«Ήμουν σχεδόν επτά ετών και περπατούσα για το σχολείο, όταν…» – Η Τοσίκο Τανάκα επέζησε από τη Χιροσίμα και δεν έμεινε «ήσυχη»

«Ποια εικόνα ανθρώπου φανταστήκατε όταν ακούσατε ότι επρόκειτο να συναντήσετε μια  72χρονη που επέζησε από την ατομική βόμβα;  Έχω καλύτερη μορφή από αυτή που φανταστήκατε;

Μέχρι πρόσφατα, δεν μίλησα ποτέ για την τρομερή αυτή εμπειρία μου ακόμη και στα ίδια μου τα παιδιά. Ένας από τους λόγους είναι επειδή πάντα ήθελα να ξεχάσω και θέλησα να ζήσω χαρωπά με το θετικό πνεύμα. Ο άλλος λόγος είναι ότι μισούσα να κάνω τους ανθρώπους λυπημένους όταν μιλούσα για την εμπειρία μου. Αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από αυτό.

Σε ένα μήνα θα χειρουργηθώ και στα δυο μάτια μου, και υποφέρω από πόνο στα γόνατα όταν χρησιμοποιώ σκάλες, ακόμη και μετά από μια χειρουργική επέμβαση στο αριστερό γόνατό μου. Τα σημάδια εγκαυμάτων στο σώμα μου έχουν εξασθενίσει με το χρόνο, αλλά τα συναισθηματικά σημάδια δεν θα εξασθενίσουν ποτέ.

Είμαι επαγγελματίας καλλιτέχνης. Βάζοντας τα μηνύματά μου ενάντια στα πυρηνικά όπλα και στα έργα μου την επιθυμία μου για ειρήνη, απαλύνω το συναισθηματικό μου πόνο …»

Στις 23 Δεκεμβρίου 2013,  η Τοσίκο Τανάκα μοιράστηκε την ιστορία της με τους μαθητές του γυμνασίου Booker T. Washington στην Τούλσα της Οκλαχόμα.

«Στις 8:15 το πρωί στις 6 Αυγούστου 1945, η ατομική βόμβα έπεσε στην πόλη της Χιροσίμα  και ήμουν ακριβώς κάτω από το ατομικό σύννεφο. Ήμουν σχεδόν επτά ετών και περπατούσα για το σχολείο. Βρισκόμουν σε απόσταση 2,3 χλμ από το Σημείο Μηδέν. Υπήρξε μια προειδοποίηση ότι τα αμερικανικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα Β-29 έρχονταν. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα ψηλά στον ουρανό, εκτέθηκα στην υψηλή ακτινοβολία και τυφλώθηκα από τη λάμψη. Αμέσως, κάλυψα το πρόσωπό μου με το δεξί μου χέρι. Τα πιο σοβαρά εγκαύματά μου ήταν στο δεξί μου χέρι, στο κεφάλι και στην αριστερή πλευρά του λαιμού. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Όλα ήταν κατάμαυρα γύρω μου. Ήμουν μέσα στο ατομικό σύννεφο. Σύντομα ένιωσα τους δυνατούς πόνους στο καμένο δέρμα μου. Έτρεξα πίσω στο σπίτι μου κλαίγοντας. Το σπίτι είχε καταστραφεί από την έκρηξη. Η μητέρα μου ήταν ζωντανή, δεν μπορούσε όμως να με αναγνωρίσει γιατί η εμφάνισή μου είχε αλλάξει εντελώς. Τα μαλλιά μου είχαν τσουρουφλιστεί από τη θερμότητα, όλο μου το σώμα μαύρο απ’ τη σκόνη και τα ρούχα μου κομματιασμένα σαν κουρέλια. Σηκώνοντας τα μάτια μου ψηλά, είδα έναν όμορφο μπλε ουρανό μέσα απ’ την κατεστραμμένη στέγη.

