Αναμνήσεις

Όλα στην ζωή κάποια στιγμή γίνονται αναμνήσεις. Άλλες φορές καλές και κάποιες άλλες όχι και τόσο. Οι αναμνήσεις είναι κάτι πολύ προσωπικό και ο καθένας μας τις φτιάχνει όπως ακριβώς θέλει. Με μεράκι και πολλή λεπτομέρεια, βιαστικά και άτσαλα ίσα-ίσα για την περίληψη. Το εντυπωσιακό είναι οτι πάντα στις δύσκολες στιγμές ή απλά μετά απο μερικά χρόνια πάντα βρίσκουμε καταφύγιο και θαλπωρή σε όλες αυτές, ακόμα και στις άσχημες.

Έτσι για πάντα θα θυμάσαι το αμάξι σου σμπαραλιασμένο πάνω σε ένα τοίχο και εσύ βουρκωμένος να το κοιτάς κάτω απο την βροχή. Για πάντα θα θυμάσαι τις ανάποδες μανιβελιές που έτρωγες στο καλάμι απο εκείνο το τρακοσάρι. Για πάντα θα θυμάσαι εκείνη την σούζα που έκανες άθελά σου και τα αλάνια με τα παπιά στο φανάρι είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα ενώ εσύ πολέμαγες να κατεβάσεις τον μπροστινό τροχό στο έδαφος. Για πάντα θα θυμάσαι τις βόλτες γύρω γύρω στο τετράγωνο επειδή δεν είχες δίπλωμα. Για πάντα θα θυμάσαι να σηκώνεις χώμα σε κάποιο βουνό και το χαμομήλι εκείνης της άνοιξης να σου τρυπάει τα ρουθούνια. Για πάντα θα θυμάσαι τον εαυτό σου ξαπλωμένο στην άσφαλτο και την μάνα που πρόσφατα είχε χάσει τον γιο της να σου λέει να το πουλήσεις αυτό το ρημάδι. Για πάντα θα θυμάσαι την αδρεναλίνη της πρώτης σου κόντρας. Για πάντα θα θυμάσαι εκείνο το εντυπωσιακό χειρόφρενο που τράβηξες και παραλίγο να μπουκάρεις απάνω στην πλατεία. Για πάντα θα θυμάσαι εκείνο το βράδυ που γύρισες όλη την πόλη καίγοντας βενζίνη χωρίς λόγο. Για πάντα θα θυμάσαι τις δυο χιλιάρες που ανοίξανε στο φανάρι και όταν τις έχασες απο το μάτι σου ακούστηκαν φρεναρίσματα, ένα μπάμ και ο γνώριμος ήχος απο γυαλιά στην άσφαλτο και θυμάσαι πως τα πόδια σου τρέμανε και δεν είχες το κουράγιο να πας να δείς τι έγινε. Για πάντα θα θυμάσαι να κατεβαίνεις σφήνες όλη τη Βουλιαγμένης και μετά για βρώμικο στην καντίνα της βούτας. Για πάντα θα θυμάσαι το πρώτο σου κράνος, την πρώτη σου μηχανή, το πρώτο σου αμάξι. Για πάντα θα θυμάσαι τον Γ. που έφυγε. Για πάντα θα θυμάσαι την πρώτη σου εντουράδα. Για πάντα θα θυμάσαι τις στροφές του Διονύσου απ’ έξω και ανακατωτά. Για πάντα θα θυμάσαι εκείνη την μεταμεσονύχτια επίσκεψη στην γλιστερή Ριτσώνα.

Έχει πολύ χώρο ακόμα στο καταφύγιό σου και το τζάκι σιγοκαίει. Συνέχισε να το γεμίζεις…