Λαϊκή Συσπείρωση Δήμου Χίου: Τοποθέτηση για το υδρευτικό πρόβλημα στο νησί

Είναι εντελώς απαραίτητο, στη σημερινή συζήτηση που αφορά τη διαχείριση του νερού, να διευκρινιστεί πρώτα απ’ όλα η θέση της κάθε πολιτικής δύναμης,  στο πώς βλέπει το νερό τόσο σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο, όσο και σε τεχνικό: Ως κοινωνικό αγαθό ή ως εμπόρευμα;

Δεν είναι λίγοι αυτοί που κρύβουν την αλήθεια, όταν μιλάνε για «δημόσιο αγαθό».

Γιατί η αλήθεια είναι ότι σήμερα το νερό είναι εμπόρευμα και όλοι εμείς είμαστε πελάτες των Ανώνυμων Εταιρειών που το εμπορεύονται.

Το ξέρουμε όλοι πολύ καλά όταν ανοίγουμε τον λογαριασμό   των δημοτικών επιχειρήσεων, της ΔΕΥΑΧ στην περίπτωσή μας, και όταν αγοράζουμε εμφιαλωμένο νερό. Όταν από τα πιο αρμόδια χείλη των τοπικών αρχόντων ακούμε ότι το νερό είναι ανταποδοτικό, ένα νερό για τη Χίο συν τοις άλλοις και κακής ποιότητας και μη πόσιμο.

  Δεν θεωρούμε ότι το ζήτημα είναι μόνο τεχνοκρατικό, αλλά είναι βαθιά πολιτικό, σχετίζεται με την καπιταλιστική ανάπτυξη όλων αυτών των χρόνων που επιλέγει γρήγορο κέρδος και θεωρεί αντιπαραγωγικό ό,τι συνδέεται με τις λαϊκές ανάγκες, ό,τι συνδέεται με υποδομές που το κεφάλαιο δεν κερδίζει.

 Έτσι, ενώ 58 εκατομμύρια είναι έτοιμα για τη ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ για το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Θόλος,  για της κόρης το Γεφύρι παράδειγμα, οι χρηματοδοτήσεις μετατράπηκαν στης Άρτας το γεφύρι με ευθύνες των  κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και φτάσαμε στα γνωστά εγκαίνια του φράγματος, που απέχουν ακόμη από την πλήρη λειτουργία του , αλλά έγιναν για τις προεκλογικές ανάγκες τόσο της ΝΔ, όσο και των τοπικών αρχών με τα  άλλα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να έχουν αμνησία για τις δικές του ευθύνες και το γνωστό μεγαλοεργολάβο της εποχής ΠΑΣΟΚ. 

Ποιο είναι το πραγματικό εμπόδιο στην κάλυψη των οξυμένων λαϊκών αναγκών σχετικά με το νερό στη  Χίο και γενικότερα στη χώρα μας;

Πρόκειται για τις στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης και της ΕΕ που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, όπως και η σημερινή της ΝΔ. Πρόκειται για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, τα τρόφιμα, η γη, οι δασικές εκτάσεις αποτελούν εμπορεύματα.

Η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που τη στηρίζουν ( ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και παραπληρώματα) προωθούν την παραπέρα εμπορευματοποίηση και την απελευθέρωση της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, ανοίγοντας τη βεντάλια της αντιλαϊκής πολιτικής, στον αγροτικό τομέα και στη λαϊκή κατανάλωση στις πόλεις. Άλλωστε αυτή η πολιτική αποτελεί ένα από τα προαπαιτούμενα  του ταμείου ανάκαμψης.  Η λογική της ανάπτυξης που προβάλει σήμερα η Κυβέρνηση της ΝΔ ,  είναι η λογική που στηρίζει το σύνολο των αστικών κομμάτων, η Ε.Ε., οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Είναι η ίδια πολιτική που έχει μετατρέψει την τοπική διοίκηση να είναι μεσάζοντας αυτής της αντιδραστικής πολιτικής.

