Έχει ιδεολογικό πρόσημο ο σεξισμός η εκμετάλλευση και η ασυδοσία;

Με αφορμή την καταγγελία της Ζέτας Δούκα για την εργοδοτική κακομεταχείρισή της από τον Κιμούλη έχει άτυπα ανοίξει ενας «διάλογος» σχετικά με το αν η κακοποίηση, η κακομεταχείριση και ο σεξισμός έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Στην περίπτωση της σεξουλικής κακοποίησης της Σοφίας Μπεκατώρου από τον Αρ. Αδαμόπουλο πολλοί είχαν συνδέσει  την πράξη του κατηγορούμενου με τον ιδεολογικό του προσανατολισμό και την κομματική του στράτευση. Αναφέρθηκαν μάλιστα και άλλα παραδείγματα «δεξιών» που είχαν κάνει ανάλογες αξιόποινες πράξεις. Τώρα με την περίπτωση Κιμούλη, υπάρχει ο αντίλογος ότι αυτού του είδους οι πράξεις δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο.

Βέβαια αυτό που κατηγορείται ότι έκανε ο Κιμούλης είναι κάτι διαφορετικό από την τραυματική εμπειρία που είχε η Μπεκατώρου με τον παράγοντα της ιστιοπλοΐας, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι και αυτό κάτι πολύ σοβαρό. Ας προσπαθήσουμε όμως να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα, αν δηλαδή η κακοποίηση, και ιδιαίτερα η κακοποίηση ανάμεσα σε ανισοβαρείς σχέσεις (δλδ μεταξύ εργοδότη εργαζόμενου, προπονητή αθλητή, δασκάλου μαθητή) μεταξύ ανθρώπων έχουν τελικά ιδεολογικό πρόσημο.

Εννοείται ότι ανεξάρτητα από την ιδεολογία του ο κάθε άνθρωπος μπορεί να είναι εκμεταλλευτής, μπορεί να κακοποιεί σεξουαλικά, μπορεί να κάνει χίλια δυο απαράδεκτα πράγματα, όμως ανάλογα με την ιδεολογία του αυτά που κάνει μπορεί να τα κάνει κόντρα σε αυτή ή σε συμφωνία με αυτή. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι από τη φύση της η κομμουνιστική ιδεολογία, σε σχέση με διάφορες όψεις της αστικής δεξιάς ιδεολογίας είναι ηθικά πιο κοντά σε μια ιδέα περί ισότητας των ανθρώπων. Το να θεωρεί κάποιος ότι ο ρόλος της γυναίκας για παράδειγμα είναι να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και να φυλάει τα παιδιά, τον προσανατολίζει ιδεολογικά στην δεξιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άτομα που βλέπουν τον εαυτό τους ως κομμουνιστή και η ιδέα τους για τη γυναίκα είναι να κλείνεται στην κουζίνα της, όμως αυτά τα άτομα πάνε κόντρα στην ιδεολογία τους στο βαθμό που πιστεύουν κάτι τέτοιο. Αντίστοιχα, η ΔΑΠ ως νεολαιίστικη πολιτική οργάνωση, έχει εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό από την ΚΝΕ, όλοι έχουμε «θαυμάσει» αφίσες από πάρτι της πρώτης οι οποίες είναι μνημεία σεξισμού, όπως άλλωστε και τα πάρτι τα οποία διαφημίζουν. Υπό αυτήν την έννοια μια τέτοια οργάνωση θα μπορούσε να ιδωθεί ως φυτώριο σεξισμού, κάτι που φυσικά για την ΚΝΕ δεν ισχύει.

Οι αντιλήψεις των κομμουνιστών για τη σχέση ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη είναι εντελώς διαφορετικές με αυτές της ΝΔ και άλλων αστικών κομμάτων. Οι μεν έτσι και αλλιώς τάσσονται υπέρ του κεφαλαίου και οι δε υπέρ των εργατών. Αυτό ξαναλέω, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές κομμουνιστές εργοδότες που προσβάλουν τους υπαλλήλους τους ή ακόμα χειρότερα που χειροδικούν ή που τους εκμεταλλεύονται με χιλίους δυο άλλους τρόπους, αυτοί όμως πάνε κόντρα στις αρχές που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν. Ένας δεξιός, για παράδειγμα, νομιμοποιείται (με βάση την ιδεολογία του) να έχει στο μυαλό του την ιδέα ότι αυτός ζει τις οικογένειες όσων εργάζονται για τον ίδιο, και από αυτήν την αντίληψη μπορεί να πηγάσουν μια σειρά από απαράδεκτες [«πατερναλιστικές»] συμπεριφορές. Για έναν κομμουνιστή αυτή η αντίληψη είναι απαράδεκτη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως κομμουνιστές οι οποίοι συμπεριφέρονται στους εργαζόμενούς τους με βάση αυτή τη λογική εξάρτησης.

