Η χαρά της δικτατορίας – JUMBO
Ίσως κάποιοι αντιδράσουν και γίνει ντόρος, αλλά τόσο το καλύτερο για τα κέρδη της επιχείρησης, που ξέρει πως δεν υπάρχει μαύρη διαφήμιση, αρκεί να ακούγεται το όνομά της.
«Τι έχουν να χωρίσουνε λευκοί και νέγροι εργάτες;» τραγουδούσε παλιά η Φαραντούρη στα «Νέγρικα» του Λοΐζου.
Το JUMBO πιάνει το νήμα των πανανθρώπινων αυτών μηνυμάτων και το φέρνει στην εποχή μας. Τι κοινό έχουν ένας έντεχνος με έναν λαϊκό; Ένας φτωχός με έναν πλούσιο; Ένας στρέιτ με έναν γκέι; Ένας Έλληνας με έναν μετανάστη; Ένας τρίτεκνος με έναν εργένη; Βασικά είναι όλοι καταναλωτές, είναι το μήνυμα της διαφήμισης και χαίρονται όταν έρχονται στα Τζάμπο, που μας ενώνουν όλους, καταργώντας τις διαφορές: φυλετικές, σεξουαλικές και προπαντός ταξικές. Αυτή είναι η δημοκρατία της χαράς, που είναι προσιτή σε όλους.*
Τα ΤΖΑΜΠΟ δεν κάνουν διακρίσεις. Ξεζουμίζουν όλους τους υπαλλήλους τους ανεξαρτήτως φύλου, φυλής και χρώματος. Εκεί μπορείς να εργάζεσαι εποχιακά, για 150 € το μήνα, χωρίς ρεπό και διαλείμματα, χωρίς δικαιώματα και σωματείο, και να ξέρεις ότι είσαι το ίδιο σκουπίδι με το διπλανό σου, ότι δεν υπάρχουν προνομιούχοι και διακρίσεις. Αυτό θα πει εργασία και χαρά, αυτή είναι η δημοκρατία στους χώρους δουλειάς.
Όλοι οι εργάτες είναι αναλώσιμα εξαρτήματα – και ο γιος μου το ανταλλακτικό, όπως λέει ο στίχος. Αρκεί να χαίρεται ο πελάτης, να παίρνει τζούρες – ψευδαισθήσεις καταναλωτικής χαράς, σε έναν καταναλωτικό «παράδεισο», με καρφιτσωμένα χαμόγελα να μακιγιάρουν τις συνθήκες κάτεργου. Κι αυτή είναι η «χαρά» της δικτατορίας του κεφαλαίου στους χώρους δουλειάς.
* Ίσως κάποιοι αντιδράσουν και γίνει ντόρος, αλλά τόσο το καλύτερο για τα κέρδη της επιχείρησης, που ξέρει πως δεν υπάρχει μαύρη διαφήμιση, αρκεί να ακούγεται το όνομά της.