Η κοινοτική Οδηγία – Πλαίσιο του 2000 για το νερό θέτει-υποκριτικά λέμε εμείς- σε προτεραιότητα την εξοικονόμηση της ζήτησης του νερού  και το θέτει σε αντιπαράθεση με τη μεγιστοποίηση της δυνατότητας προσφοράς του σε κάθε υδατικό διαμέρισμα, σε απλά ελληνικά το να μη διψά ο κόσμος. Θεωρεί εκ των προτέρων ότι όλοι υπερκαταναλώνουμε και όχι ότι υπάρχει σοβαρή βάση και αναγκαιότητα κατανάλωσης του νερού. Το πόσιμο νερό για παράδειγμα δεν είναι βιοτική ανάγκη ειδικά για το νησί μας; Γιατί λοιπόν αντί να αξιοποιούμε τις πηγές μας να διευρύνουμε τις ποσότητες πόσιμου και ποιοτικού νερού θα πρέπει να μπαίνουμε σε μια λογική περιορισμών με βάση «όποιος καταναλώνει πληρώνει»; Και αυτή η λογική μπορεί να βάλει φρένο σε μια επιχείρηση που μπορεί να πληρώνει να μετριάσει την κατανάλωση ή στρέφεται κυρίως εναντίον του κόσμου; Οι περικοπές της ΔΕΥΑΧ, ασχέτως αν υπάρχει μια βάση λόγω της λειψυδρίας ποιους θίγουν πρωτίστως,  μια ξενοδοχειακή μονάδα με πισίνες ή τις λαϊκές οικογένειες; Αποτέλεσμα λοιπόν, πρώτον  να πουλούν οι εταιρείες εμφιάλωσης του νερού και δεύτερον για να δημιουργείται το πλαίσιο της εμπορευματοποίησης του, είτε από τις ΔΕΥΑ είτε από παρόχους λόγω της αυξημένης ζήτησης, που αντικειμενικά υφίσταται γιατί  το νερό είναι αναγκαίο στη ζωή μας.

 Η Οδηγία, με την οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη από το 2003, επιβάλλει νέα αντιλαϊκή πολιτική τιμολόγησης του νερού και διαμορφώνει το πλαίσιο εμπορευματοποίησής του.

Έτσι, δεν εστιάζει ούτε στα τεχνικά έργα και τις πολιτικές εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων, ούτε στην αναγκαιότητα προστασίας των δασών, που συμβάλλουν καθοριστικά στον εμπλουτισμό των υδροφορέων. 

Στον πυρήνα , βρίσκεται η λογική της τιμής του νερού είτε ως τιμωρία στην υπερκατανάλωση, που την ορίζουν εντελώς ποσοτικά, χωρίς να βλέπουν άλλους παράγοντες, είτε ως παραγωγή , μέσω των αφαλατώσεων που είναι ακριβή λύση ούτως ή άλλως και φυσικά πρέπει να είναι η τελευταία προσφυγή σε αυτήν.

Ας αναρωτηθούμε τι συνέβη την τελευταία εικοσαετία, που οι δημοτικές επιχειρήσεις ΑΕ αναδιαρθρώθηκαν με βάση αυτά τα πλαίσια τιμολογήσεων . 

Οι μόνιμοι εργαζόμενοι με κατοχυρωμένα δικαιώματα στις επιχειρήσεις ύδρευσης γίνονται όλο και λιγότεροι. Εφαρμόζεται όλη η βεντάλια των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων για την ένταση της εκμετάλλευσης. Συνυπάρχουν εργαζόμενοι με μπλοκάκι, με 8μηνες συμβάσεις, εργολαβικοί και πρακτικάριοι που αμείβονται με μισθούς πείνας.

Για την επιβάρυνση των λαϊκών οικογενειών με την αύξηση, πάνω από 150%, των τιμών για τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Τα γνωρίζει κάθε φτωχό λαϊκό νοικοκυριό, μαζί με τα υψηλά τέλη σύνδεσης και τις διακοπές και τις σχετικές απειλητικές προειδοποιήσεις λόγω αδυναμίας έγκαιρης πληρωμής, τις κατασχέσεις λογαριασμών και τις δεσμεύσεις ΑΦΜ. Άλλωστε στη Χίο ως Λαϊκή Συσπείρωση κάναμε και κινητοποίηση για την ακρίβεια στο νερό και τις κατασχέσεις λογαριασμών.

 Γνωστές είναι επίσης οι απώλειες των δικτύων που ξεπερνούν σήμερα στην Ελλάδα το 35% και στη Χίο πάνω κάτω το ίδιο και λίγο παραπάνω. Γνωστές είναι και οι καθυστερήσεις στα αναγκαία έργα αναβάθμισης, επέκτασης και συντήρησης των δικτύων και των εγκαταστάσεων επεξεργασίας νερού . Η κατάσταση αυτή συναντάται και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ανεξάρτητα αν οι εταιρείες είναι κρατικές ή ιδιωτικές ή μεικτές. 

