Μάγοι Και Δράκοντες στις καμπίνες των πληρωμάτων

Είχα υπολογίσει ότι θα σκεφτόμουν πάρα πολύ καλά ποιο θα ήταν το θέμα για το δεύτερό μου κείμενο στο συγκεκριμένο site.

Κυριαρχούσαν κατά διαστήματα στις σκέψεις μου η αντιφασιστική νίκη των λαών, οι εξελίξεις στη δίκη της Χρεισύς Αβγοίς, η συμμετοχή στην απεργία που μας πέρασε στις 17 του μηνού (sic), μέχρι και να γράψω την άποψή μου για το Σουρβάιβορ (που δεν το βλέπω) σκέφτηκα για μια στιγμή (την οποία στιγμή σκότωσα με 20κιλη βαριοπούλα κατακέφαλα). Ήθελα να γράψω πάρα πολύ μια απάντηση για ένα κείμενο που ανέβηκε σε κάποιο από τα alt-life-style ιντερνετικά περιοδικά όπου κάποιο “πρώην μέλος της ΚΝΕ” γράφει πόσο πολύ τον επηρέασε για να “απεγκλωβιστεί” από την ΚΝΕ το βιβλίο του αντικομμουνιστή, νομπελίστα, εθνικιστή και κρυφοφασίστα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (ο οποίος περιέργως δεν κρίνεται από την αριστερά για τις εθνικιστικές του φανφάρες προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στο ακέραιο οι λίβελοί του κατά του Στάλιν).

Αλλά ΟΧΙ! Έχω να γράψω κάτι πιο θεαματικό.

Μάγοι και Δράκοντες (αυτές οι ελληνικάνικες μεταφράσεις με πεθαίνουν).

Ή αλλιώς, όπως θα έπρεπε να είναι κανονικά “Μπουντρούμια Και Δράκοι”.

Ξεκίνησα να παίζω D&D στα μέσα της δεκαετίας του 90, πιτσιρικάς, στην εφηβεία, με λίγους φίλους από κοντά, και αργότερα με περισσότερους διαδικτυακά στα τσατ του mIRC. “Δεν μπορώ να σου στείλω τη φωτογραφία του αρχαίου πράσινου δράκου σε bitmap γιατί είναι σχεδόν 90 κιλομπάιτ και θα κάνει 2 μέρες να ανέβει”. Ναι, από τότε. Μαζευόμασταν και σε μία συγκεκριμένη καφετέρια στον Πειραιά, που είχε επιτραπέζια, με τα ζάρια μας και τα βιβλία μας και τις καλές μέρες κλείναμε το πατάρι (που είχε μόνο 2 τραπέζια) και παίζαμε με την ησυχία μας (τις κακές αναγκαζόμασταν να παίζουμε ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, κανονικούς, που καθόντουσαν στα γύρω τραπέζια και μας κοίταζαν σαν ούφο. “Α, κοίτα κάτι σπασίκλες που προσποιούνται ότι είναι ξωτικά και νάνοι, τί βλάκες! Ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε σαν νευροχειρούργοι να αφαιρέσουμε τουβλάκια από το τζένγκα μας!”). Μην φανταστείτε τίποτα ψυχώσεις και πωρώσεις. Παίζαμε μια φορά το μήνα στην καλύτερη. Πιο πιθανόν μια φορά το δίμηνο, μιας και οι περισσότεροι στην παρέα ήταν αρκετά μεγαλύτεροι από εμένα και είχαν οικογένειες και υποχρεώσεις. Και σιγά σιγά (πολύ σιγά) μεγάλωσα κι εγώ και με πρόλαβε η ζωή. Τα ζάρια μου χάθηκαν (μαζί με τις μπίλιες τα είχα στο πατάρι ρε μάνα, α ρε μάνα). Τα βιβλία χάθηκαν και όταν βρήκα μερικά στο χωριό (μαζί με comics Daredevil & Deadpool Annual του 97 που μου είχε -γκούχου-“δανείσει”-γκούχου- ο Γαμπρός) μετά από πολλά χρόνια, σκόρπισαν σαν να ήταν από άμμο όταν προσπάθησα να τα ανοίξω. Εγώ έγινα υποτιθέμενος ράπερ, υποτιθέμενος φοιτητής, κανονικός εργάτης βαριάς βιομηχανίας, διωγμένος/διωκόμενος συνδικαλιστής, και κάποια στιγμή τράκαρα μετωπικά με την κρίση.