Απέναντι στην ακραία αστυνομική καταστολή, για την οποία υπάρχουν αναρίθμητα περιστατικά άσκησης αδικαιολόγητης βίας, προσβολής, σεξισμού, εξύβρισης κλπ κλπ, βλέπουμε οι δεξιοί να έχουν μια τάση δικαιολόγησης ή και αποδοχής όλων αυτών των φαινομένων ενώ για έναν κομμουνιστή, αλλά ακόμη και ένα συνεπή αριστερό, αυτή η συμπεριφορά των οργάνων της τάξης θεωρείται απαράδεκτη. Βέβαια και οι μπάτσοι του ΣΥΡΙΖΑ με γκλομπ βάραγαν, όμως ακριβώς επειδή το έκαναν αυτό έρχονταν σε ανίθεση με αυτά που υποτίθεται ότι πρεσβεύει το συγκεκριμένο κόμμα (αν και προσωπικά τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον θεωρώ καν αριστερό).

Στην ερώτηση λοιπόν αν η εκμεταλλευτική η σεξιστική και η κακοποιητική συμπεριφορά στο χώρο της εργασίας ή στο χώρο της άθλησης ή και γενικότερα στην κοινωνία έχει ιδεολογικό πρόσημο, για εμένα η απάντηση είναι ναι. Τα αστικά κόμματα, η δεξιά και ειδικότερα η ακροδεξιά, ιδεολογικά ταυτίζεται με συντηρητικές αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας, για τα δικαιώματα στην εργασία, για μια σειρά από ευαίσθητα ζητήματα. Βέβαια δεν σου λέει ο δεξιός «πήγαινε να βιάζεις παιδάκια», αλλά στη δεξιά λογική ανήκει η αντίληψη ότι για το βιασμό φταίει και το θύμα επειδή μπορεί να ήταν ντυμένο προκλητικά ή από δεξιούς κυρίως θα ακούσεις τα περισσότερα «ναι μεν αλλά» για την υπόθεση της Μπεκατώρου. Ακριβώς όμως επειδή η δική μας η ιδεολογία είναι αντίθετη σε τέτοιες αντιλήψεις και θέλει να πάει την κοινωνία μπροστά (και όταν λέω δική μας εννοώ την κομμουνιστική), ακριβώς για αυτό όταν κάποιος εκφράζεται και εκφράζει αυτήν την ιδεολογία πρέπει και να την εφαρμόζει στο μέτρο του δυνατού και στην πράξη, διαφορετικά διαπράττει διπλό σφάλμα και εκθέτει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τον χώρο με τον οποίο ιδεολογικά [θέλει να] συνδέεται.

Πάντως, καλό θα ήταν όλοι όσοι με αφορμή τα όσα ακούστηκαν για τον Κιμούλη βγαίνουν από τα ρούχα τους, να έχουν την ίδια ευαισθησία για όλα τα περιστατικά εργοδοτικής ασυδοσίας που τείνουν να γίνουν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, και να μην είναι ευαίσθητοι κατά περίπτωση. Αντίστοιχα και από την πλευρά τη δική μας, να μη δικαιολογούμε συμπεριφορές στους «δικούς μας» που δεν θα δικαιολογούσαμε στον ιδεολογικό μας αντίπαλο. Να μην αναζητάμε ελαφρυντικά κατά περίπτωση, ανάλογα δλδ σε ποιο ιδεολογικό χώρο ανήκει ο ένας ή ο άλλος, γιατί ακριβώς εξαιτίας της ιδεολογίας μας, η όποια υπέρβαση έχει περισσότερο βάρος.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Πηγή: Αμπελοφιλοσοφίες