Ας σκεφτούμε επίσης ποια είναι η γενικότερη πολιτική του κράτους του κεφαλαίου είτε στην εξουσία ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ είτε σήμερα η ΝΔ ή πιο παλιά το ΠΑΣΟΚ σχετικά με το νερό.

Θωρακίζει άραγε τη λειτουργία των 126 ΔΕΥΑ, των δημοτικών επιχειρήσεων που παρέχουν νερό στην περιφέρεια; Αντίθετα, αρνείται να καλύψει τα υπέρογκα χρέη τους που έχουν φτάσει στα 120 εκατ. ευρώ, κυρίως λόγω της εκτίναξης του ενεργειακού κόστους με την εφαρμογή της πολιτικής της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ. Η κυβέρνηση της ΝΔ προτείνει ως λύση την αύξηση των τιμολογίων του νερού και αυτό έσπευσε να κάνει η ΔΕΥΑΧ. Ταυτόχρονα εμποδίζει τις προσλήψεις αναγκαίου μόνιμου προσωπικού στις ΔΕΥΑ με όρους ΑΣΕΠ.

Ο νέος αντιδραστικός νόμος της ΝΔ στοχεύει στην πιο αποτελεσματική εφαρμογή της κοινοτικής Οδηγίας για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού. Γι’ αυτό προβλέπει κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση των δημοτικών επιχειρήσεων με τους κοινοτικούς κανόνες κοστολόγησης και τιμολόγησης του νερού. Γι’ αυτό σφίγγει το πλαίσιο ελέγχου της τιμολόγησης σχετικά με την ανάκτηση απ’ τις εταιρείες «του κόστους ύδρευσης – αποχέτευσης». Πολύ πριν από την ψήφιση του νόμου, βουλευτές της ΝΔ, όπως ο Παπαδημητρίου, δήλωναν ότι η τιμή του νερού πρέπει να γίνει φόβητρο για να περιοριστεί η σπατάλη του.

Ο νέος νόμος δίνει ώθηση στη συγχώνευση δημοτικών επιχειρήσεων, για να δημιουργηθούν επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Στην ουσία ο νέος νόμος έχει στόχο να θωρακίσει καλύτερα νομικά και να επιταχύνει την εφαρμογή των κατευθύνσεων της κοινοτικής Οδηγίας για την εμπορευματοποίηση του νερού .

Και αυτός ο νόμος του κέρδους ισχύει σ’ όλες τις περιπτώσεις, και για τις εταιρείες ύδρευσης, και για τις εταιρείες εμφιαλωμένου νερού που αυξάνουν τις πωλήσεις τους τα τελευταία χρόνια, με ρυθμό που πλησιάζει το 2% ετησίως, με κύκλο εργασιών που έφτασε τα 1,3 δισ. ευρώ το 2022. Αξίζει μάλιστα να το δούμε αυτό στη Χίο, που το πόσιμο νερό στο δίκτυο είναι ανύπαρκτο.

Αλήθεια τι λέει για όλα αυτά η δημοτική αρχή και το ΔΣ της ΔΕΥΑΧ;

Το θέμα είναι ότι και στο Master Plan της ΔΕΥΑ Χίου, και στις εισηγήσεις των στελεχών της, υπάρχει μέσα αυτή η φιλοσοφία. Αν δείτε το master plan προοιμιακά κάνει λόγο για την εναρμόνιση του σχεδίου με τις οδηγίες της ΕΕ για το νερό, δηλαδή για όσα μιλήσαμε και που κάποιοι νομίζουν ότι κυνηγάμε μάγισσες.

Αναφέρει επί λέξει ο τότε διευθυντής της:

«Λόγω της υφαλμύρινσης των υδροφορέων είναι αναγκαία η σταδιακή απομείωση άντλησης ή η διακοπή λειτουργίας ορισμένων γεωτρήσεων και η τροφοδοσία με νερό από άλλες πηγές (αφαλάτωση, φράγμα με διυλιστήριο κλπ). Δεν υπάρχει εναλλακτική μέθοδος με δεδομένη την κατάσταση ορισμένων υδροφόρων της Χίου. Αυτό συνεπάγεται σταδιακή αύξηση κόστους παραγωγής νερού, η οποία θα πρέπει να αποτυπωθεί ανταποδοτικά σε σταδιακή αύξηση τιμολογίων.»

