Κάποιο άγαλμα που τους είδε… – Στους ανθρωποφύλακές μας οφείλουμε το ευ ζην…

Γιατροί; Μηχανικοί; Καθηγητές; Τι να τους κάνουμε όλους αυτούς; Να γεμίζουν μητρώα ανεργίας και να απαιτούν επιδόματα; Είναι τελείως άχρηστοι, από κερδοσκοπικής άποψης. Και αν μας τους χρειαστούμε ποτέ, θα κλαψουρίζουμε για τη διαρροή επιστημόνων στο εξωτερικό (brain drain) και θα συμπεραίνουμε με θλίψη πως δεν μπορούμε να τους γεννήσουμε από το πουθενά.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι φύλακες. Περισσότερους φύλακες. Από φαροφύλακες έως θαλαμοφύλακες. Και πολλούς συνοριοφύλακες να φυλάνε τα σύνορα της αριστείας από την πλέμπα. Και βασικά ανθρωποφύλακες. Και φύλακες να μας φυλάνε από τους φύλακες. Ή μάλλον φύλακες να μας φυλάνε από τους ανθρώπους. Γιατί στρατηγέ, ο άνθρωπος έχει ένα επικίνδυνο ελάττωμα: ξέρει να σκέφτεται. Μέχρι και επιστήμονας μπορεί να γίνει.

Η δημοκρατία μπήκε στα πανεπιστήμια και φυσικά ο δροσερός αέρας που φέρνει στα ιδρύματα δεν μπορεί παρά να φέρνει μαζί του και εικόνες μοναδικής ομορφιάς. Όπως αυτή των παρατεταγμένων αστυνομικών έξω από την πρυτανεία του ΑΠΘ, μπροστά στο άγαλμα του φιλοσόφου που έδωσε το όνομά του στο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Θεσσαλονίκης.

Πιθανότατα θέμα συζήτησης μεταξύ των οργάνων της τάξης είναι η αριστοτελική μεσότητα και η έννοια της αρετής στα Ηθικά Νικομάχεια. Το σίγουρο είναι πάντως, πως αν ζούσε ο Μέγα Αλέξανδρος, θα παράφραζε τη γνωστή του ρήση για τους δασκάλους (με διασημότερο τον Σταγειρίτη φιλόσοφο) στους οποίους οφείλουμε το ευ ζην, κάνοντας μια ειδική μνεία στους “ανθρωποφύλακες”.

Ο βαθμός ευζωΐας που μας παρέχουν εξάλλου είναι κάτι που έζησαν στο πετσί τους οι φοιτητές του Αριστοτελείου και είναι οι καλύτεροι μάρτυρες για την αποτελεσματικότητά του.