Δεν κατέρρευσε ο γαλλικός τουρισμός από την απεργία στο Λούβρο

Έχει περάσει κιόλας μια βδομάδα, η είδηση πέρασε μάλλον στα ψιλά λόγω εκλογικής επικαιρότητας, ίσως όμως να υπήρχαν κι άλλοι λόγοι που θάφτηκε από τα περισσότερα ΜΜΕ.

Την περασμένη βδομάδα λοιπόν, το Μουσείο του Λούβρου παρέμεινε κλειστό λόγω απεργίας του προσωπικού του. Σε αντίθεση με το εδραιωμένο στερεότυπο, η απεργία δεν έγινε για να εξασφαλίσουν “συντεχνιακά αιτήματα” ή τις δικές τους θέσεις εργασίας, αλλά ως μια μορφή διαμαρτυρίας για την υποστελέχωση του Μουσείου, που κάθε άλλο παρά δικαιολογείται αν δει κανείς τον αυξημένο αριθμό όσων το επισκέπτονται κάθε χρόνο.

Ίσως κάποιοι να σκέφτηκαν “Τζήμερος που τους χρειάζεται”, ότι είναι κι αυτή “η τελευταία σοβιετική γωνιά της Ευρώπης” -μαζί με την Ελλάδα- και όλο το γνωστό τροπάρι που ακούμε στα καθ’ ημάς, από όσους είναι πίσω από το Διαφωτισμό και το δικαίωμα στην απεργία και θα περίμεναν, με βάση τις αήττητες δοξασίες τους, να καταρρεύσει ο γαλλικός τουρισμός, να υπάρξουν μαζικές ακυρώσεις, από την “εικόνα ντροπής” που δίνει το Παρίσι στο εξωτερικό κτλ.

Τελικά κάτι τέτοιο δε συνέβη, από όσο γνωρίζουμε, μία βδομάδα μετά την απεργία και τη μέρα που παρέμεινε κλειστός ο Λούβρος για τους τουρίστες. Αν υπάρχει ωστόσο σε όλα αυτά κάτι το “ελληνικό” και πανευρωπαϊκό ταυτόχρονα, είναι η υποστελέχωση ιστορικών μνημείων και μουσείων, που πλήττει σε σημαντικό βαθμό και τη χώρα μας, παρά τα παχιά λόγια για τη “βαριά βιομηχανία” της Ελλάδας.

Η είδηση αυτή πάντως, που έρχεται λίγες μέρες μετά τη μερική καταστροφή της Παναγίας των Παρισίων, είναι ενδεικτική για τη σημασία που δίνουν τα αστικά κράτη σε όλο τον κόσμο στην Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά, που μολονότι θεωρείται βιτρίνα, αντιμετωπίζεται βασικά ως πηγή κέρδους και τίποτα περισσότερο.