Τι πολιτική τέχνη θέλουμε
Πρέπει να γίνουμε πολιτικοί όπως ακριβώς μουσικοί, πρέπει να γίνουμε προπαγανδιστές όπως ακριβώς ζωγράφοι, πρέπει να γίνουμε αγωνιστές όπως ακριβώς ηθοποιοί. Δε γίνεται να είναι όλα τα καλλιτεχνικά προϊόντα πολιτικά, η τέχνη όμως πάντα θα είναι.
Παρίσι, 18 Φεβρουαρίου 2022
Μας λένε η κοινωνία είναι βίαιη. Μας λένε οι νέοι δεν έχουν ιδεώδη. Μας λένε οι γυναίκες είναι αδύναμες. Μας λένε η κατάθλιψη είναι διαδεδομένη επιδημία. Μας λένε ο λαός δεν εμπιστεύεται τη λογική…Τί κάνουν όμως γι’ αυτό; Ταυτόχρονα οι ίδιες πηγές που εκ των προτέρων υποστηρίζουν αυτή την προσέγγιση, λένε ότι η κοινωνία γίνεται όλο και χειρότερη επειδή είναι στην ανθρώπινη φύση, λένε στους νέους ότι μόνο οι πλούσιοι είναι επιτυχημένοι άνθρωποι, λένε ότι οι ελκυστικές γυναίκες έχουν περισσότερη επιρροή, λένε αν είσαι λυπημένος κάνε γιόγκα, λένε ότι η επιστήμη είναι πολύ περίπλοκη και μόνο τα «νερντς» μπορούν να την καταλάβουν. Την ίδια ώρα η εκπαίδευση είναι άνευ προηγούμενου ακριβότερη και λιγότερο προσβάσιμη για την εργατική τάξη από τότε που αφανίστηκε η σοσιαλιστική σφαίρα επιρροής, η πολιτιστική παραγωγή πωλείται κυριολεκτικά με το κιλό κι εξαρτάται αποκλειστικά από τις οικονομικές εισπράξεις, η τέχνη θεωρείται επίσης προνόμιο που μπορεί να απολαμβάνεται μόνο από μια καλλιεργημένη ελίτ και όχι από τις μάζες της κοινωνίας, οι μάζες της κοινωνίας κατευθύνονται με τη σειρά τους σε προϊόντα συναισθηματικής διέγερσης απλώς για να εκτονώσουν την κλιμακούμενη αβεβαιότητα και απελπισία που επιφέρει η καταπίεση από όλα τα παραπάνω, και τελικά αυτό που απομένει είναι από τη μια πλευρά υποβάθμιση για τους Αθλιους οι οποίοι αναπόφευκτα αντιμετωπίζουν τους «κουλτουριάρηδες» ως εχθρούς, και από την άλλη μια μεσοαστική μπουρζουαζία η οποία πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο εμφυσώντας ελευθεριακές ιδέες στον παλιό πολιτικό μηχανισμό. Καμμία θεμελιακή διδασκαλία της τέχνης και της δημιουργικής κατανόησης της πραγματικότητας, καμμία προοπτική κατοχύρωσης ασφαλών οικονομικών συνθηκών για καλλιτεχνικά επαγγέλματα που να υποστηρίζουν τα έξοδα διαβίωσης, καθόλου χρόνος για παρατηρήσεις επειδή σ’ έναν κόσμο κέρδους και ζημίας το μόνο που θα σου πούνε είναι «σκέφτεσαι πολύ». Εδώ είναι που η Πολιτική Τέχνη βγαίνει μπροστά. Δεν είμαστε εδώ για να διδάξουμε τους ανθρώπους πως να καταλάβουν το θέατρο Νο και τον σουπρεματισμό, αλλά για να τους διδάξουμε ότι έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν!
Εδώ, εμφανίζεται το νόημα της πολιτικής τέχνης. Την πολιτική τέχνη δεν την απασχολεί να λέει στους άλλους για την πολιτική κατάσταση, αλλά την απασχολεί να τους λέει τι να κάνουν γι’ αυτή. Οχι ανάγνωση ενός στρατευμένου πολιτιστικού προϊόντος, αλλά επέκταση, γενίκευση και ανασύνθεση του αρχικού μηνύματος σύμφωνα με την υποκειμενική τους αντίληψη. Σίγουρα δεν μπορούμε να παράγουμε καλλιτεχνικό έργο πάντα με αυτές τις ιδιότητες, αλλά μπορούμε πάντα να ενθαρρύνουμε τα ακροατήρια προς αυτό, προς το περιεχόμενο αντί για την παροδικότητα. Μερικά στρατευμένα προϊόντα διαθέτουν περιεχόμενο που τείνει περισσότερο να είναι περιγραφικό και στοχεύει στην ανάταση του πολιτικού ηθικού των μαζών, άλλα ωστόσο απαιτούν από το ακροατήριο να το εκμαιεύσει μόνο του μέσα από την αναλυτική σκέψη, και τα δύο είναι χρήσιμα αλλά αν θέλουμε τον λαό ν’ αναλάβει πρωτοβουλία πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας να τον γαλουχούμε σε αυτό. Εν κατακλείδι η παροδικότητα αποτελεί το πιο δοκιμασμένο κριτήριο, τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο με όρους ποιότητας και αυτό έχει αποδειχθεί σε όσα νοητικά έργα περασμένων αιώνων ευημερούν μέχρι τώρα χωρίς να αποτελούν προϊόντα διαφημιστικού προσηλυτισμού, ενώ σήμερα τα τυποποιημένα δημιουργήματα με όλα τα μέσα προώθησης δεν εξασφαλίζουν στην πλειονότητά τους κάτι ανάλογο εκτός από μία εξόφθαλμα μικρότερη ημερομηνία λήξης καθώς υπολείπονται δύο στοιχείων: αυθεντικότητας και μιας ειλικρινούς θέσης.
