Ένα κορίτσι με μια κιθάρα

Πότε:
Πρωί μιας Τετάρτης, ζέστη πολλή

Πού:
Αρεοπαγίτου & Μακρυγιάννη
Κάτω από την Ακρόπολη σε έναν πλάτανο με μια κιθάρα

Ποιος:
Ένα μεγάλο κορίτσι με λυτά μαλλιά Κάθεται μόνη και τραγουδά
“Bang Bang she shot me down”…
Ο αέρας παίρνει τη φωνή της και τα φύλλα που θροΐζουν μοιάζουν με χειροκρότημα
“My baby shot me down”…
Σταματά, στρίβει τσιγάρο
Κοιτά δεξιά κι αριστερά – δε την νοιάζει ο κόσμος
Μαζεύει τα μαλλιά της, πιάνει ξανά τις μελωδίες
Λέει γλυκά “ευχαριστώ” σε όποιον αφήνει κάτι μες στη θήκη της
Λίγο μετά μια κομπανία περνά παίζοντας το Μινόρε της αυγής
Σταματά, τους χαιρετά
Το Μινόρε τελειώνει, τους χαιρετά

“Ain’t no sunshine when she’s gone”…
Ένα μικρό αγοράκι με τη μαμά του την πλησιάζει
Κοιτά δεξιά κι αριστερά – δε τους νοιάζει ο κόσμος
Το αγόρι της αφήνει ένα χαμόγελο και τα κέρματα πέφτουν στη θήκη
Του χαμογελά, σταματά τη μουσική και τραγουδούν μαζί

Γιατί:
Γιατί αυτές οι στιγμές δύο αγνώστων στο δρόμο είναι αρκετές να σου θυμίσουν πως η ομορφιά κρύβεται στην απλότητα. Πως την προσπερνάμε καθημερινά κι όμως, αν κοντοσταθούμε για δευτερόλεπτα, ασυναίσθητα γινόμαστε εκείνο το μικρό αγόρι με το χαμόγελο.