Airbnb με ρήμαξες

Τα τσιγάρα, η airbnb και τα ξενύχτια, έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Τελικά τα ‘χουν πει όλα ο Χρήστος ο Κυριαζής και ο Βασίλης ο Τερλέγκας σε αυτή τη ζωή. Αναζήτησα σπίτι, για περίπου τέσσερις μήνες, σε μία περιοχή (Κέρκυρα) όπου το 95% των ακινήτων της διατίθενται σε βραχυπρόθεσμες μισθώσεις (στη δεύτερη θέση στη σχετική λίστα, πίσω από τα Χανιά που είναι στην πρώτη θέση, ενώ το Κουκάκι είναι στην τρίτη και ακολουθούν διάφορες περιοχές του κέντρου της Αθήνας). Ενδεικτικό της τάσης που επικρατεί είναι ότι μόλις σε δύο χρόνια τα ακίνητα προς βραχυπρόθεσμη μίσθωση από 57,000 πανελλαδικά που ήταν το 2016 άγγιξαν τα 127.000 στο τέλος του προηγούμενου χρόνου. (Στοιχεία που δημοσιοποίησε η ΑΑΔΕ και από τη μελέτη της Grand Thornton για το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας)

Καταρχάς θα πρέπει να τονιστεί ότι στην Κέρκυρα, όπως και στα περισσότερα ελληνικά νησιά και παραθαλάσσια μέρη που προσελκύουν μεγάλο αριθμό τουριστών, και πριν την εμφάνιση της Airbnb η βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων ήταν πολύ δημοφιλής. Όχι μόνο για τους καλοκαιρινούς μήνες αλλά και τον υπόλοιπο χρόνο. Το “ενοικιάζεται διαμέρισμα από Σεπτέμβρη μέχρι Μάη για εκπαιδευτικούς και φοιτητές” είναι η πιο συνηθισμένη αγγελία που μπορείς να πετύχεις, όπως επίσης αρκετά συχνό είναι το φαινόμενο της ενοικίασης κατά την περίοδο Απρίλη-Οκτώβρη, τη λεγόμενη σαιζόν, όπου λειτουργούν οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Και η συγκεκριμένη κατηγορία μάλιστα είναι πολύ πονεμένη αφού πολλές φορές έχουμε αναβίωση της ελληνικής ταινίας “Γκαρσονιέρα για δέκα”, μόνο που δυστυχώς δεν πρόκειται για ταινία αλλά για πραγματικότητα. και δεν μένει ο Χρόνης Εξαρχάκος μέσα, αλλά παστωμένοι σαν σαρδέλες, εξαντλημένοι εργάτες της “βαριάς βιομηχανίας της χώρας”. Μέσα σε αυτό το ήδη ασφυκτικό πλαίσιο ήρθε να κουμπώσει στην αγορά ακινήτου η Airbnb και να την αποτελειώσει.

Λίγο πολύ είναι γνωστή η επίπτωση στις τιμές των ενοικίων. Η εκτόξευση στις τιμές των ενοικίων γρήγορα θα διαπίστωνα ότι είναι το υπ’ αριθμόν δύο πρόβλημα. Κι αυτό γιατί πρώτο έχει να κάνει με τη διαθεσιμότητα των ακινήτων. Δεν υπάρχει ενοικιαστήριο ούτε για δείγμα. Κυριολεκτικά. Αν υποθέσουμε ότι αναζητάς ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, τα διαθέσιμα ακίνητα είναι μηδέν. Τίποτα. Κανένα. Η έλλειψη ακινήτων δημιουργεί μία συνεχώς αυξανόμενη δεξαμενή πιθανών ενοικιαστών που αναζητούν τα ακίνητα με την καραμπίνα. Στις αγγελίες διαβάζεις περισσότερα ζητείται από ενοικιάζεται (σε συντριπτική αναλογία υπέρ του πρώτου μάλιστα).

Ο πραγματικός σκοτωμός γίνεται μόλις βγει ένα ακίνητο σε αγγελία. Η πιο συνηθισμένη πρακτική των ιδιοκτητών είναι να κρατάνε την αγγελία για λίγες ώρες και μετά να την αποσύρουν. Κι αυτό εξαιτίας του πλήθους των ενδιαφερόμενων που τηλεφωνούν για το ακίνητο. Ο ιδιοκτήτης κλείνει 10-20-30, όσα επιθυμεί, ραντεβού τις πρώτες ώρες που η αγγελία είναι στον αέρα και επιλέγει μέσα από αυτούς τον άνθρωπο που θα μισθώσει. Σε αυτή την κούρσα λοιπόν είναι προφανές ότι έχει προβάδισμα η επαγγελματική ιδιότητα του επίδοξου μισθωτή. Είσαι γιατρός, δικηγόρος, δημόσιος υπάλληλος; Έχεις προβάδισμα. Δεν είσαι; Εχμ εντάξει, καλό παιδί φαίνεσαι αλλά μου το ζητάει και ένας υπάλληλος της Νομαρχίας, ε η γυναίκα του είναι και δασκάλα, οπότε εκεί θα το δώσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν κακολογώ απόλυτα τον ιδιοκτήτη που παίρνει μέτρα για να εξασφαλίζει ότι θα παίρνει τα λεφτά του. Είδα σπίτια με σπασμένες πόρτες, σκισμένες σίτες, τρύπες στους τοίχους και άπειρες ιστορίες για φέσια στους λογαριασμούς ρεύματος/νερού κτλ.

