενο πλέον είναι αν θα προχωρήσει, για να το εκδώσει σε μπροσούρα, αν θα βρει εκδοτικό ή αν θα προχωρήσει σε αυτοέκδοση, αυτοπραγμάτωση κι αυταπαύτωση του όλου αυτού.

Τη Δευτέρα το βράδυ στις οθόνες σας…

Είπαν για το βιβλίο

Είναι η συνέχεια του Αριστερισμού του Λένιν στις σύγχρονες συνθήκες (Σαμπετάι Μίνος)

Αν ο Λένιν πιάνει τον Αριστερισμό της εποχής του ιμπεριαλισμού, εδώ έχουμε μια επιτομή του Αριστερισμού στις συνθήκες του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού (Από την απόφαση της Π.Ε. του Νέου Αριστερού Ρεύματος για την επαναθεμελίωση του Αριστερισμού).

Ο πιο επικίνδυνος εχθρός είναι αυτός που δεν αντιμετώπισε το Λαϊκό Στρώμα, δηλαδή ο δεξιός οπορτουνισμός (Ι.Β. Στάλιν).

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την blogόσφαιρα: το τρίτο μέρος του Αριστερισμού (Κάρολος Παπούλιας).

Κι αν φτωχικό το βρήκες το τρίτο μέρος, δε σε γέλασε (Κ. Π. -κομμουνιστικός πόλος- Καβάφης)

Στην αριστεριστριούλα που σε έχει ερωτευτεί (Αφιέρωση του Δ. Σαββόπουλου).

Εδώ μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ (με την καρότσα) για το τέταρτο και τελευταίο (;) μέρος του Αριστερισμού. Δείτε το πριν το ανεβάσουμε -γιατί δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει τεχνικά. Ολόκληρο όμως, μη βαρεθείτε -όπως το Λαϊκό Στρώμα, όταν (δεν) έγραφε και κορόιδευε την (αστική) κοινωνία.

Καταγγελία:

Καταγγέλλω προσωπικά το Λαϊκό Στρώμα γιατί βαρέθηκε και δεν υλοποίησε το αρχικό σενάριο για να χτίσει το τρέιλερ πάνω στην τελευταία σκηνή του A Few Good Men, που εδώ το μάθαμε ως Κώδικα Τιμής. Χι κούλντ’ντ χεντλ δε τρουθ.

-I want the Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό.
–You can’t handle the Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό.

(…)

Παρέμβαση περιφρούρησης: όταν όμως έρχονται οι μπάχαλοι στο ΕΜΠ να μας πάρουν την κάλπη… You want me on that wall, you need me on that wall…

(…)

We use words as κομμουνισμός, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δικτατορία του προλεταριάτου. Τις χρησιμοποιούμε ως ραχοκοκαλιά του τρόπου λειτουργίας μας. Εσείς τις χρησιμοποιείτε ως κούφια συνθήματα για τις αφίσες σας…

-.-.-

Ναι αλλά δεν έγινε ποτέ, τίποτα από όλα αυτά. Θλίβομαι. Καταδικάζω. Περιφραστικά. Καταγγέλλω. Δυο ματάκια…