Ένα ευχαριστώ και μία συγγνώμη

Δεν ήξερα ότι ήσουν οροθετικός

Δεν ξέρω αν ήσουν τοξικομανής

αν μπήκες για να ληστέψεις

αν κρατούσες μαχαίρι

αν, αν, αν

Και δε με νοιάζει.

Ξέρω ότι τη μέρα που ήρθα για πρώτη φορά στο Athens checkpoint για μη κλινική εξέταση για τον HIV (θα πάει μια πενταετία) ήσουν ένας χαμογελαστός νέος. Μου έπιασες την κουβέντα για να αισθανθώ οικεία, μου εξήγησες λεπτομερώς τη διαδικασία, και για τα 20 λεπτά που περίμενα το πολυπόθητο σήμα αρνητικού στο τεστ, με καθησύχασες εξηγώντας μου όλα αυτά που οι περισσότεροι μέχρι σήμερα αγνοούν γύρω απ’ τον ιό και την αντιμετώπισή του. Στην περίπτωση που θα ‘βγαινε θετικό, προσφέρθηκες να ‘ρθεις μαζί μου στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις. Ευτυχώς δε χρειάστηκε.

Ξέρω ακόμα πως η ζωή σου -η κάθε ζωή- δε μπαίνει εκ φύσεως στη ζυγαριά με βιτρίνες κι ακριβά κοσμήματα.

Σ’ ευχαριστώ Ζακ, και να με συγχωρείς που όταν πρωτοείδα την είδηση για μια ανώνυμη ακόμα δολοφονία συνέχισα να σκρολάρω τη σελίδα προς τα κάτω σχεδόν αδιάφορα.