“Έξω από δω μπορείτε να είστε Μουσουλμάνες, εδώ όχι! Εδώ είστε Χριστιανές” – Καταπίεση, σεξουαλική παρενόχληση και βρωμιά καταγγέλλουν μετανάστριες στην Πέτρου Ράλλη

Μαρτυρίες φρίκης και πολλαπλών μορφών αυταρχισμού και κακοποίησης μεταφέρουν κρατούμενες μετανάστριες στη Διεύθυνση Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, μέσα από μαρτυρίες και επιστολή που δημοσιοποίησε η Πρωτοβουλία: Το σπίτι των γυναικών για την ενδυνάμωση και τη χειραφέτηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία από την πιο πρόσφατη επίσκεψη της οργάνωσης στις 19 Δεκέμβρη, ο αριθμός των γυναικών είχε αυξηθεί σε 50, από 15 διαφορετικές χώρες. Όπως καταγγέλλεται, σε κάποιες περιπτώσεις τα αστυνομικά όργανα φέρθηκαν προκλητικά στα μέλη της οργάνωσης ή στέκονταν τόσο κοντά στις κρατούμενες ώστε τις απέτρεψαν να μιλήσουν ελεύθερα για τα όσα ζουν στο κολαστήριο.

Παρόλα αυτά, κάποιες γυναίκες μίλησαν, περιγράφοντας ένα σκηνικό θρησκευτικής μισαλλοδοξίας σε βάρος μουσουλμάνων γυναικών: “Μας απαγόρευσαν να φοράμε τις μαντίλες μας και μας είπαν: “Έξω από δω μπορείτε να είστε Μουσουλμάνες, εδώ όχι! Εδώ είστε Χριστιανές…”. Υπήρξε επίσης μαρτυρία μιας κοπέλας από την Αλβανία, που δέχτηκε λεκτική σεξουαλική παρενόχληση από τον αστυνομικό που παρακολουθεί τις κρατούμενες, βγαίνοντας από το ντους:  “Πέτα κάτω την πετσέτα σου. Θέλω να δω το κορμί σου.”

Παραμελημένη ήταν και η υγεία αρκετών γυναικών, ενώ οι εκκλήσεις μελών της πρωτοβουλίας να νοσηλευτούν τουλάχιστον δύο επείγοντα περιστατικά, δεν εισακούστηκαν. Ακόμα πιο φρικιαστικά είναι τα όσα καταγγέλλουν ακόμα και επώνυμα έξι γυναίκες σε επιστολή που ζήτησαν να δημοσιοποιηθεί λίγες μέρες – σε μετάφραση από τα αγγλικά – μετά την επίσκεψη. Βία, βρωμιά, έλλειψη πρόσβασης σε δικηγόρο, παρενοχλήσεις, ανεπαρκής ή ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική φροντίδα, άθλιο φαγητό και νερό συνθέτουν ένα μωσαϊκό καταπάτησης όχι μόνο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και του ίδιου του ελληνικού αστικού νόμου που προβλέπει θεωρητικά την ισότιμη και με σεβασμό αντιμετώπιση των κρατούμενων αλλοδαπών στα προαναχωρησιακά κέντρα. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να αποδοθεί σε μεμονωμένους “κακούς” αστυνομικούς, αλλά είναι συνολικό απότοκο μιας κεντρικής πολιτικής που όχι απλά αντιμετωπίζει τους μετανάστες με τιμωρητικές λογικές, αλλά αδιαφορεί συνειδητά για την εξασφάλιση έστω και της στοιχειώδους αξιοπρέπειας κατά την κράτησή τους, στο πνεύμα μιας παλιότερης ρήσης του Θάνου Πλεύρη “να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη”. Έτσι πιστεύουν ανοήτως πως θα ανακόψουν ένα ρεύμα που τροφοδοτείται διαρκώς από τους πολέμους και τη φτώχεια που παράγει το σύστημα που νυχθημερόν εξυμνούν.

