Είσαι γυναίκα, τόσο το χειρότερο

Με αφορμή το pride έχει ανοίξει (και καλώς κατά τη γνώμη μου) μια συζήτηση για τη στάση του ΚΚΕ και όχι μόνο σε θέματα lgbt. Κάποιοι ανέφεραν ότι δεν μπορούν οι straight να καταλάβουν τι περνά ένας γκέι στη δουλειά πχ είτε προσπαθώντας να κρύψει την ταυτότητά του, ή αναγκαζόμενος να υποκριθεί και να γελά σε γελοία ομοφοβικά σχόλια. Θα ήθελα λοιπόν με βάση την προσωπική μου εμπειρία, να δώσω μια άλλη πτυχή του θέματος. Πώς είναι να είσαι γυναίκα (γκέι ή στρέιτ καμία σημασία δεν έχει) εργαζόμενη σε ανδροκρατούμενο περιβάλλον;

Είσαι λοιπόν μηχανικός και οι περισσότερες από τις δουλειές που (δεν) υπάρχουν είναι σε θέσεις παραγωγής σε εργοστάσια κλπ που το 90% των εργαζόμενων είναι άνδρες (κυρίως στρέιτ ). Η περιπέτεια ξεκινά από τη συνέντευξη. 8 στις 10 φορές θα ακούσεις την έτοιμη δικαιολογία ότι δυστυχώς μια γυναίκα δεν μπορεί να επιβληθεί σε τόσους άνδρες. Ότι μιλάμε για άτομα χωρίς πτυχίο (σεξισμός και μορφωτικός ρατσισμός 2 σε 1) που μπορεί να σου κάνουν τα ακατανόμαστα (ναι έχει ακουστεί κ αυτό). Στην πραγματικότητα βέβαια αν είσαι γυναίκα γύρω στα 30 ξέρεις ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι είσαι σε αναπαραγωγική ηλικία (ναι, ακούγεται σα να μιλάμε για αγελάδες) και μπορεί να μείνεις έγκυος, και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να σε απολύσουν για μεγάλο διάστημα (ακόμα τουλάχιστον) και δικαιούσαι και άδεια (για πόσο ακόμα;). Αυτά λοιπόν στην εργασιακή ζούγκλα είναι απαράδεκτα πράγματα και εδώ είναι κατά τη γνώμη μου η βασική διαφορά του γυναικείου ζητήματος από το lgbt (που έχει φυσικά άλλα ζητήματα όπως πχ τι γίνεται με τις τρανς).

2 στις 10 φορές, όμως, με κάποιο τρόπο, λογικά επειδή είσαι φτηνότερη, παίρνεις τη δουλειά και ξεκινάς. Τότε πρέπει να φανείς δύο φορές πιο δυνατή από τους άντρες. Πρέπει να σηκώνεις τα ίδια βάρη, να μη σιχαίνεσαι, να μην πονάς αν έχεις περίοδο, γιατί η κριτική είναι έτοιμη και εύκολη. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην πιο τρομακτική στιγμή. Τη στιγμή του διαλείμματος (όπου υπάρχει ακόμα αυτό). Εκεί πρέπει να υποστείς όλα τα στερεοτυπικά κλισέ για το πόσο κατώτερες είναι οι γυναίκες, για το πόσο πουτ@νες είναι και άλλα όμορφα. Αν είσαι και κομμουνίστρια, αριστερή κλπ, θες κάποιες στιγμές να ουρλιάξεις ακούγοντας όλα τα κλισέ που περνά η τιβί για τους αλήτες πολιτικούς κλπ (αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου). Αν όμως τολμήσεις να έχεις άποψη στην καλύτερη θα αντιμετωπίσεις την αδιαφορία, στη χειρότερη την άποψη ότι δεν ξέρεις εσύ απ’ αυτά. Θέλει πάρα πολύ χρόνο να κερδίσεις το σεβασμό. Και βοηθά να ασχολείσαι και λίγο με τα αθλητικά. Είναι μια όαση να ακούς συζητήσεις για την μπάλα από ό,τι για άλλα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.

Ο στόχος του κειμένου δεν είναι να κράξει την εργατική τάξη. Αυτή έχουμε, με αυτή πρέπει να δουλέψουμε. Αν τα κατάφεραν οι μπολσεβίκοι με τους αναλφάβητους Ρώσους που ζούσαν πίσω απ’ τον ήλιο, μπορούμε κι εμείς. Το κείμενο προσπαθεί να πει ότι ο καθένας περνά τα ζόρια του στη δουλειά. Ότι ακόμα κι όταν αναφερόμαστε στο lgbt, αναφερόμαστε κυρίως στο g, ενώ μια λεσβία πιθανότατα περνά πολύ πιο δύσκολα στη δουλειά ακριβώς επειδή είναι γυναίκα. Και τελικά όλα τα ζόρια που περνάμε έχουν μια αιτία. Και ναι δεν πρωτοτυπώ: είναι ο καπιταλισμός. Όσα pinkwashing ή διακηρύξεις για την ισότητα και να κάνει.

ΥΓ: η συζήτηση για τα lgbt ζητήματα καλώς έχει ανοίξει. Και έχουν ακουστεί πολλά και ενδιαφέροντα, εντός κι εκτός του κόμματος (κι ας το θεωρούν στερεοτυπικά κάποιοι “δυσκίνητο”). Η συνέντευξη Κουτσούμπα στη lifo ήταν η αρχή.

Κ.Μ.