Μάτζικ Τζόνσον: AIDS θα σε νικήσω

Πέμπτη 7 του Νοέμβρη 1991, Λος ‘Αντζελες. Ο Έρβιν «Μάτζικ» Τζόνσον σε συνέντευξη Τύπου ανακοινώνει ότι σταματάει το μπάσκετ. Η είδηση σκάει σαν βόμβα. Είναι νέος, στο απόγειο της μπασκετικής του δράσης και ένας από τους πιο διάσημους και ακριβοπληρωμένους «σταρ», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο λόγος είναι ότι έχει προσβληθεί από τον ιό HIV. Ο Μάτζικ λέει ότι δεν γνωρίζει πότε προσβλήθηκε, παραδέχτηκε ότι σπάνια έπαιρνε προφυλάξεις στο σεξ και δηλώνει, με το γνωστό πλατύ χαμόγελο, ότι ο επόμενος στόχος του είναι να γίνει «κήρυκας» υπέρ του ασφαλούς σεξ και κατά του AIDS, κι ότι σκοπεύει να παλέψει  με τον ιό και να ζήσει πολλά χρόνια.

Το μπασκετικό περιοδικό «Τρίποντο» κυκλοφορεί τέσσερις μέρες μετά, αναγγέλλοντας «το τέλος του Μάτζικ» (προφανώς το αθλητικό τέλος) με τον ίδιο στο εξώφυλλο να «αναρωτιέται» «γιατί Θεέ μου…» και τον Φ. Συρίγο να γράφει:

«Χωρίς τον Μάτζικ. Έτσι ξαφνικά! Για να γίνουμε φτωχότεροι σε θέαμα, συγκινήσεις και αισθήματα. Είναι σαν να χάνουμε το μπάσκετ ολόκληρο, και όχι απλά έναν πραγματικά μεγάλο παίκτη.

Στη δεκαετία που πέρασε το πάντα χαμογελαστό αγόρι. από το Λάνσινγκ του Μίτσιγκαν, δίδαξε ένα άλλο μπάσκετ από αυτό που ξέραμε μέχρι τότε. Ένα μπάσκετ πέρα από κάθε σύνορο και φαντασία. Ένα μπάσκετ που κέρδισε εκατομμύρια φίλους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης: «The Magic Johnson Basket Ball».

Λίγο πιο κοντός από τον Μπιλ Ράσελ, πιο εφευρετικός από τον Μπομπ Κούζι, ηγέτης σαν τον Όσκαρ Ρόμπερτσον, γρήγορος σαν τον Νορμ Νίξον, ο Έρβιν -Μάτζικ – Τζόνσον, ήταν ο πλέι μέικερ  έξω από κάθε λογική, καθώς συνδύαζε το θέαμα (αιφνιδιασμοί, ασίστ) με την ουσία (ριμπάουντ, άμυνα, σκορ) μ’ ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο.

Οι Λος Άντζελες Λέικερς θα κρεμάσουν στην οροφή του Φόρουμ τη φανέλα του με το No 32 δίπλα σ’ εκείνες των Τζαμπάρ, Γουέστ, Τσάμπερλεν και Μπέιλορ, πράγμα που θα σημαίνει ότι κανένας άλλος παίκτης τους δεν θα έχει δικαίωμα να φορέσει τη φανέλα με το νούμερο αυτό. Αλλά όχι μόνο…

Γιατί ποιος άλλος παίκτης, αλήθεια, θα μπορέσει να προσφέρει τόση απόλαυση στα εκατομμύρια φίλους του μπάσκετ και να μιλήσει τόσο άμεσα σε αμέτρητα παιδιά σ’ όλο τον κόσμο; Μάλλον κανένας…

Από την άποψη αυτή λοιπόν, έστω και αν ο Μάτζικ καταφέρει – όπως ευχόμαστε – να ζήσει πολλά ακόμα χρόνια, το παγκόσμιο μπάσκετ έχει ήδη ντυθεί στα μαύρα».

Διαφήμιση στο ίδιο τεύχος του περιοδικού

Στο επόμενο τεύχος του (19/11/1991) το περιοδικό επιφυλάσσει στους αναγνώστες μια ακόμα έκπληξη. Δημοσιεύει την αφήγηση όλου του ιστορικού σε πρώτο πρόσωπο, από τον ίδιο τον Μάτζικ, όπως είχε δημοσιευτεί πριν λίγο στο αμερικανικό Sports Illustrated. Αυτό το κείμενο ανασύρουμε από το αρχείο της Κατιούσα και παρουσιάζουμε χωρίς περικοπές, παρά το μέγεθός του. Εκτός από τις λεπτομέρειες της υπόθεσης και τον προσωπικό τόνο, η αφήγηση του Μάτζικ δίνει στοιχεία για το πώς λειτουργεί (έστω, πώς λειτουργούσε πριν από 26 χρόνια) το κορυφαίο επαγγελματικό πρωτάθλημα στον κόσμο, το ΝΒΑ, αλλά και για κάποιους παίκτες που σημάδεψαν με την παρουσία τους μια ολόκληρη -μπασκετική-  εποχή.

Η αφήγηση του Μάτζικ Τζόνσον

Νωρίς το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου, όπως περνούσα το κατώφλι του γραφείου του Ντόκτορ Μάικλ Μέλμαν, γιατρού των Λος Άντζελες κι ενός από τους προσωπικούς μου γιατρούς, ήμουν περισσότερο περίεργος, παρά ανήσυχος. Μόλις μου είχαν αρνηθεί μια ασφάλεια ζωής, που οι Λέικερς είχαν προσπαθήσει να μου αγοράσουν σαν εγγύηση δανείου 3.000.000 δολαρίων που μου είχαν κάνει πρόσφατα. Η ασφαλιστική εταιρία είχε προφασιστεί «ιατρικούς λόγους» στο γράμμα της προς τους Λέικερς, χωρίς όμως να επεξηγεί τίποτα περισσότερο. Είχα ζητήσει μια απάντηση και ο Ντόκτορ Μέλμαν την είχε πάρει στο γραφείο του εκείνο το πρωί. Μου τηλεφώνησε αμέσως στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του Σολτ Λέικ Σίτι, όπου ξεκουραζόμουν πριν από τον αγώνα προετοιμασίας που θα παίζαμε το βράδυ εναντίον της Γιούτα Τζαζ.

«Πρέπει να σε συναντήσω στο γραφείο μου», μου είπε. «Σήμερα».

