Δεκάδες άποροι κι εργαζόμενοι στο Λονδίνο κάνουν ουρές για ένα πιάτο φαΐ

Σκηνές εξαθλίωσης διαδραματίζονται κάθε Τετάρτη έξω από το σταθμό Charing Cross της καπιταλιστικής μητρόπολης του Λονδίνου, όπου δεκάδες άνθρωποι συνωστίζονται για να πάρουν λίγο φαγητό. Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα είναι τόσο πεινασμένοι, που τρώνε επί τόπου στα όρθια ή στο έδαφος, στρώνοντας ένα πρόχειρο “πικ-νικ”.

Κάποιες φορές, καλοστεκούμενοι περαστικοί ρίχνουν απαξιωτικά βλέμματα προσπερνώντας. Μια κυρία μάλιστα, με μαργαριταρένιο περιδέραιο, φωνάζει “είναι ντροπή!”, πριν συνεχίσει το δρόμο της.

Το πλήθος των πεινασμένων είναι ετερόκλιτο, με κοινό παρονομαστή την αδυναμία να θρέψουν επαρκώς τον εαυτό τους ή τα παιδιά τους. Όπως η 39χρονη Τόνι Κέιν, που ζει τα τελευταία χρόνια στο δρόμο με τα τρία παιδιά της, αφότου έφυγε από το βίαιο σύζυγό της. Σπάνια είχε στέγη, ενώ κι αυτήν την περίοδο τελεί υπό έξωση.
“Αν ζητιανέψεις, θα πάρεις λίγο φαγητό. Αλλά δεν αρκεί για κάθε μέρα. Γι’ αυτό χρειάζομαι το συσσίτιο εδώ” λέει η γυναίκα.

Κάποιοι από αυτούς είναι καλοντυμένοι, εργάζονται και έχουν δωμάτιο που μοιράζονται με άλλους για να αντεπεξέλθουν στα ενοίκια της βρετανικής πρωτεύουσας που είναι απαγορευτικά. Άλλοι είναι συνταξιούχοι που αδυνατούν να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες. Μια ολοένα αυξανόμενη κατηγορία είναι εκείνη των άστεγων εργαζόμενων.

Ανάμεσά τους και ο Μανώλης Γραμματικόπουλος. Ο 38χρονος ήρθε στην Αγγλία στα χρόνια της κρίσης, γιατί τα 25 ευρώ μεροκάματο δεν έφταναν για τίποτα. Στο Λονδίνο δουλεύει συνεχώς στον κατασκευαστικό τομέα, παρόλα αυτά είναι άστεγος γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να στείλει αρκετά χρήματα στη γυναίκα του και το τρίχρονο παιδί τους στην Ελλάδα. Λέει ότι είναι δύσκολο να σηκώνεται στις 6 το πρωί καθημερινά χωρίς σπίτι και χωρίς μέρος για να πλυθεί, αλλά δηλώνει πως “τα βγάζω πέρα ως τώρα. Κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό”.

Τα λόγια του δείχνουν πως η μεγαλύτερη νίκη του συστήματος είναι πως έχει πείσει πολλούς εξαθλιωμένους ότι χρωστάνε ευγνωμοσύνη και για το παραμικρό ξεροκόμματο που τους κρατά στη ζωή.

Σύμφωνα με τον υπεύθυνο της οργάνωσης που παίρνει την πρωτοβουλία για το συσσίτιο, αρχικά η διανομή φαγητού αφορούσε 30 με 40 ανθρώπους, πλέον όμως κυμαίνεται μεταξύ 150 και 250 ατόμων.

Ο αριθμός αυτός θα αυξάνεται, όσο τα ενοίκια ξεπερνούν ολοένα και περισσότερο τις αμοιβές. Υπογραμμίζει την παρουσία πολλών εργαζόμενων στις ουρές, ιδιαίτερα ντελιβεράδων και οδοκαθαριστών, “ανθρώπων καθόλου διαφορετικών από μένα κι εσένα”, όπως λέει.

Με πληροφορίες από Independent