Ήταν όνειρο της ζωής μου από μικρό παιδί, όταν φτάσω στα 35 μου, να γίνω καθαριστής μηχανοστασίου και να μπαρκάρω για πρώτη φορά!

Και εκεί ήταν που έγινε ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να συμβεί σε κάποιον πρώην παίκτη D&D (πέραν των κοινότοπων “να γίνει πατέρας”, “να παντρευτεί η πεθερά του και να φύγει από το σπίτι τους” κλπ). Ξανα-ανακάλυψα το παιχνίδι. Ο λόγος ήταν το διαδικτυακό κανάλι Geek & Sundry το οποίο βρίθει nerdcore περιεχομένου (από το οποίο είχα ξεχωρίσει το έξοχο Titansgrave, του Wil Wheaton, το οποίο όμως δεν είναι D&D, αλλά παραλλαγή του AGE System για το επιτραπέζιο Dragon Age). Κάπου εκεί έσκασε μια ατάκα του μικρού μου αδερφού. “Ξέρεις, αυτή η Laura Bailey, που παίζει στο Titansgrave; Αυτή έκανε και τη φωνή του Trunks στο Dragonball. Και θα είναι και στο Halo 5. Και παίζει και Half-elf Ranger, Beastmaster στο Critical Role!”

ΩΠΑ! ΠΑΤΑ ΤΟ PAUSE!

Είπες 4 πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξέρω τα 2. Half-elf και Ranger τα ξέρω. To Beastmaster τί είναι; Το Critical Role τί είναι;

Ε, λοιπόν, το Critical Role είναι μια εκπομπή στο συγκεκριμένο διαδικτυακό κανάλι, όπου επαγγελματίες ηθοποιοί φωνών (το γνωστό και ως voice acting, το οποίο στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στην φάση “μεταγλώττιση”/”ας βρούμε κανένα σελέμπριτη από κανένα διαγωνισμό τραγουδιού”/σόρρυ Μιχαλιό, σ’αγαπάω, σε λατρεύω, σε κράζω για τους στίχοι σου τους χαζοαγαπησιάρικοι, να’χα την ομορφάδα σου, αλλά Μάουϊ δεν είσαι που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, but I digress…) όπου επαγγελματίες ηθοποιοί φωνών (ξαναλέω) παίζουν D&D, 5η Έκδοση (ή αλλιώς Next, εδώ κολλάει και το beastmaster, αλλά αυτό θα το ψάξουν οι αρκετά καμμένοι από μόνοι τους), μια φορά τη βδομάδα live στο διαδίκτυο. Έμαθα πληροφορίες για την εν λόγω εκπομπή. Μαζεύονταν και πριν, μια φορά κάθε 6 βδομάδες, και παίζανε στα σπίτια τους, μιας και όλοι είναι συνάδελφοι και είχαν γνωριστεί σε διάφορα project (video-games, cartoons, μεταγλωττίσεις κλπ). Τα πρήζανε σε όλον τον κόσμο που γνωρίζανε για το πόσο “γαμάτο” είναι αυτό το παιχνίδι που παίζουν στο σπίτι με τα ζάρια και τα βιβλία με τα ξόρκια που οι παπάδες λένε σατανιστικά. Κάποια στιγμή, έτυχε κάποιος από αυτούς να δουλεύει στο ίδιο project με τη Felicia Day (την “ιδιοκτήτρια” του Geek & Sundry, επίσης ηθοποιό, και δημιουργό της σειράς The Guild). Εκείνη τους πρότεινε να συνεχίσουν το παιχνίδι τους online, στο κανάλι της. Τα παιδιά δέχτηκαν αυτή την πρόταση, με κύριο λόγο το ότι έτσι θα έπρεπε να βρίσκονται και να περνάνε καλά “υποχρεωτικά” μια φορά τη βδομάδα, δηλαδή θα έπρεπε να δημιουργήσουν χρόνο στο πρόγραμμά για να χωρέσουν άλλη μια “δουλειά”, αν μπορεί να θεωρηθεί δουλειά το να παίζεις επιτραπέζια παιχνίδια φαντασίας με τους φίλους σου.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο επίμαχο σημείο της ιστορίας: Το μπάρκο.

