Ένας παλιος πρόσφυγας μοιράζει ψάρια στους καινούριους

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΗΣΙΩΤΕΣ… KI ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ

Άλλος ένας Μυτιληνιός – παράδειγμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Μιλάμε για έναν ακόμα ψαρά, τον Κώστα Καραμανώλη, στο λιμάνι της Παναγιούδας, που μοιράζει κάθε μέρα τα μικρά και «φτηνά» ψάρια που πιάνει στις οικογένειες των προσφύγων.

Η Παναγιούδα είναι ας πούμε το επίνειο της Μόριας. Το πιο κοντινό παραθαλάσσιο χωριό στον καταυλισμό. Δυό χιλιόμετρα από τη Μόρια. Ο 35 χρονών ψαράς, κάθε μέρα γυρίζει με τη βάρκα του στο λιμανάκι της Παναγιούδας, ξεψαρίζει, καθαρίζει τα δίχτυα του κι ετοιμάζεται να μοιράσει τα ψάτια του. Τα προσφυγάκια της Μόριας τον ξέρουν και τον περιμένουν στο μώλο.

Από τον περασμένο Οκτώβριο μοιράζει τα μικρόψαρα και τα άλλα ψάρια που δεν τα καταδέχονται κάποιοι για το τραπέζι τους. Μαρίδες, γόπες, σαφρίδια κλπ που θα πετιόταν στη θάλασσα για τους γλάρους, τα βάζει κάθε μεσημέρι που γυρνά στο λιμάνι στις σακούλες που φέρνουν μαζί τους τα προσφυγάκια ή οι γονείς τους που τον περιμένουνε κάθε μέρα.

Ο Κώστας Καραμανώλης είναι απόφοιτος του Οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας. Και με μεταπτυχιακές σπουδές στα παιδαγωγικά «αλλά ανεργίας ένεκα θυμήθηκα πως ξέρω να ψαρεύω από μωρό. Σε ετούτο το ξύλινο σκαρί το φτιαγμένο από το 1947 έμαθα να ψαρέυω με τον παππού μου και τον πατέρα μου ύστερα. Βγάζω λοιπόν ένα μεροκάματο κι έχω κορνιζωμένο το πτυχίο στο σπίτι με βαθμό μάλιστα 7,66».

Από προσφυγική οικογένεια από τον Τσεσμέ της Σμύρνης, όπως όλες οι οικογένειες στην Παναγιούδα. Ξέρουν τη σημαίνει προσφυγιά και ανάγκη.

“Χρέος σε τούτους τους ανθρώπους και όχι μόνο στους ξένους αλλά και στους Έλληνες που το έχουν ανάγκη” … “Να χορτάσουν την πείνα τους, να φάνε κι ένα ψαράκι, που ποιος ξέρει αν ξαναφάγαν ή πότε θα ξαναφάνε”… λέει ο ίδιος.

«Τα παιδιά τα ξέρουμε σχεδόν με το όνομα τους. Έρχονται κάθε μέρα και περιμένουν να γυρίσουμε. Μια, δυο, τρεις κάσες με μικρά και φτηνά ψάρια μοιράζονται οπότε μας αφήνει ο καιρός να βγούμε για ψάρεμα. Το χρωστάμε στη μνήμη των δικών μας ανθρώπων που φτάσανε στην Παναγιούδα πριν έναν αιώνα» λέει. Δίπλα του ο πατέρας του ο κυρ Γιώργος.

«Τι να κάνεις γιε μου, μωρά είναι. Να φάνε κάτι. Τι να κάνουμε δηλαδή; Να κάτσουμε να κουβεντιάζουμε για το ποιος φταίει για όλα αυτά και να τα αφήσουμε νηστικά; Κι όχι μόνο οι ξένοι. Κι οι έλληνες αν χρειαστούν κάτι στη διάθεση τους. Η θάλασσα ψάρια βγάζει για όλους. Κι ο Χριστός όλους τους τάισε με ψάρια. Αυτά τα ψάρια μεγάλωσαν το χωριό μας. Παλιά κάθε μεσημέρι όλη η Παναγιούδα μύριζε τηγανιτό ψάρι. Έτσι μεγαλώσαμε και τα καταφέραμε. Με αυτά τα ψάρια» λέει ο κυρ Γιώργος Καραμανώλης που βγαίνει παρέα με το γιο του στη θάλασσα.

Κάποια παιδιά έρχονται την ώρα που οι κάσες έχουν αδειάσει. Βλέπουν πως δε περίσσεψε τίποτα. Ο κυρ Γιώργος τους φωνάζει να μη φύγουν. Σαλτάρει μέσα στον «ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ» το 70χρονο σκαρί που θαρρείς και γεννήθηκε μέσα του. «Ελάτε ρε…» τους λέει. Τους δίνει μια σακούλα με λίγα ψάρια. «Τα ‘χα κρατήσει για μένα αλλά εμείς έχουμε κι άλλα πράγματα σπίτι. Ετούτα στον καταυλισμό μπορεί να μην έχουν τίποτα» λέει απολογούμενος θαρρείς.

Κι η ροή των παιδιών που ζητάνε ψάρια συνεχίζεται. «Αύριο;» λέει ένα Αφγανάκι που διαπιστώνει πως οι κάσες άδειασαν. «Ναι Αλή αύριο, αύριο θα φάμε όλοι άμα μας έχει ο Θεός καλά κι ο καιρός μας αφήσει» λέει ο κυρ Γιώργος Καραμανώλης, χαϊδεύοντας πατρικά το κεφάλι του πιτσιρικά.

Δεν είναι λίγοι οι Καραμανώληδες στα νησιά. Απλώς είναι πιό ήσυχοι και στη ζωή τους και με τη συνείδησή τους από τους λίγους που χαλούν τον κόσμο με ρατσιστικές ανοησίες.

ΠΗΓΗ : “tonisi.gr” και ο Στρατής Μπαλάσκας.