Κατάλαβα ότι για τον ιδιοκτήτη τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να βρει έναν αξιόπιστο ενοικιαστή και να γράψει σωστά στην αγγελία το πλήρως, πλήρης, πλήρες. Υπάρχουν βέβαια και οι ιδιοκτήτες που δεν κοιτάνε το επάγγελμα αλλά μπορεί να σε ρωτήσουν ευθέως πόσα λεφτά βγάζεις το μήνα και να κρίνει αυτός με βάση τα δικά του δεδομένα αν μπορείς να ανταποκριθείς στα έξοδα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν είναι σαφές ότι αποκλείονται a priori άνεργοι (καλά αυτό δεν το συζητάμε) ή επαγγέλματα που ο ιδιοκτήτης θεωρεί ότι δεν θα μπορούν να καλύψουν το νοίκι. Άλλωστε με την ζήτηση που υπάρχει είναι βέβαιο ότι θα βρει αυτό που θέλει.

Η ζήτηση μας οδηγεί και στο υπ’ αριθμόν 2 πρόβλημα. Τις τιμές των ακινήτων. Και εδώ ξεκινάνε οι τρέλες (ειδικά σε κτήρια που τα περισσότερα είναι χωρίς ασανσέρ). Γκαρσονιέρες 450 ευρώ, Δυάρια 600, τριάρια 800 και ανεβαίνουμε χωρίς ταβάνι. Ακατέβατα και αδιαπραγμάτευτα. Και δώσε και δύο νοίκια εγγύηση και άλλο ένα για να το κλείσεις. Κι άμα πεις και τίποτα σε στυλ “ναι, μήπως να το κάναμε 500 ευρώ το δυαράκι που το δίνετε 580;” -Ε λυπάμαι δεν γίνεται με παρακαλάνε για το δυάρι παιδί μου. Google search: νεφρό μαύρη αγορά τιμή/αφαίρεση νεφρού επιπτώσεις/ ζωή με ένα νεφρό/τοπ χειρούργοι Ελλάδα/Βουλγαρία μετανάστευση/Σκόπια τριάρι τιμή

Το φοβερό είναι ότι ακόμα και αυτές τις τιμές τα σπίτια νοικιάζονται. Είτε από ανθρώπους που έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν, είτε από άλλους που κάνουν το σκατό τους παξιμάδι για να τα καταφέρουν ή μέσω της ύστατης λύσης, που κερδίζει συνεχώς έδαφος, της συγκατοίκησης.

Η αλήθεια είναι ότι αν ψάχνεις σπίτι σε περιοχή που έχει εισβάλει η Airbnb θα πρέπει να οπλιστείς με υπομονή, καθώς η αναζήτηση μπορεί να πάρει πολλούς μήνες. Γνώρισα κόσμο που ψάχνει πάνω από χρόνο. Να αντιμετωπίσεις τις παράλογες απαιτήσεις των ιδιοκτητών ψύχραιμα για να μην σκοτώσεις κανέναν και βρεις διαμέρισμα στον Κορυδαλλό και να μειώσεις λίγο τις προσδοκίες για το τι ακριβώς ακίνητο θες.

Η μόδα των βραχυχρόνιων μισθώσεων που ξεκίνησε για γρήγορο και εύκολο κέδρος για τους ιδιοκτήτες έχει εξελιχθεί σε μία φρενίτιδα που κάνει εξώσεις, ανεβάζει τις τιμές των ακινήτων και έχει ως θύματα σε μεγάλη πλειοψηφία χαμηλόμισθους και λαϊκά στρώματα, ενώ φαίνεται ότι προωθείται η συγκέντρωση κατοικιών σε όλο και λιγότερα χέρια, με επιχειρηματίες να αγοράζουν ολόκληρες πολυκατοικίες για να τις εκμεταλλευτούν μέσω των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων. Το θέμα απασχόλησε και τον προεκλογικό διάλογο για το Δήμο της Αθήνας που το πρόβλημα είναι μεγάλο. Πέραν από τα μισόλογα και τα ναι μεν αλλά των υπόλοιπων παρατάξεων η Λαϊκή Συσπείρωση με το Νίκο Σοφιανό ήταν ξεκάθαρη και δείχνει την κατεύθυνση για τη λύση του προβλήματος: να φορολογηθούν από το δήμο με το συντελεστή επαγγελματικής στέγης, δηλαδή από 1,55 ευρώ/τ.μ. που είναι σήμερα η κατοικία, σε 6,5 ευρώ/τ.μ. που είναι η επαγγελματική στέγη. Επίσης, απόδοση του 0,5% του τζίρου των διανυκτερεύσεων στο δήμο. Είναι το τέλος παρεπιδημούντων που πρέπει να αποδίδουν και τα ξενοδοχεία και δεν εισπράττεται από το δήμο. Αυτά τα μέτρα, εκτός από την απόδοση εσόδων στο δήμο από μια επιχειρηματική δράση που σήμερα δεν πληρώνει, θα αποθαρρύνουν και τους μεμονωμένους ιδιοκτήτες να αξιοποιήσουν το ακίνητό τους σε βραχυχρόνια μίσθωση, προτιμώντας τελικά τη μακροχρόνια, ώστε να καλύπτονται και οι ανάγκες των ενοικιαστών.