»Μετά από λίγο, είδα πάρα πολλούς θανάσιμα τραυματισμένους ανθρώπους να τρεκλίζουν προς την κατεύθυνση του σπιτιού μου. Προσπαθούσαν να ξεφύγουν. Είχαν τέτοια εγκαύματα που το καμένο δέρμα τους, κρεμόταν στις άκρες των δαχτύλων τους. Περπατούσαν σαν ζωντανοί – νεκροί σιωπηλοί, μια πομπή φαντασμάτων. Είδα επίσης πολλά μικρά παιδιά που είχαν χάσει τους γονείς τους. Πολλοί κάθονται οκλαδόν απότομα, και στη στιγμή πέθαιναν. Μόνο μια έκρηξη βόμβας μετέτρεψε την πόλη σε καταστροφή, 140.000 – 200.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν στη Χιροσίμα. Στο Ναγκασάκι, περίπου 60.000 σκοτώθηκαν. Η τραγωδία δεν τελειώνει εκεί. Εκείνοι που επέζησαν και οι μελλοντικές γενιές τους θα υποστούν τη μετέπειτα επίδραση της ακτινοβολίας για όλη τους τη ζωή.

»Από εκείνη την νύχτα, είχα πολύ υψηλό πυρετό και ήμουν σε κώμα για μια εβδομάδα. Όλοι οι γιατροί ακόμη και η μητέρα μου νόμιζαν πως θα πεθάνω. Όταν συνήλθα, η πόλη μου είχε καλυφτεί απ’ το φρικτό σε μυρωδιά, καπνό που προέρχονταν από την καθημερινή αποτέφρωση των νεκρών.

»Σύντομα, πολλά παράξενα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στα σώματα των επιζώντων. Πολλοί άνθρωποι που φαίνονταν καλά άρχισαν να έχουν μωβ κηλίδες στο δέρμα τους, έχαναν τα μαλλιά τους και τα ούλα τους αιμορραγούσαν. Και ξαφνικά πέθαναν. Εκείνο τον καιρό, ο πατέρας μου δεν ήταν στο σπίτι. Η μητέρα μου, αν και ήταν καταστραμμένο, προφύλαξε μερικούς άστεγους επιζώντες στο σπίτι μας. Είχαμε μετακομίσει σε εκείνο το σπίτι ακριβώς 6 ημέρες πριν τη ρίψη της ατομικής βόμβας. Πριν μέναμε στο σημείο που έπεσε η βόμβα. Αισθανθήκαμε ότι ήταν θέλημα Θεού να ζήσουμε.

Η Τοσίκο Τανάκα

»Μεταξύ αυτών, θυμάμαι δύο αδελφές. Η μια ήταν περίπου 15 χρονών και η άλλη  5 – 6 χρονών. Η μεγαλύτερη αδελφή φαινόταν καλά και κουβαλούσε στην πλάτη της τη μικρότερη που είχε βαριά εγκαύματα. Ωστόσο η μεγάλη αδελφή πέθανε σύντομα, και η μικρή επέζησε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ξέραμε τίποτα για την ραδιενέργεια. Όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί πέθαιναν οι άνθρωποι.

»Έξι μέλη της οικογένειας του θείου μου σκοτώθηκαν από τη βόμβα. Η θεία μου που στα είκοσί της είχε αφήσει το σπίτι, επέστρεψε πάλι εκείνο το πρωινό. Υπήρχαν 12 αμερικανοί στρατιώτες αιχμάλωτοι στη Χιροσίμα εκείνη τη στιγμή. Όλοι τους σκοτώθηκαν από την ατομική βόμβα του έθνους τους.

»Έχετε ξεφλουδίσει ποτέ τομάτες στο ζεστό νερό όταν κάνετε τη σαλάτα; Το ίδιο πράγμα συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα. Το δέρμα ξεφλουδίζει από τη θερμότητα. Όποτε βλέπω τις τομάτες, ο εφιάλτης ξαναγυρνά.

