Δήθεν ευαισθησία μπροστά στις κάμερες

Η μητέρα του Αμίρ έγραψε την περασμένη Παρασκευή μια επιστολή προς τον πρωθυπουργό όπου περιγράφει την κατάσταση που ζουν χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες: διαλυμένες οικογένειες χωρίς δυνατότητα επανένωσης και ζωή σε hot spot με άθλιες συνθήκες.

Αναλυτικά το κείμενο της επιστολής έχει ως εξής.

Αξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ,

Πρώτα σας ευχαριστώ θερμά. Επιτρέψτε μου ως αιτούσα άσυλο, ως μητέρα και ως Αφγανή γυναίκα να σας αναφέρω κάποια ζητήματα.

Το περιστατικό που συνέβη σε μένα και τα παιδιά μου ήταν τρομακτικό αλλά είναι πιο τρομακτικό και θλιβερό για σας, για την Ελλάδα. Δυσφημεί την Ελλάδα κι εσάς. Να προσέχετε.

Είμαι μια γυναίκα με τρία ανήλικα παιδιά που δεν έχουμε κάποιον να μας προστατεύσει. Ο αδελφός μου εδώ και σχεδόν δύο χρόνια διαμένει στο Hot Spot της Μυτιλήνης σε πολύ άσχημη κατάσταση. Χρειάζομαι τον αδελφό μου δίπλα μου. Βοηθήστε με να τον έχω δίπλα μου.

Ο σύζυγός μου είναι αιτών άσυλο στη Γερμανία. Βοηθήστε με να επανενωθούμε με τον άντρα μου. Τα παιδιά μου χρειάζονται τον πατέρα τους.

Δεν είμαι η μόνη που αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες στα νησιά και χιλιάδες άλλοι περιμένουν να επανενωθούν με τις οικογένειές τους σε άλλες χώρες.

Ευχαριστώ

Με εκτίμηση
Αρζού Χιματιάν

 3 Νοεμβρίου 2017

Τελικά από τα πολύ συγκεκριμένα που ζητούσε η μητέρα του Αμίρ, πήρε μια σημαία και αρκετές φωτογραφίες.

Ερωτήματα προκαλεί γιατί δόθηκε μόλις σήμερα η επιστολή στη δημοσιότητα. Ίσως για να μη χαλάσει μια καλή επικοινωνιακή σιγμή της κυβέρνησης, γιατί στην ουσία αυτή πήρε -και όχι ο Αμίν- από τη συνάντηση με το μικρό Αφγανό στο Μαξίμου. Ίσως πάλι να ετοίμαζαν στο ενδιάμεσο την επανένωση, με όρους επικοινωνιακού σόου, για να μας δείξουν ξανά πόσο ευαίσθητοι είναι.

Ας είναι κι έτσι -να εκνευριστούν τουλάχιστον οι φασίστες που οργάνωσαν την επίθεση. Ο Αμίρ όμως δεν είναι ένας μα χιλιάδες. Χιλιάδες πρόσφυγες που σαπίζουν στα “φιλόξενα” hot-spot, που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, είναι χωρισμένοι από τα δικά τους πρόσωπα, ζούνε σε άθλιες συνθήκες, μένουν εγκλωβισμένοι σε στρατόπεδα. Για αυτά -κι όλα όσα σημειώνει η επιστολή της μητέρας του Αμίρ- υπάρχει άραγε ευαισθησία ή μόνο για όσα καταγράφουν οι κάμερες;