100 χρόνια Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών: Μια προσωπική μαρτυρία

Θέατρο Γκλόρια, 1975. Δυο χρόνων ηθοποιός, πολύ νέα τότε στο επάγγελμα. Συνέλευση επανασύστασης του ιστορικού Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Γίνεται πανηγυρική διάλυση του αμαρτωλού και επαίσχυντου διορισμένου χουντοσωματείου. Ενθουσιασμός και θαυμασμός (εμάς των νεώτερων), αγωνιστική σύμπνοια ―παρά τις ιδεολογικές διαφορές― και συμμετοχή καθολική. Και των διακεκριμένων του Κλάδου. Τότε βλέπεις δεν υπήρχαν οι διαχωρισμοί του τύπου: «συνδικαλιστής = άνεργος και ατάλαντος». Απεργούσαν όλοι αν ήταν απόφαση του Σωματείου και μπαίναν μπρος και οι πιο προβεβλημένοι.

Στον περίπατο στις 18 Ιούνη στα πλαίσια του γιορτασμού των 100χρονων μας, θα κάνουμε στάση και στο Θέατρο Γκλόρια. Για να θυμηθούμε οι παλιοί ―τώρα πια― και να μάθουν οι νεώτεροι, άλλη μια πλευρά της ιστορίας μας που είναι στενά δεμένη με την ιστορία του τόπου και του λαού μας.

Αναφέρθηκα στο Γκλόρια γιατί έπαιξε τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα πορεία μου στο επάγγελμα. Πάνω απ’ όλα, αυτή η πρώτη επαφή, διαμόρφωσε και δυνάμωσε την πεποίθησή μου πως καμιά μοναχικότητα δεν πλουτίζει το ταλέντο μας για να κερδίσουμε τη Ζωή μας.

Ο περίπατος έχει πολλές στάσεις. Και πολλούς «ξεναγούς» με την ιδιότητα του ηθοποιού. Παλιούς και νέους συνδικαλιστές. Ξεκινάμε από την ―λεγόμενη παλιά― πλατεία Κοτζιά όπου ήταν τα πρώτα γραφεία του ΣΕΗ, το 1917, και καταλήγουμε στο εγκαταλελειμμένο Θεατρικό Μουσείο.

Χρόνια Πολλά και διαρκείς αγώνες Αξιότιμοι Συνάδελφοι.