“Ελλάδα, ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ (Μεταναστών Σπίτι) ΦΥΛΑΚΗ 20-12-2019

Το αποκαλούμενο γραφείο μετανάστευσης είναι τόσο φρικτό και άθλιο μέρος που κάνει την/τον καθεμία/να να ξεχνάει την ανθρωπιά της/του. Τίποτα δεν είναι νόμιμο εδώ. Ψέματα, παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση, ασθένειες,απόρριψη, βρωμιά, κακομεταχείριση, ξυλοδαρμοί, προσβολές… Στην κυριολεξία έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με όλα αυτά.

Πάνω απ όλα, πώς μπορούν και τολμούν να τα κάνουν; Εάν η Ευρώπη δε γνωρίζει, πώς τα τολμούν; Ίσως πρόκειται για μια συνωμοσία! Εδώ μας κλειδώνουν μέσα στα κελιά 3-4 φορές την ημέρα, σε κελιά βρώμικα και γεμάτα ψείρες. Μόνο αφού χτυπήσουμε τις σιδερένιες μπάρες ξανά και ξανά, μια αστυνομικίνα ρωτά «τι;», φωνάζοντας και προσβάλλοντας. Μας αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε ζώα. (Ούτε καν τα ζώα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι).

Πήραν τα κινητά μας τηλέφωνα από την πρώτη ημέρα και δεν μας τα δίνουν πίσω για να μας εμποδίσουν να τραβήξουμε φωτογραφίες ή βίντεο. Ακόμη και οι δικηγόροι δεν μπορούν να έρθουν στο εσωτερικό. Όταν έρχονται εθελοντές οργανώσεων, μας κρατούν κλειδωμένες. Και στους εθελοντές λένε πολλά ψέματα. Για παράδειγμα, λένε ότι εδώ μένουμε δύο εβδομάδες κατ ‘ ανώτατο όριο. Οι περισσότερες από εμάς είμαστε εδώ 1,5 μήνα. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν για 4 μήνες χωρίς να τους έχουν πει τίποτα.

Μας βγάζουν για προαυλισμό δύο φορές την ημέρα, σαν τα κοπάδια. Όταν ο χρόνος τελειώνει, κραυγάζουν: «Μέσα», και μας κλειδώνουν στους θαλάμους. Όταν έχουμε ανάγκη να πάμε στην τουαλέτα, πρέπει να φωνάξουμε, να ρίξουμε γροθιές και κλωτσιές στην πόρτα. Μερικές φορές, μόνο μερικές φορές, μια αστυνομικίνα έρχεται, μετά από 15-20 λεπτά.Άλλες φορές κανείς δεν έρχεται. Ακόμα και αν μια από εμάς πεθάνει εκείνες τις ώρες, κανείς δε νοιάζεται.

Ceylan Pinar Kanli- “Όλες είμαστε άρρωστες. Η καθεμιά έχει τις πληγές της εξαιτίας της βρωμιάς. Μερικές από εμάς έχουμε ακόμη και αποστήματα. Εγώ για παράδειγμα, έχω αποστήματα σε όλο μου το σώμα. Μετά από 5 μέρες, με πήγαν στο γιατρό που βρίσκεται στο κτίριο. Ο γιατρός μου είπε: “πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο, αμέσως. Χρειάζεται να γίνει ανάλυση αίματος. Είναι επείγον.” Παρ ‘όλα αυτά, με κρατούν να περιμένω, ακόμη, εδώ και 5 ημέρες.”

