Δημοκρατία; Βεβαίως αλλά όχι μέσα στη δουλειά. Απ’ έξω όση θέλεις

«Η δημοκρατία σας σταματάει στις εισόδους των χώρων δουλειάς». Η φράση αυτή περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι καθημερινά. «Δημοκρατικά» και «νόμιμα» εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με ελαστικές μορφές εργασίας, όσο και όποτε θέλει ο εργοδότης, χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες, χωρίς να τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες υγείας και ασφάλειας, απλήρωτοι για μήνες, χωρίς διαλείμματα, με την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκράτηση να τσακίζει κόκαλα. Τα περισσότερα αν όχι όλα μαζί από τα παραπάνω τα αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι εργαζόμενοι της χώρας.

Η οργάνωση των εργαζόμενων σε σωματεία και η συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση στις περισσότερες εταιρίες της χώρας αντιμετωπίζεται ως ημιπαράνομη πράξη. Η επίκληση ακόμα και αυτής της αποσαθρωμένης από τα μνημόνια εργατικής νομοθεσίας απαντιέται με το προκλητικότατο «να πάτε στα δικαστήρια». Αν παρόλα αυτά βρεθεί και κανένας «τρελός» να οργανωθεί στο σωματείο του και να διεκδικήσει 8ωρο, εφαρμογή εργατικής νομοθεσίας, τήρηση κανόνων υγείας κι ασφάλειας, ΣΣΕ κλπ, θα απειληθεί ή μπορεί και να απολυθεί και κατόπιν να κατηγορηθεί ως τραμπούκος και φασίστας που θέλει να καταστρέψει τη χώρα, που θέλει να μας κάνει Βόρειο Κορέα, από τους «δημοκράτες».

• Οι «δημοκράτες», δηλαδή, που δεν εφαρμόζουν ούτε μια παράγραφο της εργατικής νομοθεσίας, που τρομοκρατούν όποιον «τολμήσει» να διεκδικήσει στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα τον λένε φασίστα και τραμπούκο.

• Οι «δημοκράτες», δηλαδή, που όποιον δηλώνει μέλος σωματείου τον στοχοποιούν, τον τραμπουκίζουν ή και τον απολύουν το λένε τραμπούκο και φασίστα.

• Οι «δημοκράτες», δηλαδή, που πλουτίζουν πατώντας πάνω στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στις συνθήκες σύγχρονου μεσαίωνα που επιβάλλουν, στέλνοντας τα πλούτη τους στον Παναμά, στα νησιά Cayman ή όπου αλλού βρουν φορολογικό παράδεισο λένε φασίστα και τραμπούκο όποιον διεκδικήσει μισθό που θα αρκεί για να βγει ο μήνας.

• Οι «δημοκράτες», δηλαδή, που υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία που τους αφήνει το ελεύθερο να αυθαιρετούν και να πλουτίζουν εις βάρος των πολλών, αυτών που παράγουν τον πλούτο, λένε φασίστα όποιον λέει ότι ο εργαζόμενος δεν είναι σκλάβος αλλά έχει δικαιώματα.

Το ερώτημα, βέβαια, που προκύπτει είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τι κάνουν; Για πόσο ακόμα θα σφίγγουν το ζωνάρι; Για πόσο ακόμα θα προσαρμόζονται και θα συμβιβάζονται με τη φτώχεια και τον περιορισμό στοιχειωδών εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων; Για πόσο ακόμα θα ανέχονται, τα αφεντικά να συμπεριφέρονται ως δουλοκτήτες; Η απάντηση θα δοθεί μέσα από το εργατικό κίνημα. Αυτές τις μέρες σε πολλούς κλάδους, κόντρα στο κλίμα συμβιβασμού και ηττοπάθειας που καλλιεργούν κυβέρνηση, μείζονα αντιπολίτευση και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αναπτύσσονται αγώνες που δείχνουν σε όλη την εργατική τάξη το δρόμο:

• Απεργία στη Ναυπηγοεπισκευή για ΣΣΕ

• Κινητοποιήσεις στους ΟΤΑ για τη νομιμοποίηση συμβασιούχων

• Απεργία στα ξενοδοχεία στις 19 Ιουλίου

• Κινητοποιήσεις στη European Dynamics απέναντι στην εκδικητική απόλυση συνδικαλιστή και στην ευρύτερη εργοδοτική αυθαιρεσία)

Ο δρόμος αυτός του αγώνα και της διεκδίκησης μέσα από τα ταξικά σωματεία είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για τους εργαζόμενους. Έφθασε η ώρα η πλειοψηφία της εργατικής τάξης να τον βαδίσει.