Σε όλα τα σημεία της εισήγησης υπάρχει η λύση αφαλάτωση, η αφαλάτωση και σήμερα από τη ΔΕΥΑΧ και τη δημοτική αρχή, προκρίνεται ως πανάκεια, γεωτρήσεις  και σωστά λοιδορούνται, όμως  εξακολουθούν να δίνονται άδειες  και όλα αυτά στο 5Ο σε μέγεθος νησί της Ελλάδας. Είναι τυχαίο; Όχι βέβαια! Προκρίνεται παντού ως λύση, γιατί υπάρχει χορός εκατομμυρίων γύρω από αυτή την τεχνολογία. Είναι τάση στον καπιταλιστικό κόσμο, ασχέτως των προσωπικών απόψεων ενός εκάστου για να είμαστε καθαροί. Συν τοις άλλοις όμως αποτελούν και ενεργοβόρα λύση.

Αυτή την πραγματικότητα να πληρώνει ο κόσμος  και να λέει το νερό νεράκι δεν τη δεχόμαστε, όπως δε δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχει εναλλακτική, χρειάζεται όμως άλλη πολιτική στον αντίποδα της σημερινής και φυσικά άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα συγκρουστούν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα  με τις εφαρμοζόμενες κεντρικές και τοπικές πολιτικές.

1. 1. Ένα λοιπόν το κρατούμενο φιλοσοφία αντιμετώπισης του νερού ως δημόσιου αγαθού φθηνού που θα απαλύνει τις ανάγκες των λαϊκών οικογενειών και δεν θα τους βάζει θηλιά στο λαιμό, η συνειδητοποίηση ότι είναι αυταπάτη σήμερα να νομίζουμε ότι έχουμε νερό δημόσιο αγαθό. 

• Ως  Λαϊκή Συσπειρωση  κρίνουμε απαραίτητο να υπάρξει γενικότερος επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός. Οι υπηρεσίες ύδρευσης – αποχέτευσης – άρδευσης πρέπει να έχουν αποκλειστικά δημόσιο χαρακτήρα και να μην λειτουργούν ως επιχειρήσεις με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, όπως προείπαμε. Η λειτουργία τους πρέπει να εντάσσεται στο γενικότερο σχεδιασμό, που θα παίρνει υπόψη τα επίγεια και υπόγεια αποθέματα, την περιβαλλοντική – κλιματική αλλαγή, την προστασία του περιβάλλοντος, τις σύγχρονες ανάγκες στην ύδρευση και αποχέτευση, την εξοικονόμηση και εξασφάλιση υδάτινων πόρων, την ποιότητά τους, την αποκατάσταση των υδάτινων αποθεμάτων, τις ανάγκες άρδευσης με βάση το σχεδιασμό της αγροτικής ανάπτυξης για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών με εγχώρια, ποιοτικά και φθηνά αγροτικά προϊόντα. Τη γεωμορφολογική ανάταξη του τοπίου εκεί που έχει πληγεί με τις ανάλογες επιστημονικές παρεμβάσεις.  Σ’ αυτό το πλαίσιο χρειάζεται να υπάρξει  Ενιαίος Κρατικός Φορέας Διαχείρισης του νερού θα σχεδιάζει, θα υλοποιεί και θα ελέγχει τη διαχείριση του νερού. Εδώ , δυστυχώς, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε σε επίπεδο δήμου –Περιφέρειας με άμεση ευθύνη των εμπλεκόμενων τοπικών αρχόντων.

•  Διεκδίκηση για Κατάργηση όλων των αντιδραστικών νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων που ιδιωτικοποιούν το νερό μέσω του χρηματιστηρίου, του υπερταμείου κλπ μέχρι και τον τελευταίο νόμο της ΝΔ. 

