Είναι φρικτό να βλέπεις να κάνει κουμάντο μια κοινωνία κανίβαλων υπανθρώπων

Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον γνώριζα προσωπικά αλλά τον ένιωθα οικείο μου. Αυτό το αγόρι είχε μια ξεχωριστή τρυφερή ματιά στα τεκταινόμενα, μια πηγαία ενσυναίσθηση και μια γλύκα, ως τρόπο ζωής. Όταν πληροφορήθηκα το γεγονός της δολοφονίας του έμεινα άναυδη, όταν έμαθα πως πρόκειται για τον Ζακ έπαθα σοκ. Μου ήταν ιδιαιτέρως συμπαθής στη διαδικτυακή μας επικοινωνία.

Ο Ζακ δολοφονήθηκε άγρια και με φρικτό τρόπο. Τον σκότωσαν στο ξύλο. Δημοσίως. Μες τον δρόμο, μέρα μεσημέρι. Τον πόνεσαν. Τον βασάνισαν. Τον συνέτριψαν. Του έδωσαν άπλετο τρόμο στις τελευταίες του ανάσες. Απέραντη αγωνία και πανικό. Χωρίς να φταίει σε κάτι, χωρίς να κάνει κακό, ήταν ένας αθώος. Κι αφού τον σκότωσαν αδίστακτα και ανελέητα, τον ξανασκότωσαν στην τηλεόραση, στα σόσιαλ, στις κουβενταρίες τους. Για την ταυτότητά του, για την προσωπικότητά του, για το αναφαίρετο δικαίωμα ύπαρξής του, το οποίο αμφισβήτησαν και υποσκέλισαν έως θανάτου.

Είναι τρομερό να ζεις σε μια κοινωνία χωρίς να βλάπτεις και να βλάπτεσαι από αυτήν την κοινωνία γιατί δεν αναγνωρίζει τους δικούς σου κωδικούς ισότιμης ύπαρξης. Είναι τρομακτικό να βλέπεις πως κουμάντα ζωής και θανάτου κάνει μια κοινωνία υπανθρώπων, κτηνών, κανιβάλων, φασιστών που αυτοπροσδιορίζεται ως κανονική κοινωνία, ως κοινωνία νόρμαλ, ως κοινωνία πλειοψηφίας με απόλυτη νομή εξουσίας σ’ ό,τι παραβιάζει τα ομοειδή καφάσια της μαναβικής πραμάτειας της.

Τον σκότωσαν στο ξύλο. Τον παγίδευσαν, τον τρομοκράτησαν, του έσπασαν την καρδιά, την καρδιά που του ‘δινε ανάσα, ζωή και τραγούδι και γλύκα. Αυτό το έγκλημα είναι ασυγχώρητο κι αξέχαστο. Όποια ποινή και να επιβληθεί η μερίδα της κοινωνίας που στέκεται δίπλα σ όλους τους Ζακ τούτου του κόσμου δεν θα ξεχάσει την φρίκη, τον άδικο πόνο, την καρμανιόλα που του στήθηκε εκείνο το μεσημέρι, δεν θα ξεχάσουμε τους περαστικούς που χάζευαν την αρένα αμέτοχοι, δεν θα ξεχάσουμε τη δολοφονία χαρακτήρα και το διασυρμό ταυτότητας του θύματος από τα νοικοκυραίικα καθάρματα που επιδοκίμασαν, χειροκρότησαν, επικρότησαν, έβγαλαν χαιρεκακία και δηλητήριο.

Οι “άνθρωποι” σφήκες της κοινωνίας σφηκοφωλιάς που ζούμε μαζί τους. Και δεινοπαθούμε δίπλα τους να μείνουμε άνθρωποι και να μην τους στρίψουμε τα σιχαμερά τους λαρύγγια.

Για σένα καλέ μου Ζακ και για όλους τους Ζακ όλου του κόσμου. Σε πείσμα αυτών που σας σκοτώνουν, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να ουρλιάζουμε τον σπαραγμό σας. Το δικαίωμα ύπαρξης και ζωής κάθε ανθρώπου που ΔΕΝ βλάπτει κι έχει ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εαυτού, συνανθρώπου και υγιούς κοινωνίας.

Από τον τοίχο της Αριστέας Σερεμέτη