Που λέτε, συνάδελφοι, είναι βαριά η καλογερική στα πλοία (όπως λέει και το τραγούδι). Αν δεν υπήρχε το Critical Role, αυτή η εκπομπή, το πρώτο μπάρκο στην *insert bineliki featuring the name of a major greek ναυτιλιακή company here* δεν ξέρω πως θα είχε βγει. Έμεινα 9μιση μήνες στα 2 αυτά καράβια (με μια σκάντζα στο 8μηνο) μιας και το είχα πάρει απόφαση να φύγω από εκείνο το πρώτο μπάρκο με το χαρτί του μηχανοδηγού. Τα κατάφερα χάρη σε 2 παράγοντες. Το Critical Role και τον μαστρο-Διονύση τον 3ο (άσχετο, αλλά ρησπέκτ). Το κάθε επεισόδιο (τώρα φτάνουν στο 100ο όπου νά’ναι) της εκπομπής είναι πάνω από 3 ώρες. Και έτσι, πέρασε ο εκνευριστικός χρόνος στο καράβι, αυτός που δεν περιγράφεται, αυτός που έχεις τελειώσει με τη δουλειά αλλά δεν μπορείς να φύγεις από τη δουλειά, σαν μια στιγμή. Είχα περασμένες εκπομπές στο laptop και τις έβλεπα ξανά και ξανά. Έπαιρνα ιδέες. Και με το που ξεμπάρκαρα είχα πάρει την απόφασή μου.

Όχι μόνο ξανάπαιξα. Τώρα είμαι και DM, σε 2 campaign, ταυτόχρονα.

Κατ’αρχάς, βρήκα εύκολα προσβάσιμα site που μπορείς να παίξεις διαδικτυακά με παιδιά από όλον τον κόσμο D&D και άλλα επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων, δωρεάν και τσακ-μπαμ. Ταίριαξα με μια παρέα παιδιών που πλέον είμαστε στο 3ο μας campaign. Έφτασα για πρώτη φορά στη ζωή μου χαρακτήρα στο 20ο επίπεδο (Banhammer “Ban” Longnap, half-orc shadow monk, μεγαλωμένος από νάνους γιατί θέλαν κάποιον που να φτάνει στα πάνω ράφια στο μοναστήρι). Και 8 μήνες μετά το τέλος εκείνου του campaign έφτασα και άλλο χαρακτήρα στο 20ο επίπεδο (Kenny, το Γιγαντιαίο Αρκούδι Panda που του έκανε Awaken Mind μια halfling δρουΐδης γιατί του άρεσαν τα μπαμπού). Και κάπως έτσι μάζεψα τους φίλους μου να παίξουμε για πρώτη φορά παραλλαγή του Age System (γιατί μόνο τάβλι ξέρανε). Αλλά μπήκανε στο νόημα κατευθείαν. Ο ένας μόνο είχε ξαναπαίξει, κι αυτός μια φορά όταν ήταν φοιτητής και τρέχα γύρευε. Έχει πλάκα να τους βλέπω να παλεύουν μέσα στο κεφάλι τους με την πρόταση “εσύ το ξέρεις αυτό αλλά δεν το ξέρει ο χαρακτήρας σου”. Μου αρέσει να βασανίζω καινούριους παίκτες, και αρέσει και σε αυτούς.