1. 1. Άμεση κατασκευή μικρών λιμνοδεξαμενών και αποπεράτωση επιτέλους του Φράγματος Κόρης Γεφύρι με μελέτη άλλων μικρών, ώστε να σταματήσει η τεράστια απώλεια υδάτινων πόρων στο νησί μας. Να συντηρηθούν τα έργα αντιρρύπανσης από τον παρακείμενο πρώην ΧΑΔΑ που βρίσκεται πάνω από το φράγμα και να πραγματοποιηθούν τα έργα της μελέτης Ρούσου. Παράλληλα να μελετηθεί πλήρως και με διεθνείς φορείς η στατικότητα του φράγματος μιας και τα υφιστάμενα κενά δημιουργούν εύλογες ανησυχίες. Κατασκευή του φράγματος Κοντού, μελέτη για το Σαραπιό και τις προοπτικές του.
   2. Καλλιέργεια όλων των πηγών πόσιμου ύδατος σε όλο το νησί , εκσυγχρονισμός τους και διάθεση στους κατοίκους με τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό πχ λάμπες  UV
   3. Αναβαθμίδες ή ανασχετικά φράγματα φυσικά ή τεχνητά σε ρέματα και σε χείμαρρους με σκοπό τον εμπλουτισμό του υδροφόρου ορίζοντα. 
   4. Ειδικές γεωτρήσεις ενίσχυσης του υδροφόρου ορίζοντα σε χειμάρρους και ρέματα. Η μέθοδος εφαρμόζεται στις ΗΠΑ λόγω του προβληματισμού για την επιφανειακή αποθήκευση και τις ποσότηες των απωλειών.
   5. Αξιοποίηση πηγών πόσιμου νερού με κατασκευή υδροδεξαμενών για αποθήκευση και  κρατική επιδότηση της κατασκευής οικιακής αποθήκευσης (φουντάνες). Χιλιάδες τόνοι του νερού του Ναγού-πόσιμου εξαιρετικής ποιότητας-πηγαίνει κάθε χρόνο χαμένο και πλην του γνωστού σκανδάλου με τις σωλήνες δεν έχει γίνει τίποτε, την ώρα που υπάρχει τεχνογνωσία εκμετάλλευσης των πηγών και για το πλεόνασμα προς την πόλη. Κάθετη μείωση των τιμών στους οικισμούς που υδρεύονται από δικές τους πηγές. 
   6. Το νερό του βιολογικού και των βιολογικών, ως προϊόν τριτοβάθμιας επεξεργασίας να διατεθεί για άρδευση σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα φράγματα.
   7. Αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων, βελτίωση του δικτύου για μείωση των απωλειών νερού, συντήρηση των αντλιοστασίων και των υδατοδεξαμενών, πλήρης αποτύπωσή του, διασύνδεση φραγμάτων και λιμνοδεξαμενών σε όλο το σύστημα βορρά νότου.
   8. Τακτικοί έλεγχοι ποιότητας του νερού, ώστε να καλύπτει τις σύγχρονες προδιαγραφές.
   9. Έργα διευθέτησης των ομβρίων υδάτων ώστε να αποφεύγονται οι πλημμύρες στις γειτονιές ή περιοχές του δήμου. Αντιπλημμυρικά σε ρέματα, ή χείμαρρους όπως της Αγίας Ειρήνης στα Ταμπάκικα με συγκεκριμένα έργα κατά μήκος του «Κάνδυλου», μέχρι την εκβολή, στον «Αρμένη», «Κουφό». «Παρθένη», Λαγκάδα, Καρδάμυλα, κλπ
   10. Ενημέρωση  των δημοτών για την ποιότητα του νερού, που σήμερα χρησιμοποιείται τόσο των πηγών όσο και αυτού της οικιακής χρήσης. Η μυστικοπάθεια γύρω από την ποιότητα του νερού, με τα βαρέα μέταλλα να ευθύνονται για καρκινογενέσεις, αποτελεί επί της ουσίας έγκλημα και επιβάλλεται η χρήση ειδικών φίλτρων και παραπέρα μελέτη του θέματος με βάση τις αρχές της επιστήμης. 
   11. Αναθεώρηση της πολιτικής του κάθε μέρα νερό στις περιόδους αιχμής στα πλαίσια της εξοικονόμησης.
   12. Μείωση των τιμών του νερού σε όλους τους δημότες με έμφαση στις ευπαθείς ομάδες . Αποπληρωμή των χρεών των μεγαλοοφειλετών π.χ. μεγαλοξενοδόχοι κλπ! Καμιά δέσμευση ΑΦΜ ή λογαριασμών σε λαϊκές οικογένειες.
   13. Μόνιμες προσλήψεις με διαφανείς διαδικασίες, χωρίς «συνεργασίες» με ΚΟΙΝΣΕΠ ή ΜΚΟ που λειτουργούν ως συγκαλυμμένα γραφεία ενοικίασης –εμπορίας εργαζομένων. Σταθερές εργασιακές σχέσεις και όχι 10 ειδών διαφορετικές συμβάσεις.
   14. Την προστασία των δασών και την ευεργετική υδρονομική επίδρασή τους, την αύξηση της φυτικής βλάστησης σε συνάρτηση με το γεγονός ότι ο δήμος είναι ο μεγαλύτερης δασοκτήμονας και πρέπει να διεκδικεί κονδύλια ώστε σε συνεργασία με τη δασική υπηρεσία να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες. Τη μετατροπή τους σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων δασικών ιδιωτικών εκτάσεων, την αναδάσωση των καμένων εκτάσεων .