Δεν ανησύχησα ιδιαίτερα για τ’ αποτελέσματα του τεστ, γιατί αισθανόμουν αρκετά καλά. Στην πραγματικότητα αισθανόμουν στην καλύτερη φόρμα της καριέρας μου στο NBA, στα 32 χρόνια μου κι έτοιμος ν’ αρχίσω τη 13η χρονιά με τους Λέικερς, πίστευα ότι θα είμαστε πιο δυνατοί από πέρυσι, όταν χάσαμε στους τελικούς από τους Σικάγο Μπουλς σε 5 παιχνίδια. Έτρεχα καθημερινά 3 με 4 μίλια και σήκωνα βάρη για 30 με 45 λεπτά. Κι είχα παίξει καλά κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ειδικά στους δύο αγώνες απέναντι στους Μπόστον Σέλτικς και τον καλό φίλο Λάρι Μπερντ – ενθουσιάζομαι πάντα όταν παίζω απέναντι στο Λάρι, ακόμα κι όταν δεν μετράμε – και στο Παρίσι και το ΜακΝτόναλντς Όπεν, όπου μου έδωσαν το MVP του τουρνουά. Όλα δούλευαν καλά. Κάτι όμως πήγαινε λάθος.

Στην αφίσα του “Τρίποντο”, ο Μάτζικ ποζάρει χαμογελώντας μπροστά στην Αψίδα του Θριάμβου, κατά το τελευταίο ταξίδι των Λέικερς στο Παρίσι. Ήταν η τελευταία του επίσημη εμφάνιση στα γήπεδα.

Όπως οδηγούσα από το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες προς το γραφείο του γιατρού, μαζί με τον μάνατζέρ μου, Λόουν Ρόουζεν, συζητούσαμε για τις πιθανότητες. Ίσως η πίεσή μου να ήταν πιο ψηλή απ’ όσο έπρεπε, είπα, καθώς ο πατέρας μου είχε ταλαιπωρηθεί απ’ αυτή την ασθένεια σε όλη του τη ζωή. Ίσως κάποιο πρόβλημα στην καρδιά μου, που έκανε την ασφαλιστική εταιρία να φοβηθεί μήπως πάθω καμιά ανακοπή κατά τη διάρκεια αγώνα. Οποιοδήποτε κι αν ήταν το πρόβλημά μου, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι μπορεί να με ανάγκαζε να σταματήσω το μπάσκετ. Και ποτέ μα ποτέ, δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί να με σκοτώσει.

«Έρβιν, κάθισε κάτω. Έχω τ’ αποτελέσματα του τεστ που έκανες», είπε ο γιατρός Μέλμαν. «Είσαι θετικός του HIV. Έχεις τον ιό του AIDS».

Απότομα, ένιωσα άρρωστος. Σαν παράλυτος από το σοκ. Και ναι, ένιωσα φόβο. Ο γιατρός Μέλμαν γρήγορα άρχισε να μου εξηγεί ότι δεν είχα AIDS, αλλά μόνο τον ιό που κάποια μέρα μπορεί να εξελιχθεί σ’ αυτή την ασθένεια. Όμως, εγώ δεν τον άκουγα πραγματικά. Όπως ο οποιοσδήποτε που δεν είχε ποτέ δώσει σημασία στη φοβερή ανάπτυξη της επιδημίας του AIDS στις ΗΠΑ και τον κόσμο ολόκληρο. Δεν γνώριζα τη διαφορά ανάμεσα στον ιό και την ασθένεια. Τ’ αυτιά μου άκουγαν «HIV – θετικός» και το μυαλό μου άκουγε AIDS.

Η ΚΟΥΚΙ

Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν για τη γυναίκα μου, Κούκι. Αφού χωρίζαμε και ξαναβρισκόμαστε από την εποχή που γνωριστήκαμε στο Μίσιγκαν Στέιτ, είχαμε παντρευτεί στις 14 Σεπτεμβρίου και τώρα ήταν έγκυος επτά εβδομάδων. Ο μεγαλύτερος φόβος μου, ήταν μήπως αυτή και το μωρό είχαν προσβληθεί επίσης. Αυτό θα ήτοn πιο αβάσταχτο για μένα, ακόμα κι από τ’ οτιδήποτε πρέπει να περάσω πολεμώντας το AIDS, την αρρώστια που κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει. Ο γιατρός Μέλμαν συμφώνησε ότι έπρεπε κι αυτή να υποβληθεί σε τεστ αμέσως.

Όσο για μένα, είχα μόνο μία διαφορετική σκέψη. Ότι όλα είχαν τελειώσει.

Έκανα λάθος. Δώδεκα μέρες αργότερα, αφού είχα περάσει μια σειρά από τεστ για να πιστοποιήσω τh γνησιότητα της διάγνωσης της ασφαλιστικής εταιρίας, δύο από τους γιατρούς μου – ο Ντέιβιντ Χο από τη Νέα Υόρκη και ο Μέλμαν – ήρθαν στο σπίτι μου. Ήταν Τετάρτη βράδυ, Νοεμβρίου. Με την Κούκι να κάθεται στο πλάι μου, οι γιατροί επιβεβαίωσαν τα αρχικά αποτελέσματα. Ήμουν πραγματικά φορέας του ιού του AIDS. Αλλά από τότε, κατάλαβα απόλυτα ότι η ζωή μου δεν είχε τελειώσει Ακόμα πιο σπουδαίο ήταν ότι η Κούκι κι εγώ γνωρίζαμε ότι η ίδια ήταν «αρνητική» στο τεστ που υποβλήθηκε, που σήμαινε ότι μέχρι στιγμής, η Κούκι και το έμβρυο ήταν υγιείς. Είχα ακόμα έναν λόγο να ζήσω.

Είχαμε ακόμα μάθει ότι ο ιός είναι διαφορετικός από την ασθένεια. Δεν κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας. Ξέραμε ότι πιθανότατα εγώ θα συναντούσα το AIDS μέσα στα επόμενα 10 χρόνια. .Αλλά γνωρίζαμε επίσης ότι με τη σωστή φαρμακευτική περίθαλψη και μία σωστή δίαιτα, θα μπορούσα να τραβήξω μια φυσιολογική ζωή – μέχρι το αμυντικό μου σύστημα να μην μπορεί να με προστατεύει από την αρρώστια.

