…και θάρρος καταρράχτη
Αυτή η απροκάλυπτα ενορχηστρωμένη απαξίωση 57 ψυχών, των οικογενειών τους κι ενός λαού που ράγισε και ραγίζει πλάι τους, με την σκέψη της αδικίας και του εμπαιγμού, είναι αναπόφευκτο ν’ απαντηθεί.
Και το άλλο “Σύνταγμα” είναι κει…
Το όποιο αξιωματικό “μέγεθος” ως απειροελάχιστη κουκίδα ωχριά -και πιθανόν να δακρύζει- μπροστά σ’ αυτό το έγκλημα και τον πόνο τόσων οικογενειών, στον οποίο συμπαρέσυραν ολάκερη σχεδόν τη χώρα..
Θέλει πρότυπα η Δημοκρατία, για ν’ απαιτηθεί ο σεβασμός στους θεσμούς και το σύνταγμα…
Θέλει τόλμη, για να κερδηθεί ο σεβασμός που δεν επιβάλλεται…
Θέλει τόλμη, για να σκορπίσει ο κουρνιαχτός στον “μολυσμένο αέρα”…
Θέλει τόλμη και θάρρος καταρράχτη, για να χαράξει η ελπίδα στον πρωινό βαρύ ουρανό μας…
Και η αστείρευτη πηγή γι’ αυτό, βρίσκεται στα δύο χρόνια..!
Στα δύο χρόνια αϋπνίας κι ασήκωτου εφιάλτη…
Στα δύο χρόνια ανελέητου πολέμου ενάντια σε τόσα ζευγάρια μάτια, που πλημμυρίζουν απ’ τις απουσίες τους και τ’ άδειο πιάτο στο καθημερνό τραπέζι τους…
Στα δύο χρόνια αδιάκοπης πάλης μέσα στο φάσμα της αδικίας και μιας καθολικής απαξίωσης…
Αυτή η απροκάλυπτα ενορχηστρωμένη απαξίωση 57 ψυχών, των οικογενειών τους κι ενός λαού που ράγισε και ραγίζει πλάι τους, με την σκέψη της αδικίας και του εμπαιγμού, είναι αναπόφευκτο ν’ απαντηθεί.
Και το άλλο “Σύνταγμα” είναι κει.
Εβόησε και βοά και κείνο.
Γιατί και η κοινωνία οφείλει και αυτή, να συνεχίσει να δεσμεύεται από τον νόμο του ΔΙΚΑΙΟΥ και της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, που νομοτελειακά πάντα Υπερίπτανται και Λάμπουν…
Χρύσα Μπαΐρα