Σε μια καπιταλιστική κοινωνία και οικονομία είναι μετά βίας δυνατό για τα δημιουργικά επαγγέλματα και τα σχετιζόμενα άτομα όχι μόνο να απελευθερωθεί η προοπτική της ανάγκης τους για αυθεντικότητα, αλλά επίσης να χρησιμοποιήσουν αυτή την ανάγκη ώστε να εμπνεύσουν και να υπηρετήσουν το σύνολο, και ακόμα παραπέρα να αφήσουν ένα στίγμα του ταλέντου τους. Εντούτοις, με στόχο να βάλουμε την τέχνη εκεί που της αξίζει, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το εμπόδιο που μας αναστέλλει από το να τον πετύχουμε. Είναι η στιγμή που πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η δουλειά μας έχει μια υλική διάσταση όσο ακριβώς και πνευματική, και πρέπει να ενστερνιστούμε τη σημασία τού να καθορίζουμε τον πολιτισμό όπως επίσης και την ευθύνη μας απέναντί του. Πρέπει να γίνουμε πολιτικοί όπως ακριβώς μουσικοί, πρέπει να γίνουμε προπαγανδιστές όπως ακριβώς ζωγράφοι, πρέπει να γίνουμε αγωνιστές όπως ακριβώς ηθοποιοί. Δε γίνεται να είναι όλα τα καλλιτεχνικά προϊόντα πολιτικά, η τέχνη όμως πάντα θα είναι. Μέρος της Πολιτικής Τέχνης μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους όλοι και όλες οι καλλιτέχνες/ιδες: στα επαγγέλματα της μουσικής από ηχολήπτες μέχρι DJs, στα επαγγέλματα των εικαστικών από γκραφιτάδες μέχρι ενδυματολόγους, στα επαγγέλματα της υποκριτικής από σκηνοθέτες μέχρι χορευτές, στα επαγγέλματα της συγγραφής από ποιητές μέχρι δημοσιογράφους, στα επαγγέλματα της τεχνολογίας από web designers μέχρι μοντέρ. Για έναν πολιτισμό που απευθύνεται σε όλη την κοινωνία και όχι τέχνη χάριν της τέχνης. Τώρα είναι η ώρα να συνδέσουμε τη δημιουργικότητα με τη δράση, την ευαισθησία με τη σημασία, το άτομο με τη μάζα! Μπορούμε να συνεργαστούμε με ανοιχτά χαρτιά για να εντυπώσουμε και στους άλλους το ιδεώδες του τσακίσματος των εμποδίων, της ομογενοποίησης και του ελιτισμού που θέτει η εμπορευματοποίηση στους ανθρώπινους πολιτισμούς. Με τη συνεργασία μας μπορούμε να επεκτείνουμε τις εκδηλώσεις για την προώθηση όλων των ειδών τους στόχους μέσα από συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις, ομιλίες και παρουσιάσεις. Γεγονότα είτε συσχετιζόμενα γενικά με μια ποικίλη, κατανοητή και εποικοδομητική ψυχαγωγία για όλους και όλες, είτε ειδικά με την υποστήριξη μικρότερων ή μεγαλύτερων συμβάντων του λαϊκού κινήματος διεθνώς. Η ρευστότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης μας δίνει τη δυνατότητα να επεκτείνουμε το φάσμα συσπείρωσης, ώστε να πετύχουμε τη σύγκληση προς ένα σκοπό από διαφορετικά ιδεολογικά υπόβαθρα τα οποία δεν πρέπει αναγκαστικά να συμφωνούν μεταξύ τους, αλλά παρόλ’ αυτά μπορούν να σταθούν δίπλα σ’ έναν αγώνα που διαδραματίζεται πάνω σε αυτό τον πλανήτη αυτή τη στιγμή, όπου συμφωνούμε όλες και όλοι με αυτόν.
Προσέγγισε τους πολιτικοποιημένους συναδέλφους και συναδέλφισσές σου! Μπορούμε να εκφράσουμε περαιτέρω την αλληλεγγύη μας και να δημιουργήσουμε ένα πυκνό δίκτυο που έχει τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται στις πολιτιστικές και άλλες ανάγκες στήριξης για όλους τους ανθρώπους του κόσμου, που πλήττονται από τον καπιταλισμό και τον φασισμό ανεξαρτήτως του πως, και από ποιους.
Ζήτω το λαϊκό καλλιτεχνικό κίνημα
Ζήτω ο προλεταριακός διεθνισμός
