Για τις εκλογές των δημοσιογράφων

Οι δημοσιογράφοι ακούν να τους βρίζουν (αλήτες, κτλ) και να τους βάζουν συλλήβδην στο ίδιο τσουβάλι με την αφρόκρεμά τους, που είναι οργανικό κομμάτι της εξουσίας (κι όχι απλά η τέταρτη εξουσία).

Δουλεύουν χωρίς ωράριο, με εξοντωτικούς ρυθμούς, σε συνθήκες γαλέρας, συνήθως στη μαύρη ή απλήρωτη, είτε γιατί είναι πίσω στους μισθούς είτε γιατί υποχρεώνονται να κάνουν “πρακτική” για χρόνια, ώστε να… μάθουν τα μυστικά του επαγγέλματος.

Είναι σε ένα χώρο που είχε κρίση ήδη προτού προκύψει η κρίση και τώρα ήρθε κι απόγινε.

Τρέχουν στο ρεπορτάζ, τρέχουν καθιστοί για να βγάλουν ύλη, κάνουν τη λάντζα, κάνουν μεταφράσεις, είναι πολυπράγμονες και πολυτεχνίτες από ανάγκη -να γράψουν επί παντός επιστητού- πολυθεσίτες από ανάγκη -μήπως και συμπληρώσουν έναν κανονικό μισθό με δυο και τρεις δουλειές. Με δυο λόγια είναι η πλέμπα της πνευματικής εργασίας και της “διανόησης”.

Παρόλα αυτά, κάποιοι δημοσιογράφοι νιώθουν πιο… ίσοι από τους άλλους, δε νιώθουν ένα με την πλέμπα, γιατί περιβάλλουν τους ισχυρούς και διάσημους, πιστεύοντας πως παίρνουν κάτι από τη λάμψη τους. Κι αν καταφέρουν ποτέ να πιάσουν τα κριτήρια που βάζει η ΕΣΗΕΑ κι ενταχθούν στους κόλπους της, γίνονται μέρος της κάστας -ή έτσι νιώθουν τουλάχιστον- βλέποντας αφ’ υψηλού τους συναδέλφους τους.

Η ΕΣΗΕΑ είναι ένα σωματείο, όπου κυριαρχούν οι παρατάξεις που το βλέπουν ως μαγαζί. Όπου βάσει καταστατικού συνυπάρχουν οι εργαζόμενοι με τους εργοδότες τους, λες και έχουν κοινά συμφέροντα. Όπου η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων στο χώρο μένει ακάλυπτη, έξω από το σωματείο του, που -με ευθύνη των κυρίαρχων παρατάξεων- λειτουργεί σαν κλειστό κλαμπ, θεσπίζοντας διάφορα κριτήρια συμμετοχής. Όπου η ηγεσία του “διεκδικεί” λύσεις για τα προβλήματα με όρους συναλλαγής με την εξουσία, μακριά από το δρόμο και ξεχωριστά από τους εργαζόμενους. Όπου επικρατεί το συντεχνιακό πνεύμα, η λογική της “εξαίρεσης”, της ειδικής μεταχείρισης, και όχι της αγωνιστικής συμπόρευσης με τους άλλους κλάδους -ούτε καν με τα συναφή επαγγέλματα στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, για να συγκροτηθεί ένα κοινό σωματείο, όπως απαιτούν οι καιροί κι οι συνθήκες.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι, χωρίς να υπεισερχόμαστε σε λεπτομέρειες για τα πιο ειδικά προβλήματα του κλάδου.

Χτες και προχτές πραγματοποιήθηκαν οι εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Προφανώς η κατάσταση που περιγράφουμε δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη, ούτε -πολύ περισσότερο- με εκλογές και τις αρχαιρεσίες ενός σωματείου-κλειστής λέσχης. Παρόλα αυτά έγινε μια μικρή αρχή, με τη σημαντική ενίσχυση της παράταξης της “Δημοσιογραφικής Συνεργασίας”, που αύξησε αισθητά τις δυνάμεις της, με άνοδο 62 ψήφων (259 από 197 το 2015), διατηρώντας την έδρα που είχε στο Διοικητικό Συμβούλιο.

Ταυτόχρονα είχαμε σημαντική υποχώρηση της φιλοκυβερνητικής παράταξης του Δούρειου Τύπου, που έχασε σχεδόν τις μισές της δυνάμεις, (καθώς κι αισθητή πτώση του ψηφοδελτίου των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς). Στον αντίποδα όμως υπήρξε σημαντική αύξηση των “Ενωμένων Δημοσιογράφων” που πήραν τις πέντε από τις έντεκα έδρες (στα πρόθυρα της αυτοδυναμίας), συγκροτώντας βασικά ένα ενιαίο, μνημονιακό, αντιδραστικό μπλοκ, από διάφορους πολιτικούς χώρους.

Μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ τα αποτελέσματα των εκλογών για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ (εκκρεμεί η ανακοίνωση για τους αντιπροσώπους στο Συμβούλιο της ΠΟΕΣΥ) και να κάνετε τη σύγκριση με το εκλογικό αποτέλεσμα του 15′.

Το αποτέλεσμα φυσικά πρέπει να ερμηνευτεί με βάση την κατάσταση που περιγράψαμε στην αρχή και τη σύνθεση του εκλογικού σώματος και των μελών της ΕΣΗΕΑ. Αλλά το σημαντικό, παρά το συντριπτικό συσχετισμό υπέρ του εργοδοτικού συνδικαλισμού, είναι η ελπιδοφόρα τάση που διαφάνηκε και πρέπει να βρει συνέχεια, πρωτίστως στο μαζικό κίνημα και τους δρόμους.