Μόνες μας καθαρίζουμε το χώρο. Και δεν έχουμε ούτε σαμπουάν ούτε σαπούνια. Τίποτα… Όποιες έχουν επισκέπτες είναι τυχερές, τι γίνεται όμως με τις άλλες; Ζητούν από αυτές που έχουν επισκέπτες να αγοράσουν πράγματα για τις ανάγκες τους, αν έχουν τα χρήματα. Οι φίλες μας, που δεν έχουν χρήματα, είτε ζητάνε να μοιραστούν είδη υγιεινής από αυτές που έχουν ή μένουν βρώμικες. Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει κανείς τις τουαλέτες. Χωρίς απορρυπαντικά, χωρίς σαπούνια, χωρίς τίποτα! Οι τουαλέτες έχουν αλλάξει χρώμα, λόγω της βρωμιάς και της δυσωδίας. Όσες έχουν υγρά μαντήλια, σκεπάζουν τη μύτη και το πρόσωπο τους, για να αντέξουν να μπουν μέσα στις τουαλέτες. Όσες δεν έχουν μαντήλια, κάνουν εμετό.

Και οι αστυνομικοί! Με το πρόσχημα της διανομής τροφίμων, αγγίζουν και παρενοχλούν τις γυναίκες. Αυτό είναι ένα φρικτό μέρος.

Ο θάλαμος προς τα δεξιά ανήκει στους άνδρες. Δεν πρέπει να αγνοηθεί ο απάνθρωπος ξυλοδαρμός από την αστυνομία (το θύμα ήταν ένας άνδρας, που ονομάζεται Mecit). 4 αστυνομικοί τον κλώτσαγαν και τον χτύπαγαν μέχρι θανάτου, με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ντροπιασμένη του έκφραση, επειδή τον χτυπούσαν μπροστά μας.

Το φαγητό που δίνουν είναι κρύο και βρωμάει! Οι ντομάτες και τα πορτοκάλια είναι σάπια. Ακόμα και για να πιούμε νερό υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Χρόνος για να πίνεις νερό πόσιμο…Είμαστε υποχρεωμένες να πίνουμε από αυτό το αηδιαστικό νερό που βρωμάει. Όταν είπα: «Δεν μπορώ να το πιω αυτό το νερό. Μπορώ να αγοράσω απ’ έξω;» αστυνομικοί έσκασαν στα γέλια και μου είπαν: “Πρέπει να το πιεις”.

Υπάρχουν πολλά πράγματα να πω σχετικά με αυτό το μέρος…

Φράσεις γραμμένες πάνω στους τοίχους, αδιάκοπα δάκρυα, και συνεχείς ικεσίες.

Όλες είμαστε εδώ, μέσα σ’ αυτή την κόλαση.

Η Alla από τη Συρία, της οποίας τράβηξαν τη μαντίλα από το κεφάλι της,

Η Aisha από τη Σομαλία, που δεν μπορεί να περπατήσει, λόγω των αποστημάτων, που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στη μέση της νύχτας και όταν η φλεγμονή υποχώρησε λίγο, την έφεραν πίσω στη φυλακή.

Κι εμείς οι υπόλοιπες, που μας προσβάλλουν κάθε μέρα, 1 Ιρανή, 3 κορίτσια από την Αλβανία που είχαν κακοποιηθεί, κ.ά.

Αυτό το μέρος δεν είναι ένα γραφείο μετανάστευσης, είναι ένα σπίτι βασανιστηρίων. Εγώ, πιστεύω ότι θα καταφέρω να βγω από δω μέσα, αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Μετά από μένα υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν έχουν καθόλου χρήματα, ούτε δικηγόρο. Δεν έχουν κανένα. Υπάρχουν κορίτσια μικρότερα από 18 χρονών και αυτό δεν είναι νόμιμο.

Παρακαλώ, βοηθήστε μας. Οι γυναίκες που βρίσκονταν σε επ’ αόριστον απεργία πείνας έφαγαν για πρώτη φορά μετά από 3 ημέρες. Κανένας δεν ενδιαφέρεται.