Οι γιατροί μου είπαν τότε ότι λόγω της σωματικής και ψυχολογικής κόπωσης που προκαλεί η σεζόν των 82 παιχνιδιών των Λέικερς, το αμυντικό μου σύστημα θα μπορούσε να εξασθενήσει τόσο όσο το εξασθενεί και ο ιός. Και μου συνέστησαν να εγκαταλείψω αμέσως την ενεργό δράση. Ειλικρινά, δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ για δεύτερη φορά. Το αντιμετώπισα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχα αντιμετωπίσει οποιαδήποτε δυσκολία στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή – από τον τραυματισμό του ποδιού μου το 1980 που με ανάγκασε να χάσω 45 παιχνίδια εκείνης της σεζόν, μέχρι το θάνατο της αδερφής μου Μαίρης το 1987, όταν ήταν μόλις 33 και μετά από μια μακρόχρονη μάχη με τη λευχαιμία «Οκέι, αυτό είναι», είπα, «θα παλέψω μαζί του».

Ο τρόπος που επέλεξα ν’ αντιμετωπίσω τον ιό – HIV, ήταν να το πω δημόσια. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, ήμουν ίδιος όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι σ’ αυτή τη χώρα. Είχα άγνοια για την πραγματικότητα του AIDS. Δεν είχα δώσει καμία σημασία στις στατιστικές, που έδειχναν άτι σχεδόν 1.000.000 Αμερικανοί είναι θετικοί του ιού – HTV, ότι 200.000 άνθρωποι περίπου έχουν AIDS κι ότι περισσότεροι από 125.000                άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια αυτή κατά τα τελευταία 10 χρόνια. Ότι το AIDS είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στη μαύρη κοινότητα. Δεν γνώριζα ότι οι μισοί από τους Αμερικανούς που είναι αυτή τη στιγμή ασθενείς είναι μαύροι ή ισπανόφωνοι. Όπως οι περισσότεροι μαύροι, αρνιόμουν ότι το AIDS απλωνόταν σαν φωτιά στην κοινότητά μας όταν εμείς αγνοούσαμε τις φλόγες.

Για μένα, το AIDS ήταν ασθένεια κάποιων άλλων. Ήταν μια αρρώστια για τους ομοφυλόφιλους και τους χρήστες ναρκωτικών. Όχι για κάποιον σαν κι εμένα.

Η άγνοιά μου μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, αλλά θα ήθελα να προσπαθήσω να σιγουρέψω ότι κανένας άλλος δεν θα προσβληθεί από τον ιό – HIV για τον ίδιο λόγο. Την επόμενη μέρα στεκόμουν σ’ ένα βήμα στο «Γκρέιτ ουέστερν Φόρουμ» – τον τόπο που γνώρισα μερικές από τις μεγαλύτερές μου χαρές σαν Λέικερ – και μίλησα μεσ’ από την καρδιά μου. Είπα ότι επειδή ήμουν θετικός στο ΗIV, σταματούσα από το NBA. Είπα επίσης ότι θα γινόμουν κήρυκας του αγώνα κατά τον ιού που διαλύει το αμυντικό σύστημα του οργανισμού και υπέρ τον ασφαλούς σεξ, χρησιμοποιώντας προφυλαχτικά.

Είπα επίσης ότι θα νικήσω την ασθένεια. Και θα το κάνω.

Η ΑΡΧΗ

Είχαν όλα αρχίσει νωρίς το Σεπτέμβριο, όταν μαζί με τον Λόουν αρχίσαμε συζητήσεις με τους Λέικερς για να βρούμε ένα τρόπο ν’ αυξήσουμε τον μισθό μου -2.500.000 δολάρια για τη σεζόν 1991-92 – στο επίπεδο τον υπολοίπων πιο ακριβοπληρωμένων παικτών τον NBA. Ο Λάρι Μπερντ θα κερδίσει περισσότερα από 7.000.000 φέτος σε μισθούς και πριμ, ενώ ο Τζον Ουίλιαμς θα περάσει τα 5.000.000. Μετά την υπογραφή του Σαμ Πέρκινς, πέρυσι το καλοκαίρι, δεν ήμουν πια ούτε καν ο πιο ακριβοπληρωμένος Λέικερ. Ο Ντόκτορ Τζέρι Μπας, ιδιοκτήτης της ομάδας κι ο Τζέρι Ουέστ, ο τζένεραλ μάνατζερ συμφωνούσαν ότι θα έπρεπε να κερδίζω περισσότερα στη φετινή χρονιά, αλλά λόγω προβλημάτων στο σάλαρι-καπ που θέτει «οροφή» στις μισθοδοσίες των ομάδων, δεν μπορούσαν να μου ανανεώσουν το συμβόλαιο για πάνω από το 1993-94, οπότε και έληγε. Ανακαλύψαμε ότι ένα δάνειο θα ήταν ο μόνος επιτρεπόμενος τρόπος για να μου δώσουν περισσότερα χρήματα και στα γρήγορα συμφωνήσαμε στα 3.000.000 δολάρια, τα οποία έλαβα λίγο πριν το τέλος του ίδιου μήνα. Οι ομάδες του NBA κάνουν συχνά ασφάλειες ζωής στους πιο ακριβοπληρωμένους τους αθλητές και προσθέτουν τα ασφάλιστρα όταν οι επενδύσεις τους σ’ αυτούς τους παίκτες αυξάνονται. Οι ασφαλιστικές εταιρίες συχνά ζητούν από τους παίκτες που ασφαλίζουν να κάνουν τεστ όλων των ειδών. Αυτό που με φοβίζει τώρα, είναι η σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί στη γυναίκα και το παιδί μου αν δεν είχα διαπραγματευτεί για το δάνειο και δεν είχα κάνει αυτό το τεστ. Κατά τη διάρκεια των τριών εβδομάδων από τότε που διαπραγματεύτηκα με τους Λέικερς, μέχρι την ημέρα που έμαθα ότι ήμουν θετικός, η φυσική μου κατάσταση δεν άλλαξε ποτέ. Αισθάνθηκα κάπως κουρασμένος όταν επέστρεψα από το Παρίσι, αλλά οι γιατροί μου είπαν ότι η αιτία ήταν ένας συνδυασμός του στρες που μου είχε δημιουργήσει το τουρνουά και της κούρασης από το 13ωρο ταξίδι Παρίσι – Λος Άντζελες. Ποτέ όμως δεν είχα γρίπη, όπως η ομάδα ανακοίνωσε, όταν δεν εμφανίστηκα με την Τζαζ στις 25 Οκτώβριοου και στη συνέχεια απουσίασα από τα τρία πρώτα παιχνίδια της ρέγκιουλαρ σίζον.