Το άλλο campaign αφορά τη μικρή και τη μεγάλη, τις διάσημες κόρες του αδερφού μου σε όλο το σύμπαν και το πολυ-σύμπαν, ηλικίας 7 και 8 αντίστοιχα. Οι οποίες αντιμετώπισαν το επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων με μια αγνότητα φαντασίας που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να κάνει τα επιτραπέζια παιχνίδια υποχρεωτική ώρα αναψυχής στα σχολεία. Κατ’αρχάς, ήταν υπέροχος ο τρόπος που τις έβλεπες να δημιουργούν τους χαρακτήρες που θα έπαιζαν στο παιχνίδι, όταν καταλάβανε ότι δεν υπήρχαν χαλινάρια (πέραν των πολύ χαλαρών κανόνων του παιχνιδιού, ανάλογα πάντα με την αυστηρότητα του DM, που αυτό με την αυστηρότητα δεν το έχω).

Μεγάλη: Δηλαδή μπορώ να κάνω τα πάντα;

Εγώ: Μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Μεγάλη: Δηλαδή να είμαι και τοξοβόλος και πριγκίπισσα και ξωτικό και νάνος με τσεκούρι που δουλεύει στα ορυχεία;

Εγώ: Μπορείς να είσαι μισή ξωτικό-μισή νάνος, και όπως πετάς βέλη με το τόξο από απόσταση, να έχεις 2 μικρά τσεκούρια και να τα πετάς κι αυτά από απόσταση.

Μεγάλη: Και θα μπορώ να μιλάω με τα ζώα;

Εγώ: Στην αρχή με μικρά ζώα. Σκιουράκια, σπουργιτάκια κλπ.

Μεγάλη: Με μεγάλα ζώα σαν εσένα και το μπαμπά πότε θα μπορώ να μιλάω;

Κωλόπαιδο. Μας ειρωνεύεται κι όλας το 8χρονο.

Λίγες ώρες μετά, έχουν φτιάξει όλοι χαρακτήρες. Μάνα, πατέρας, κόρες.

Εγώ: Εσύ τί κάνεις;

Μεγάλη: Εγώ είμαι στην άκρη του δάσους και μιλάω με κάτι σκιουράκια να μάθω πληροφορίες για το αν έχει συμβεί στο δάσος τίποτα. Άν έχει κανένα ζώο κανένα πρόβλημα να πάω να το βοηθήσω…

Εγώ: Εσύ;

Μικρή: Εγώ είμαι λίγο πιο πέρα και κοπανάω πέτρες με το ρόπαλό μου!

Εγώ: Γιατί;

Μικρή: Λογαριασμό θα σου δώσω; Barbarian είμαι, ότι θέλω κάνω!

Αυτή έχει πιάσει το νόημα του Chaotic Neutral.

Πιτσιρίκια παίζουν D&D στη σειρά Stranger Things, και τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο παράξενα έξω από τη σειρά. Αν θα έπρεπε να το ορίσω κάπως το επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων, είτε αυτό είναι D&D, είτε Pathfinder, είτε Age System, είτε διάφορα άλλα συστήματα που κυκλοφορούν, ο ορισμός που θα έδινα θα ήταν:

Προπόνηση για την φαντασία σου.

Και κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο 2017. Εδώ και 2 χρόνια είμαι ξανά πεσμένος με τα μούτρα στους νάνους, τα ξωτικά, τα ορκ, τους δράκους και τα μαγικά ξόρκια, σαν παίκτης και σαν DM/GM.

Και δεν ξέρω αν θα έρθει και πότε το επόμενο μπάρκο (μιας και είμαι ξανά τώρα σε επισκευή στο λιμάνι, οπότε μετά τη δουλειά πηγαίνω σπίτι μου), αλλά τώρα ξέρω ότι έχω τρόπο να το βγάλω εκείνο το μπάρκο ξεκούραστα. Διαβάζοντας Ριζοσπάστη, βλέποντας Critical Role, και γράφοντας ιστορίες για τα επιτραπέζια παιχνίδια ρόλων που παίζω και θα παίζω με τους φίλους μου και τις ανιψιές μου…