• Η Esraa Kreash (Συρία), 22 ετών. Η Esraa είναι σε φαρμακευτική αγωγή για την ψυχολογική κατάστασή της υπό την επίβλεψη του γιατρού δύο φορές την ημέρα. Ωστόσο, η αστυνομικίνα της έδινε τα φάρμακά της μόνο μία φορά, το βράδυ. Μια μέρα, δεν της έδωσε τίποτα. Στη συνέχεια, η Esra δεν πήρε τα χάπια της το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρε δύο. Επειδή πήρε δύο χάπια (ενώ έπαιρνε ένα την μια ημέρα για 20 μέρες), κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, βγήκε έξω να πάρει αέρα. Η αστυνομικίνα της είπε ότι ο χρόνος τελείωσε. Έπρεπε να μπει μέσα, αλλά δεν καταλάβαινε. Δε γνωρίζει ούτε Αγγλικά ούτε Ελληνικά. Έτσι δεν κατάλαβε. Μετά από αυτό, η αστυνομικίνα την τράβηξε από τα χέρια πολύ σκληρά και την έσπρωξε. Η Esra αντέδρασε κι άρπαξε τα μαλλιά της αστυνομικίνας. 4 αστυνομικά όργανα ήρθαν από το εσωτερικό. 2 αστυνομικοί της έβαλαν χειροπέδες, 2 αστυνομικίνες τη χτυπούσαν στα χέρια. Και μπροστά σε όλες μας, την έσυραν στο τσιμεντένιο δάπεδο της ταράτσας και την κλείδωσαν σε ένα κελί. Την άφησαν με τις χειροπέδες στο κελί χωρίς τροφή μέχρι το βράδυ. Έκλαψε πολύ, χτυπούσε την πόρτα διαρκώς αλλά δεν της άνοιξαν μέχρι την νυχτερινή βάρδια. Ξέρει μονάχα να λέει τη λέξη «συγγνώμη» στα αγγλικά. Και την είπε εκατομμύρια φορές, ξανά και ξανά. Μόνο μετά από αυτό, της άνοιξαν την πόρτα. Οι συγκάτοικοι της στο κελί ζητούσαν φαγητό για την Esra, αλλά δεν τους έδωσαν τίποτε. Η ίδια μας είπε: “Δεν έχω χρησιμοποιήσει φάρμακα για ψυχολογικά προβλήματα πιο πριν. Όταν ήρθα σε αυτή τη φυλακή, μου τα έδωσε ο γιατρός.» Είναι εδώ μέσα 25 ημέρες.

Δεν έχει κανένα επισκέπτη, ούτε χρήματα ούτε δικηγόρο. Είχε έναν δικηγόρο, αλλά επειδή δεν έχει χρήματα, ο δικηγόρος δεν έρχεται. Υπέγραψε για άσυλο στη Λέρο πριν 3 μήνες. Στη συνέχεια πήγε στη Λευκάδα και συνελήφθη εκεί, ενώ πήγαινε με το πλοίο στην Ιταλία και μεταφέρθηκε στο ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ. Τρεις μήνες, περιμένει για τη συνέντευξη. 25//12/ 2019

Η Meryen Zare, από το Ιράν η οποία εξαπατήθηκε από τον δικηγόρο της, δεν έχει καθόλου χρήματα, πια, ούτε δικηγόρο. Ούτε μεταφραστή, ούτε επισκέπτη. Ζήτησε από κάποια που ξέρει αγγλικά να γράψει μια επιστολή, προς την αστυνομία, στην οποία λέει: «Σας παρακαλώ στείλτε μου ένα μεταφραστή αλλιώς θα αυτοκτονήσω». Η Meryen περιμένει απάντηση εδώ και 3 ημέρες. Είναι ολομόναχη, δεν ξέρει τι να κάνει, χωρίς μεταφραστή. Προχώρησε σε επ΄ αόριστον απεργία πείνας για 3 ημέρες. Σήμερα την πιέσαμε να φάει.

Η Glory από τη Νιγηρία, περιμένει ακόμα να ελευθερωθεί, παρότι βρίσκεται εδώ για 2 μήνες, και έχει δώσει και τις δυο συνεντεύξεις. Η ίδια συνεχίζει επ’ αόριστον απεργία πείνας! 26/12/2019″