Δεν προσπαθούσα να εξαπατήσω κανέναν. Ήθελα μόνο να σιγουρευτώ ότι τ’ αποτελέσματα της ασφαλιστικής εταιρίας ήταν σωστά. «Τα τεστ μπορούν να κάνουν λάθος», είπα στον γιατρό Μελμαν. «Δεν μπορούν»; Άρχισα μια σειρά πολύ λεπτομερών τεστ, που χρειάστηκαν αρκετές μέρες να βγουν. Στο μεταξύ, οι γιατροί μου έλεγαν ότι δεν έπρεπε να παίζω, ούτε καν να γυμνάζομαι με την ομάδα γιατί δεν γνώριζαν την πραγματική εξέλιξη της κατάστασής μου. Δεν τους ενδιέφερε καθόλου που αισθανόμουν υγιής. Συνέχισα ν’ ακολουθώ το δικό μου πρόγραμμα, προσθέτοντας 300 με 400 μακρινά τζαμπ-σουτ κατά τη διάρκεια νυχτερινών προπονήσεων στο «Σπορτς Κλαμπ L.A.» κι έκανα συνεχώς ασκήσεις με την μπάλα, σπριντ σ’ όλο το γήπεδο και λέι απ. Προσπαθούσα να διατηρήσω τη φυσική μου κατάσταση, γιατί αυτό που με απασχολούσε ήταν ότι θα ξανάπαιζα και πάλι – ακόμα και με τον ιό.

ΤΟ ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ

Όταν μου πρωτοείπαν για τον ιό, στις 25 Οκτωβρίου, ήθελα να το πω στη γυναίκα μου αμέσως. Αυτή όμως ήταν έξω με φίλους εκείνο το βράδυ – νόμιζε ότι ήμουν ακόμα στο Σολτ Λέικ Σίτι – και γύρισε αργά το βράδι στο σπίτι. Όταν τελικά έφτασε, δεν είχα λόγια να της πω. Δεν μπορούσα. Πώ λες στη γυναίκα σου ότι μπορεί να την έχεις μολύνει μ’ ένα θανατηφόρο ιό;

Φυσικά, έμεινε άφωνη και πονεμένη. Και φοβισμένη. Της είπα ότι έπρεπε να κάνει τεστ αμέσως. Τότε άρχισα να της λέω ότι θα καταλάβαινα αν ήθελε να με αφήσει κι ότι δεν θα στεκόμουν στον δρόμο της αν ήθελε διαζύγιο, αλλά πριν καν βγουν όλες οι λέξεις από το στόμα μου, με χτύπησε λέγοντάς μου ότι είμαι τρελός. Η Κούκι είναι πολύ δυνατή. Όταν την παντρεύτηκα έκανα το πιο σωστό πράγμα στη ζωή μου.

Στην αρχή ελάχιστοι άνθρωποι γνώριζαν την ύπαρξη των αποτελεσμάτων. Ο Λόουν, ο Ντόκτορ Μπας κι ο Τζέρι Ουέστ, η Κούκι κι οι γονείς μου πίσω στο Ιστ Λάνσινγκ στο Μίσιγκαν. Προς τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου, όμως, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω το μυστικό από τους άλλους ανθρώπους που είναι πιο κοντά σε μένα – τους συμπαίκτες μου. Ούτε καν πήγαινα στις προπονήσεις κι είχαν αρχίσει ν’ αναρωτιούνται αν μου είχε συμβεί τίποτα περισσότερο από την υποτιθέμενη γρίπη. Τελικά, μετά την πρωινή προπόνηση της προηγούμενης Πέμπτης ο κόουτς Μάικ Ντάνλιβι είπε στα παιδιά να βρίσκονται στα αποδυτήρια του Φόρουμ στις 2.00 μ.μ. για υποχρεωτικό μίτινγκ.

Περίπου την ίδια ώρα. εγώ ενημέρωνα πέντε από τους πιο κοντινούς μου φίλους – τον Λάρι Μπερντ, τον Αρσένιο Χολ, τον Αϊζάια Τόμας, τον Πατ Ράιλι και τον Μάικλ Τζόρνταν – ότι είχα προσβληθεί από τον ιό του AIDS. Ο Λάρι έκλαψε, το ίδιο και ο Αρσένιο. Ο Αϊζάια αρνιόταν να το πιστέψει. Ο Πατ κι ο Μάικλ, άκουγαν χωρίς να μπορούν ν’ αρθρώσουν λέξη.

Μίλησα ακόμα με τον γιο μου, Αντρέ. Είναι μόλις 10 χρονών και μένει με τη μητέρα του- στο Μίσιγκαν. Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβε αυτά που έλεγα, αλλά το πιο σημαντικό πράγμα, του είπα, ανεξάρτητα από το τι άκουγε για τον πατέρα του, είναι ότι ακόμα τον αγαπάω. Αυτό το κατάλαβε.

Αργότερα, όταν μπήκα στ’ αποδυτήρια του Φόρουμ, μπορούσα να δω την ανησυχία στα βλέμματα των συμπαιχτών μου. Προσπάθησα να είμαι χαρούμενος – ο Μπάιρον Σκοτ μου είπε ότι χαμογελούσα όπως κάθε μέρα από τα 9 χρόνια που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο – αλλά δεν ήθελα να χάσω κι άλλο χρόνο. Τους είπα ότι είχα κάνει τεστ κι ήμουν θετικός κι ότι έπρεπε να σταματήσω το μπάσκετ αμέσως. Τους είπα ακόμα ότι πρέπει να προχωρήσουν, για τους εαυτούς τους και για μένα.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα κλάψει. Αλλά η ανακοίνωση των νέων στους συμπαίκτες μου ήταν η πιο συναισθηματική εμπειρία αυτού του βασανισμού. Όλοι μας κλαίγαμε. Αλλά εγώ δεν έκλαιγα για τον εαυτό μου, γιατί τώρα δεν υπάρχει φόβος μέσα μου. Δεν υπάρχει φόβος για το τι μου επιφυλάσσει η ζωή και δεν υπάρχει φόβος για τον θάνατο. Αν πεθάνω αύριο, του χρόνου ή όποτε κι αν συμβεί, θα γνωρίζω ότι πέρασα μια φανταστική ζωή. Έζησα μια ζωή που κανείς δεν θα μπορούσε να έχει φανταστεί για μένα ή για κανέναν άλλο. Ήταν σαν ένα παραμύθι, που ακόμα λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να ονειρεύομαι και παρακαλώ, μη με ξυπνήσετε.

Είπα στους συμπαίκτες μου ότι αυτή είναι άλλη μια πρόκληση για μένα. Σαν τον Μόρις Τσικς στους τελικούς του ‘80 και του ‘83 εναντίον των Σίξερς. Σαν τον Λάρι και τον Ντένις Τζόνσον, κάβε φορά που μπαίναμε στο γήπεδο απέναντι στους Σέλτικς. Σαν τον Αϊζάια και τον Ντένις Ρόντμαν σ’ όλους αυτούς τους πολέμους εναντίον των Πίστονς. Σαν τον Μάικλ. Είναι επειδή είχα όλες αυτές τις προκλήσεις που θα μπορέσω ν’ αντιμετωπίσω αυτή τη νέα πρόκληση.

Όχι βέβαια ότι ήταν κι εύκολο να δεχτώ ότι ήμουν θετικός στον ιό. Όχι όταν θα μπορούσα τόσο εύκολα να μην έχω προσβληθεί. Το μόνο που έπρεπε να είχα κάνει ήταν να χρησιμοποιώ προφυλαχτικά.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Είμαι σίγουρος ότι προσβλήθηκα από τον ιό κάνοντας σεξ χωρίς να έχω πάρει καμία προφύλαξη από κάποια γυναίκα που είχε τον ιό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να καταδείξω τον χρόνο, τον τόπο ή τη γυναίκα. Ήταν ένα απλό θέμα αριθμών, πριν παντρευτώ, πραγματικά ζούσα μια ζωηρή εργένικη ζωή. Δεν είμαι Ουίλτ Τσάμπερλεν, αλλά όπως γύριζα από πόλη σε πόλη με το NBA, δεν είχα ποτέ έλλειψη από γυναικεία συντροφιά. Ακόμα και στο Λος Άντζελες, δεν ήμουν ποτέ μακριά από το να λατρεύω τις γυναίκες. Απλώς υπήρχαν μερικοί εργένηδες στο Λος Άντζελες που όλες ήθελαν να βρεθούν μαζί τους: Ο Έντι Μέρφι, ο Αρσένιο Χολ κι ο Μάτζικ Τζόνσον. Παραδέχομαι ότι από τότε που ήρθα στο Λος Άντζελες το 1979, έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να ικανοποιήσω όσο περισσότερες γυναίκες μπορούσα – τις περισσότερες φορές χωρίς να παίρνω προφυλάξεις.

Ήμουν ο παίκτης του NBA που οι υπόλοιποι έψαχναν περισσότερο όταν ερχόντουσαν με τις ομάδες τους κι ήθελαν συντροφιά. Ζούσα το είδος της κοσμοπολίτικης ζωής που οι περισσότεροι παίκτες του NBA θα ήθελαν να ζουν. Τώρα θέλω να προτείνω σε οποιονδήποτε αθλητή ή καλλιτέχνη ήταν «εκεί έξω», να κάνει τεστ και από δω και στο εξής να παίρνει προφυλάξεις όταν κάνει σεξ. Φίλοι, βγάλτε το «καπέλο», το «παλτό» σας – όπως προτιμάτε να λέτε τα προφυλαχτικά – και φορέστε τα. Δεν παίζει ρόλο πόσο όμορφη μπορεί να είναι η γυναίκα ή πόσο ελκυστική μπορεί ν’ ακούγεται στο τηλέφωνο. Γνωρίζω ότι είμαστε τόσο πολύ περιτριγυρισμένοι από γυναίκες που εύκολα μπορούμε να φανούμε αδύναμοι.

Ίσως επειδή πήρα εγώ τον ιό, να σας το κάνω πιο εύκολο να είστε δυνατοί.

Σ’ όλο το παρελθόν μου, υπήρξα άντρας. Δεν κρύβομαι από κανέναν. Μόλις έμαθα τ’ αποτελέσματα του τεστ, τηλεφώνησα αμέσως σε όσες γυναίκες είχα σχέσεις στο παρελθόν και τους είπα ότι είμαι θετικός. Όπως είναι λογικό, αρκετές από αυτές φοβήθηκαν, αλλά εύχομαι ότι όλες θα κάνουν τεστ και θα είναι για πάντα καλά.

Τώρα πια, πιστεύω ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί θα έχουν ακούσει φήμες ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Λοιπόν, μπορείτε να το ξεχάσετε αυτό. Μερικοί άνθρωποι άρχισαν αυτές τις φήμες από τους τελικούς του 1988 κι έπειτα επειδή είχα φιλήσει τον Αϊζάια Τόμας στο μάγουλο σαν φιλικό χαιρετισμό για τη φιλία μας και για τον σεβασμό μου προς το παιχνίδι του. Αλλά αυτές τις φήμες τις έχω ακούσει πολλές φορές για πολλά χρόνια.

Το πιο γνωστό γεγονός σχετικά με το AIDS στην Αμερική, είναι ότι προσβάλλει ομοφυλόφιλους και τοξικομανείς περισσότερο απ’ οποιονδήποτε άλλον. Αυτό όμως αλλάζει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι εμείς θα θέλαμε να πιστέψουμε. Οι γιατροί μου, μου είπαν ότι ο αριθμός των Αμερικανών που έχουν προσβληθεί από τον ιό μέσω ετεροφυλικών επαφών, έχει ανέβει δραστικά σε σχέση με λίγα χρόνια πριν.

Συμπονώ τον οποιονδήποτε έχει να παλέψει με το AIDS, ανεξάρτητα με τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, αλλά δεν είχα ποτέ ομοφυλοφιλική επαφή.

Ποτέ.

Γνωρίζω ότι αυτό δεν θα είναι αρκετό για ορισμένους ανθρώπους, όμως δεν μ’ απασχολεί καθόλου για το τι μπορούν να πουν για μένα. Από τ’ αστεία στην Ουόλ Στριτ μέχρι τις ιστορίες του στιλ Ο-Μάτζικ-πρέπει-να-είναι-«γκέι» που θα κυκλοφορήσουν ακόμα, καμία από αυτές δεν έχει σημασία. Το πετσί μου είναι πραγματικά πολύ χοντρό και όσο αυτοί οι άνθρωποι που λένε τ’ αστεία και διαδίδουν τις ιστορίες κάνουν τεστ για το AIDS και αλλάζουν τη ζωή τους, παίρνοντας προφυλάξεις στο σεξ, θα κερδίσω έτσι κι αλλιώς.

Αυτό ισχύει επίσης και για τους νεαρούς ανθρώπους που πληγώθηκαν τόσο πολύ, ακούγοντας ότι αποδείχθηκα θετικός στο τεστ, ώστε αποφάσισαν πως δεν θα είναι φανς του Μάτζικ Τζόνσον πια. Την άλλη μέρα στο CNN, ένα μικρό παιδί είπε ότι λόγω της κατάστασής μου δεν θα ξαναφορέσει ποτέ το μπλουζάκι μου. Πραγματικά δει ανησυχώ για τις αντιδράσεις αυτού του είδους, επειδή τώρα φτάσαμε σ’ ένα σημείο πολύ μακρινό από το αν θα φοράει κάποιος το μπλουζάκι ή αν θα είναι φαν κάποιου. Μιλάμε τώρα για τη ζωή και το θάνατο. Αν το ίδιο παιδί που βγάζει τώρα το μπλουζάκι μου, φορέσει ένα «μπλουζάκι» όταν θα κάνει σεξ, θα έχω νικήσει ξανά.

Γυρνώντας πίσω στην καριέρα μου, είναι σα να κοιτάζω ένα φιλμ με χάιλαϊτς. Πέντε τίτλοι πρωταθλητή. Δέκα συμμετοχές σε Ολ Σταρ Γκέιμ. Τρία βραβεία MVP. Μεγάλοι συμπαίκτες. Μεγάλοι προπονητές… Υπάρχει όμως στο μυαλό μου μια ανάμνηση που βρίσκεται ψηλότερα από όλες τις άλλες: Το 6ο παιχνίδι των τελικών του 1980 εναντίον των Σίξερς στη Φιλαντέλφια, όταν σαν ρούκι έπαιξα το πιο συναρπαστικό παιχνίδι της καριέρας μου και κερδίσαμε τον πρώτο μας τίτλο στην εποχή του Σόου-ταιμ. Αυτό το παιχνίδι άρχισε στην πραγματικότητα αυτό που εγώ αποκαλώ «Δε Λέικερ Σόου». Μας εκτόξευσε στο να γίνουμε η ομάδα της δεκαετίας του ’80. Προηγούμαστε τότε στη σειρά με 3-2, αλλά θεωρούμαστε αουτσάιντερ εκείνη τη νύχτα επειδή ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπαρ, ο καλύτερός μας παίκτης, είχε μείνει πίσω στο Λος Άντζελες με διάστρεμμα. Όλοι πιστεύαμε ότι θα έπρεπε να γυρίσουμε στο Λος Άντζελες και για το 7ο παιχνίδι.

Απλώς θέλαμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας στη Φιλαντέλφια και να επιζήσουμε χωρίς άλλον τραυματισμό. Ακόμα, ήθελα να κάνω τους πάντες να ξέρουν ότι θα είμαστε καλά ότι κι αν γινόταν κι έτσι κατά τη διάρκεια της πτήσης της ομάδας ανατολικά, κάθισα στη θέση 1C, αυτήν που ήταν συνήθως κρατημένη για τον Καρίμ.

Όπως άρχιζε το παιχνίδι, δεν αισθανόμαστε καμία πίεση. Σχεδόν προσπαθούσα να κρατηθώ για να μη γελάσω, όπως περπατούσα για να μπω στο γήπεδο και να πάρω τη θέση μου στο κέντρο του γηπέδου απέναντι στον Κόλντουελ Τζόουνς. Εδώ ήμουν. Ένα «μυξιάρικο» 20 χρονών, που δεν μπορούσε να πηδήξει ψηλά, να παίζει σέντερ… Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμούνται τους 42 πόντους, τα 15 ριμπάουντ, τις 7 ασίοτ και τα 3 κλεψίματά μου εκείνη τη νύχτα, όπως και το γεγονός ότι έπαιξα σε κάθε θέση στο γήπεδο για κάποιο διάστημα. Αλλά αυτό που θυμάμαι εγώ, ήταν ότι καθένας από τους συμπαίκτες μου έφερε το παιχνίδι του σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο. Ο Τζαμάαλ Ουίλκς σκόραρε 37 πόντους, κάνοντας ρεκόρ καριέρας. Ο Μπραντ Χόλαντ έβαλε τρία συνεχόμενα καλάθια στο κρισιμότερο σημείο. Και του Μάικλ Κούπερ το κεφάλι χτύπησε στο πάτωμα τόσο σκληρά σε μια στιγμή, που ακούστηκε σαν να έγινε έκρηξη. Αλλά αυτός σηκώθηκε πάνω κι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη νίκη μας.

Ίσως να έχω δει την κασέτα αυτού του παιχνιδιού 1.000 φορές. Υπάρχει πάντα στο ένα ή το άλλο βίντεο του σπιτιού μου. Όποτε αισθάνομαι άσχημα, βλέπω αυτόν τον αγώνα. Τις τελευταίες μέρες, το έχω δει περισσότερες από μία φορές.

Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ

Για την αποχώρησή μου από τα γήπεδα, δεν αισθάνομαι λυπημένος, γιατί από την πρώτη μέρα που με επέλεξαν στο ντραφτ, τον Ιούνιο του 1979. άρχισα να προετοιμάζω τον εαυτό μου ώστε αποχωρώντας από το γήπεδο, να πάνω κατ’ ευθείαν πίσω από ένα γραφείο. Γνώριζα πάντα ότι η καριέρα μου με το μπάσκετ μπορούσε να τελειώσει οποιαδήποτε στιγμή, θα μπορούσα να σπάσω το πόδι ή να σκίοω έναν τένοντα και να είμαι έξω από το παιχνίδι τόσο γρήγορα όσο το μάτι θέλει για ν’ ανοιγοκλείσει. Έτσι σπούδασα όλες τις πιθανότητες για δουλειές που μου προσέφερε το παιχνίδι μου, σχεδόν όσο σπούδασα το παιχνίδι το ίδιο. Ήθελα να είμαι σίγουρος ότι μετά την αποχώρησή μου από το μπάσκετ. είτε ήταν προγραμματισμένη, είτε αναγκαστική, θα μπορούσα να είμαι απασχολημένος με κάτι. Δεν ήθελα να ξυπνήσω μια μέρα και να πω «Και τώρα τι κάνω;».

Από την πλευρά της δουλειάς μου, θα περνάω πολύ από το χρόνο μου στην Ουάσιγκτον, όπου είμαι συνιδιοκτήτης μιας εταιρίας εμφιαλώσεως και διανομής της Πέπσι και θα συνεχίσω να παράγω μπλουζάκια και άλλα αθλητικά είδη στην εταιρία μου «Μάτζικ Τζόνσον Τα». Επίσης θ’ αρχίσω να προωθώ το σχέδιό μου ν’ αγοράσω μια επαγγελματική ομάδα στο NBA, κατά προτίμηση στην πόλη που με «υιοθέτησε», το Λος Άντζελες.

Από τότε που βγήκα δημόσια κι είπα για την προσβολή μου από τον ιό, η επαγγελματική κοινωνία έδειξε μεγάλη συμπαράσταση. Ο Λόουν μου είπε ότι έλαβε πολλά τέλεφαξ από εταιρίες – η Πέπσι, η Νεστλέ, η KFC, η Κόνβερς, η Νιντέντο, η Σπόλντινγκ και άλλες – βεβαιώνοντας τον για τη συνέχιση των διαφημιστικών μου και 1-2 εταιρίες προσφέρθηκαν ακόμα και να οργανώσουν νέα σποτς, σχετικά με το HIV. Μου είπε ότι κανείς δεν με αφήνει. Έχω ακούσει βέβαια ανθρώπους να λένε ότι αυτό θ’ αλλάξει στο μέλλον αλλά δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής.

Οπωσδήποτε θα μου λείψει το παιχνίδι, θα μου λείψει ο συναγωνισμός, τ’ αποδυτήρια, ο ιδρώτας, οι συμπαίκτες. Θα μου λείψουν ακόμα και τα ταξίδια και οι μικροί τραυματισμοί, που έμοιαζαν να γίνονται συχνότεροι όπως μεγάλωνα.

Αλλά αυτό που θα μου λείψει περισσότερο απ’ όλα, μπορεί να φανεί τόσο μηδαμινό στους περισσότερους: είναι η στολή.

Αυτό φαίνεται χαζό και το ξέρω. Αλλά ήταν πάντα η στολή που μ’ έκανε να αισθάνομαι τόσο καλά -στο σχολείο, το κολέγιο και τους επαγγελματίες. Αυτός είναι ο λόγος που δεν κάθισα ποτέ με πολιτικά ρούχα στον πάγκο όταν δεν μπορούσα να παίξω λόγω κάποιου τραυματισμού. Όταν μπήκα στ’ αποδυτήρια την πρώτη μου μέρα στους Λέικερς και είδα τη χρυσή μου στολή να κρέμεται, έκλαψα. Έξω από το γήπεδο, ήμουν πάντα ο Έρβιν. Με τη στολή, ήμουν ο Μάτζικ.

Όχι πως δεν θα φορέσω στολή ποτέ ξανά. Τον επόμενο Σεπτέμβριο, σκοπεύω να διοργανώσω το 7ο ετήσιο «Μιντ-Σάμερ Νάιτ Μάτζικ», κοινωφελές γεγονός για να μαζέψω χρήματα για τις υποτροφίες των μαύρων φοιτητών στα κολέγια. Αν αισθάνομαι τόσο καλά όσο τώρα κι οι γιατροί μου δώσουν το πράσινο φως, θα παίξω.

Αλλά μπορεί να μη χρειαστεί να περιμένω τόσο πολύ. Μη με υπολογίζετε έξω από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1992 τον Ιούλιο. Αν είμαι υγιής, είναι πολύ πιθανό να βρίσκομαι στο γήπεδο για το πρώτο τζάμπολ στην Μπαρτσελόνα. Συμφώνησα να παίξω στους Ολυμπιακούς επειδή ήθελα να είμαι εκεί για τη χώρα μου, κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω στο παρελθόν. Ήθελα να παίξω με τον Μάικλ, και τον Λάρι, κάτι που θα μ’ έκανε «ν’ ανέβω» πολύ ψηλά. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι ότι μπορεί να είμαι στο γήπεδο μαζί μ’ αυτούς τους παίκτες.

Και θέλω να φέρω πίσω το χρυσό μετάλλιο. Έχω πετύχει τα πάντα σ’ αυτό το παιχνίδι – ομαδικά και ατομικά. Κέρδισα πρωταθλήματα στο σχολείο, στο κολέγιο και στους επαγγελματίες. Κι έχω κερδίσει κάθε αξιόλογο ατομικό βραβείο που υπάρχει. Αλλά δεν έχω ένα Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο. Το θέλω. Αν ο θεός θέλει, θα το πάρω.

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΝΑ;

Δεν υπήρξα ποτέ το στιλ του αθλητή που έχει τη θρησκεία του σαν «ασπίδα», αν κι έχω βαθιά πίστη από τα παιδικά μου χρόνια. Αυτή η πίστη με βοήθησε να δεχτώ την ύπαρξη του ΗIV, όταν ένα μέρος του εαυτού μου ρώταγε, «Γιατί σ’ εμένα;».

Η απάντηση είναι απλή. Είναι θέλημα του Θεού. Με καθοδηγεί τώρα να γίνω δάσκαλος, να δώσω το μήνυμα για τους κινδύνους του AIDS σε όλους. Είναι η αποστολή μου να μας κάνω όλους να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η αρρώστια είναι μεγαλύτερη απ’ όσο νομίζουμε. Εύχομαι, λόγω της δικής μου εμπειρίας, οι άνθρωποι να μάθουν τώρα ό,τι πρέπει να ξέρουν για τον ιό.

Γνωρίζω ότι είμαι προετοιμασμένος γι’ αυτόν το νέο ρόλο, γιατί υπήρξα δάσκαλος και στο μπάσκετ. Μου δόθηκαν τα χαρίσματα όχι μόνο για να γίνω ένας αθλητής, αλλά κι ένας επιχειρηματίας κι ένας άνθρωπος που σκέπτεται και μπορεί να καταρρίψει τον μύθο ότι οι αθλητές είναι χαζά όντα που δεν μπορούν να δουν τίποτα από το επόμενο παιχνίδι. Είμαι χαρούμενος που κέρδιζα 12.000.000 δολάρια το χρόνο από τις διαφημιστικές μου δραστηριότητες τα πρόσφατα χρόνια, αλλά είμαι ακόμα πιο χαρούμενος από το γεγονός ότι η επιτυχία στις δουλειές μου βοήθησαν τόσους πολλούς νεαρούς μαύρους να μάθουν ότι μπορούν να γίνουν και αθλητές και επιχειρηματίες.

Τώρα ο θεός μου είπε: «Πρέπει να πεις στον κόσμο για να μάθει ότι το AIDS μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη επιδημία και θα πρέπει να διδάξει; ξανά».

Σε οτιδήποτε έχω κάνει, Αυτός με καθοδήγησε. Αυτή τη φορά είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος. Γνωρίζοντας αυτό, πώς αλλιώς μπορώ να κοιτάξω την αρρώστια από μία ευκαιρία να κάνω κάτι που μπορεί να επισκιάσει ακόμα και την καριέρα μου σαν αθλητή; Σίγουρα, ήμουν βέβαιος ότι δεν επρόκειτο ποτέ να προσβληθώ από τον ιό του AIDS, αλλά αν επρόκειτο να συμβεί σε κάποιον, τελικά είμαι χαρούμενος που συνέβη σε μένα. Πιστεύω ότι μπορώ να περάσω το μήνυμα για το AIDS καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Είμαι ένας υπερβολικά δυνατός άνθρωπος, σωματικά και ψυχολογικά, θα το δεχτώ και θα το αντιμετωπίσω. Στις αμέσως επόμενες εβδομάδες θα ξεκινήσω θεραπεία, ώστε να βοηθήσω την πρόληψη του περιορισμού του αμυντικού μου συστήματος που μπορεί να οδηγήσει στο AIDS. Δεν έχω αναστολές σχετικά με τη θεραπεία. Είμαι ανυπόμονος να ξεκινήσω τη διαδικασία που θα με βοηθήσει κάποια μέρα να νικήσω αυτό το πράγμα.

Δεν είχαν ιδέα για το πώς ο κόσμος θ’ αντιδρούσε στην αναγγελία μου. ‘Ηλπιζα ότι θ’ αντιδρούσαν θετικά, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσα να προσπαθήσω να κρύψω την κατάστασή μου, από το να βρίσκομαι μπροστά και να προσπαθώ να βοηθώ άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα μαύρους να καταλάβουν ότι το AIDS είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή απ’ όσο μπορούν να φανταστούν.

Όταν άφησα πίσω μου το Φόρουμ, δεν γνώριζα ότι είχαν δει την πρες – κόνφερενς κι έξω από το Λος Άντζελες. Δεν ήξερα ότι θα μεταδιδόταν ζωντανά σε όλη την Αμερική από το CNN και το ESPN – και τα πολλά κανάλια με τα οποία συνδέονται αυτά τα δύο – μέχρι που η Κούκι κι εγώ φτάσαμε σπίτι και το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει. Οι φίλοι μου τηλεφωνούσαν απ’ όλη τη χώρα. Αρκετοί από αυτοί δήλωσαν ότι σκόπευαν να κάνουν αμέσως τεστ.

Τις επόμενες μέρες, έμεινα έκπληκτος από την έκταση που έδωσε ο Τύπος στην προσβολή μου από τον ιό, όπως και από τα νέα ότι μετά την αναγγελία μου, χιλιάδες άνθρωποι έτρεξαν να κάνουν τεστ στα νοσοκομεία όλης της χώρας. Τα τηλεφωνικά κέντρα δεν μπορούσαν ν’ απαντήσουν τα τηλεφωνήματα, τόσα που ήταν. Οι πωλήσεις προφυλαχτικών ανέβηκαν κατακόρυφα, όπως και οι οικονομικές προσφορές προ; οργανισμούς κατά του AIDS.

Οι γιατροί μου λένε ότι υπάρχουν πάνω από 1.000.000 άνθρωποι στην Αμερική – αρκετοί από αυτούς είναι μαύροι – που έχουν προσβληθεί από τον ιό αλλά δεν το γνωρίζουν, επειδή αρνούνται να υποβληθούν σε τεστ. Ίσως αυτό ν’ αλλάξει σύντομα, έστω κι αν ακόμα δεν έχω αρχίσει τη σταυροφορία μου, την οποία σκοπεύω να φτάσω μέχρι μέσα για μέσα στον Λευκό Οίκο, για να πω στον πρόεδρο Μπους ότι είναι καιρός να ρίξει τα πολιτικά όρια που έχουν καθυστερήσει τις προσπάθειες για να βρεθεί η θεραπεία της ασθένειας. Το Κογκρέσο να περιμένει επίσκεψη επίσης.

Στο μεταξύ, θα ήθελα να προσφερθώ εθελοντικά για τη θέση που χήρεψε πρόσφατα στο Εθνικό Συμβούλιο για το AIDS, από το θάνατο της Μπελίντα Μέισον, νωρίτερα φέτος, που είχε προσβληθεί από την ασθένεια από μετάγγιση αίματος.

Ωστόσο, ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνω, είναι να μορφώσω τον εαυτό μου. Οι γιατροί μου έδωσαν ολόκληρα κουτιά από βιβλία γύρω από το AIDS και σκοπεύω να διαβάσω κάθε λέξη από αυτά, πριν μπω στη νέα φάση της ζωής μου. Κατά κάποιον τρόπο, θα είναι σαν ένα διαφορετικό φαστ-μπρέικ, με όλη τη δύναμη και μέχρι το τέλος. Δεν θέλω να κάνω λάθος στο μήνυμά μου για ασφαλές σεξ, για τη μόρφωση και την έρευνα.

Τα γράμματα, τηλεγραφήματα και τα υπόλοιπα μηνύματα συμπαράστασης που έλαβα στις μέρες που ακολούθησαν την αναγγελία μου, υπήρξαν καλοδεχούμενα. Είναι όσο σημαντικά για μένα, όσο κι οι γιατροί μου και η θεραπεία που σύντομα θ’ αρχίσω να παίρνω. Είναι ένα μέρος της θεραπείας μου, θα με βοηθήσει αν ο κόσμος με αντιμετωπίσει όπως έκανε πάντα. Μη σταματήσετε να μου ζητάτε αυτόγραφα και να μου δίνετε «χάι-φάιβς», θα συνεχίσω να είμαι ο ίδιος χαρούμενο, και ξένοιαστο, άνθρωπος που ήμουν πάντα, όχι κάποιος που θα πρέπει να φοβάστε να έχετε δίπλα σας.

Ίσως μια μέρα να βοηθήσω να θέσουμε αυτό το πράγμα υπό τον έλεγχό μας, και ίσως τότε να μπορέσω να γίνω το παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. ‘Οχι σαν Μάτζικ Τζόνσον που μοιράζει ασίστ στο φαστ-μπρέικ, αλλά σαν ο Έρβιν Τζόνσον που αντιμετωπίζει τη ζωή και το AIDS.