»Τα πυρηνικά όπλα δεν προκαλούν μόνο άμεση ζημιά στους ανθρώπους, αλλά μπορούν να προκαλέσουν γενετικές ατέλειες μέσω της ραδιενέργειας. Πολλά παραμορφωμένα μωρά γεννήθηκαν κατόπιν. Μόλις τα μωρά γεννιόντουσαν, οι γονείς αγωνιούσαν να δουν αν είχαν όλα τα δάχτυλα στα χέρια και στα πόδια, κι ο σύζυγός μου το έλεγχε αυτό».

»Έχετε ακούσει την ιστορία  του Σαντάκο;  Ήταν τέσσερα χρόνια πιο μικρός από μένα και είμασταν συμμαθητές γυμνάσιο. Επέζησε της βόμβας όταν ήταν δύο χρονών, και αρρώστησε από λευχαιμία στα δώδεκα. Δεν τα κατάφερε.

»Στην περίπτωσή μου, άρχισα να υποφέρω από διάφορες διαταραχές στα δεκαπέντε μου. Ξαφνικά λιποθυμούσα,  υπέφερα από έλκη στο στόμα, πονόλαιμο και επιχείλιο έρπητα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης, αντίθετα από άλλα μέλη της οικογένειάς μου, έχω προβλήματα όρασης, λόγω της έκθεσής μου στη λάμψη της βόμβας.

»Υπήρξε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, στο οποίο η συζήτηση για τη ζημιά που προκλήθηκε από την ατομική βόμβα θεωρήθηκε ταμπού, στο πλαίσιο και της συμφωνίας των  κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Πολλοί επιζήσαντες δεν μίλησαν ποτέ. Φοβόντουσαν ότι αυτό θα στρέφονταν εναντίον τους, η προκατάληψη θα έβαζε εμπόδιο στα σχέδια γάμου των παιδιών τους. Και σκέφτονταν, ότι κανένας εκτός από εκείνους που επέζησαν δεν θα τους καταλάβαινε πραγματικά.

Τοσίκο Τανάκα

»Εγώ τώρα μιλάω για την εμπειρία μου δημόσια. Γιατί πιστεύετε ότι άλλαξα; Ένας από τους λόγους είναι ότι δεν θέλω κανένα από τα παιδιά μας και οι μελλοντικές γενιές μας να  ζήσουν κάτι αντίστοιχο. Από το 2007 ως το 2009 πήγα στο «Πλοίο της Ειρήνης» δύο φορές, και επισκέφτηκα περισσότερες από 30 χώρες του κόσμου. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συναντήθηκα και μίλησα με πολλούς, παιδιά και νέους, που ήταν θύματα του πολέμου σε όλο τον κόσμο. Παρά τη δυσκολία, προσπαθούν να ζήσουν θετικά.

»Άρχισα να αισθάνομαι μια ευθύνη να πάρω μέρος στη δράση ως μια επιζήσασα απ΄ την ατομική βόμβα (Hibakusha). Να αναλάβω δράση για έναν ειρηνικό κόσμο, χωρίς το φόβο απ’ τη ρίψη βομβών, και δράση για να κρατηθεί ο ουρανός επάνω από τα παιδιά και τους νέους μας πάντα μπλε και όμορφος. Έχω πολλούς θαυμάσιους φίλους εδώ στις ΗΠΑ.  Εύχομαι ο ουρανός επάνω τους να είναι όμορφος και ελεύθερος πυρηνικών, επίσης. Εύχομαι να είμαστε οι τελευταίοι επιζώντες των πυρηνικών όπλων. Εάν αυτή η επιθυμία μοιράζεται με τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, πιστεύω ότι κάποια μέρα μπορούμε να ολοκληρώσουμε έναν κόσμο ελεύθερο από πυρηνικά.

»Σκέφτομαι ότι είναι σημαντικό να αρχίσετε να αγαπάτε την οικογένειά σας πρώτα, κατόπιν να απλώσετε αυτές τις αλυσίδες της αγάπης στους φίλους και τους γείτονές σας. Είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστησή μου εάν συμφωνείτε μαζί μου  και αρχίσετε  να δημιουργείτε τις δικές σας αλυσίδες αγάπης και ειρήνης.

Σας ευχαριστώ»

Πηγή:  hibakushastories.org
Μετάφραση: Κατιούσα