• Επικουρική χρήση των αφαλατώσεων σε σχέση με τους φυσικούς τρόπους εμπλουτισμού του υδροφόρου ορίζοντα. Με ευθύνη της δημοτικής αρχής τωρινής και προηγούμενης, οδεύουμε να γίνουμε όμηροι στις αφαλατώσεις που οδηγούν σε πανάκριβο νερό και περιβαλλοντικές επιπτώσεις στη θάλασσα.

1. Συνεργασία με τους τοπικούς αντιδημάρχους και προέδρους κοινοτήτων για γρήγορη και απευθείας ενημέρωση όσον αφορά στα προβλήματα που προκύπτουν καθημερινά.-
2. Εγκατάσταση αποχετευτικού δικτύου στους μεγάλους οικισμούς πχ Βολισσό, Καταρράκτη και αλλού. 

Κλείνοντας, κάποιοι θα πουν , μα πού θα βρεθούν τα λεφτά για μια σειρά επενδύσεις μέσω του Δήμου, της Περιφέρειας των ΔΕΥΑ κλπ. Στα ζητήματα που αναφέραμε.

Αλήθεια το 95% φορολογίας που μαζεύουν από τις λαϊκές οικογένειες πού το διαθέτουν; Μόνο 5% πληρώνει το κεφάλαιο και επιδοτείται από το δικό μας ιδρώτα αντί να γίνονται έργα για τις ανάγκες μας .

Λεφτά υπάρχουν , είναι τα ματωμένα πλεονάσματα όλων των κυβερνήσεων και της τελευταίας της ΝΔ που τα φυλάνε για τους τραπεζίτες και τους επιχειρηματικούς ομίλους, είναι τα τεράστια κέρδη όλων αυτών πριν την καπιταλιστική κρίση και κατά τη διάρκειά της, είναι οι θαλαμηγοί που κατακλύζουν  το νησί , για να μας δείξουν ποιος πραγματικά κυβερνά αυτόν τον  τόπο.

4,6 δις δίνουμε στο ΝΑΤΟ κάθε χρόνο, 1,7 δις επιβαρύνεται ο προϋπολογισμός από τις ελαφρύνσεις  φόρου στο κεφάλαιο μέχρι το 2025. Εκατομμύρια χαρίζονται στους εφοπλιστές που φορολογούνται οικειοθελώς κάθε χρόνο στο δε μεγάλο κεφάλαιο η φορολογία μειώνεται συνεχώς τόσο επί ΣΥΡΙΖΑ στο 10% στα μερίσματα  από 15%, ενώ η ΝΔ το πήγε στο 5%, όταν εμείς φορολογούμαστε με 21% έως και βάλε.

Ως δημοτική αρχή δυστυχώς ακολουθείτε την πεπατημένη του χαρατσώματος των δημοτών μας , των έργων χωρίς συνοχή, του τυφλοσύρτη των αφαλατώσεων με ό,τι αυτό σημαίνει για το βαλάντιο των δημοτών, το αδιέξοδο να μην έχουμε πόσιμο νερό στις βρύσες μας το 2023! 

 Η λύση επομένως βρίσκεται στα χέρια  του λαού, στα χέρια τα δικά μας. Μόνο με δραστική απαίτηση και  αγώνα διαρκείας  θα μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα και να δει άσπρη μέρα , αρκεί να το θελήσει και να μην παγιδευτεί σε ψευτοδιλήμματα που διαιωνίζουν οι δημοτικές αρχές στη Χίο  και ουσιαστικές λύσεις στο υδρευτικό πρόβλημα να μη δίνουν και να τον χαρατσώνουν ασύστολα.

Μάρκος Σκούφαλος
Δημοτικός Σύμβουλος
Επικεφαλής Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου