SoulsBorne, ετοιμάσου να σου βγει η ψυχή και να φτύσεις αίμα! (μέρος δεύτερο)

Θυμηθείτε εδώ το Α’ μέρος

Αυτό που ήταν άλλοτε το παρελθόν σου, έχει τώρα μεταβληθεί σε μια μακρινή απροσδιόριστη ανάμνηση που ώρα με την ώρα σβήνει, ακριβώς όπως γίνεται με τα όνειρα όταν ξυπνάς. Η διαφορά είναι ότι συμβαίνει το αντίστροφο αυτή τη φορά, η πραγματικότητα είναι αυτή που χάνεται μέσα στο όνειρο, ή σωστότερα στον εφιάλτη. Ο εαυτός που άφησες πίσω στον κανονικό κόσμο έχει πια μαραθεί σαν το «πουκάμισο» που αφήνουν πίσω τους τα τζιτζίκια και έχει κοπεί ο ομφάλιος λώρος σου με αυτόν. Την κύρια σου ιδιότητα την προσδιορίζουν πλέον τα σιδερικά που βαστάς, τα ρούχα που φοράς, ο σχεδόν ζωώδης τρόπος που κινείσαι. Είσαι ένας κυνηγός, πάντα έτοιμος να επιτεθείς!

Από μακριά ακούγονται ουρλιαχτά…

Δεν σου εξήγησε κανείς τα κόλπα της δουλειάς, απλά ξύπνησες σε ένα σκοτεινό – αφιλόξενο κόσμο. Η πρόσληψη σου υπογράφηκε από τη στιγμή που σου δόθηκε το τεράστιο δρεπάνι, το πιστόλι με την περίτεχνη κάννη και μερικές ασημένιες σφαίρες. Τα υπόλοιπα σου τα «δίδαξαν» εν συντομία οι δαιμονισμένοι κάτοικοι της Yharnam καθώς σου επιτίθονταν με πυρσούς και με τσουγκράνες και αργότερα με νύχια και με δόντια.

Η φιλοσοφία των όπλων είναι η εξής: το ίδιο όπλο στη μια μορφή του μπορεί να είναι δρεπάνι και στην άλλη ψαλίδι. Στη μορφή του ψαλιδιού σου επιτρέπει να κρατάς στο άλλο χέρι πιστόλι ενω με τη μορφή του δρεπανιού φτάνει μακρύτερα, κάνει περισσότερη ζημιά αλλά απαιτεί και τα δυο χέρια για να το χειριστείς.

Υποτίθεται ότι τους μετέτρεψε σε αυτήν την παρανοϊκή εκδοχή του εαυτού τους κάποια αρρώστια, δεν μπορεί όμως να είναι μόνο αυτό, νιώθεις ότι κάποιο ρόλο έχει παίξει και η τεράστια κόκκινη πανσέληνος που δεσπόζει στον ουρανό. Ένα φυσικό φαινόμενο παροδικό οπουδήποτε αλλού μόνο που εδώ είναι μόνιμο, αφού η περιοχή έχει καταδικαστεί σε μια συνεχόμενη πανσέληνη νύχτα που κάνει τους υγρούς πλακόστρωτους δρόμους να γυαλίζουν, όπως επίσης και τα μάτια των κατοίκων. Αν κάποτε αυτή η Βικτωριανή πόλη ήταν στα καλά της δεν έχουν μείνει και πολλά να το μαρτυρούν. Πέρα από τις τρομακτικές – απανθρωπισμένες και επιθετικές υπάρξεις που καραδοκούν σε κάθε της σοκάκι – νιώθεις ότι υπάρχει κάτι ακόμα πιο απόκοσμο που κάνει τις τρίχες σου να ηλεκτρίζονται. Λες και όλοι αυτοί οι παράφρονες υπηρετούν με τους τρόπους τους κάποιους αρχαίους θεούς, ή δαίμονες, όχι ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά.

Έχει περάσει καιρός από τότε που προσπαθούσες ακόμη να βρεις διέξοδο από αυτόν τον εφιάλτη, όποιον δρόμο και αν ακολουθήσες αντί να σε απομακρύνει από αυτόν σε έσπρωξε ακόμη βαθύτερα μέσα του. Είσαι και εσύ πια μέρος του, βρίσκεσαι μάλιστα αρκετά ψηλά στην τροφική αλυσίδα. Αν μπορούσαν να σκεφτούν λογικά όλοι εκείνοι που τρέχουν να σου επιτεθούν θα έτρεχαν από την αντίθετη κατεύθυνση, ίσως έτσι να απέφευγαν να μετατραπούν σε αιμάτινους λεκέδες στην καπαρντίνα σου. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πράγματα που να μπορούν να σε νικήσουν, είναι ότι μέχρι να γίνει αυτό θα έχεις αφήσει πίσω σου μεγάλους σωρούς από αυτά που δεν μπόρεσαν.

Δε νιώθεις στεναχώρια, δεν νιώθεις χαρά, δεν νιώθεις πλέον ούτε περιέργεια, απλά συνεχίζεις σαν εργατικό μυρμήγκι να περιφέρεσαι και να εξολοθρεύεις. Ίσως αυτό να εξυπηρετεί τελικά κάποιον σκοπό, εσύ πάντως δεν τον αντιλαμβάνεσαι. Ένα μυρμήγκι, για να είμαστε δίκαιοι, έχει καλύτερη αντίληψη του γιατί ήρθε να κάνει αυτό που κάνει στον κόσμο.

Αρκετά ειπώθηκαν όμως… τα ουρλιαχτά ολοένα και πλησιάζουν, ακούγονται και ρουθουνίσματα. Το αυτί σου έχει μάθει να αναγνωρίζει τους λυκανθρώπους, τώρα θα μιλήσει το ασήμι…

Ο πρόλογος αφορά το παιχνίδι Bloodborne, είναι αυτό που θα λέγαμε ότι διαφοροποιείται περισσότερο από τα υπόλοιπα 4 παιχνίδια. Παραπάνω όμως λεπτομέρειες αργότερα, προς το παρόν θα κάνω μια σύντομη αναδρομή στην προσωπική μου μακρόχρονη εμπειρία από τα SoulsBorne.

Δείγμα από την αρχιτεκτονική του Bloodborne

Πριν από 6 ή 7 χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια –μεταξύ μας- πειρατική έκδοση για PC του Dark Souls 1. Είχα ακούσει ανάμεικτες κριτικές, τα αρνητικά αφορούσαν περισσότερο την κακή μεταφορά του παιχνιδιού από τις κονσόλες στους υπολογιστές. Πριν ξεκινήσω φρόντισα να μοντάρω λίγο το παιχνίδι έτσι ώστε να αμβλυνθούν κάπως αυτά τα προβλήματα, οπότε θεωρήστε ότι η ομολογουμένως κακή μεταφορά δεν επηρέασε τόσο την πρώτη μου επαφή.

Υπήρξε φορά που να δοκιμάσατε κάποιο φαγητό που να σας φάνηκε αηδιαστικό, το οποίο με τον καιρό και με φιλότιμες προσπάθειες να το συνηθίσατε, μέχρι που τελικά να έγινε ένα από τα καλύτερα σας φαγητά; Κάπως έτσι συνέβη με εμένα και τα DarkSouls, μόνο που μου πήρε σχεδόν δυο χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή για να τα ξαναπιάσω. Το πολύ να έπαιξα δυο ώρες την πρώτη φορά πριν το παρατήσω ξενερωμένος, μου είχε φανεί τελείως κενό και …άψυχο παρά τις μυριάδες ψυχές που άφηναν οι αντίπαλοι όταν τους πελεκούσες. Που να ήξερα…

Αργότερα βγήκε το DarkSouls 2 και είπα να τους δώσω μια ευκαιρία. Ίσως τελικά το πρώτο να μου είχε αφήσει μια ενδιαφέρουσα επίγευση στο λίγο που με απασχόλησε. Νταξ’ δεν πήρα και κανένα ρίσκο, πειρατικό το κατέβασα πάλι. Τα γραφικά δεν ήταν πολύ καλύτερα του πρώτου, το optimization όμως ήταν άψογο. Για κάποιο λόγο δεν το σταμάτησα στις δυο ώρες μέχρι που πέρασα το σημείο χωρίς επιστροφή. Και από εκεί και πέρα μιλάμε για τρελά ξενύχτια!

Για να πω την αμαρτία μου, την πρώτη φορά τελείωσα το 2 με cheats όταν έγινε πολύ δύσκολο. Παρόλα αυτά το ξαναξεκίνησα και το τελείωσα χωρίς cheats. Ύστερα βγήκαν τα 3 expansion του, τα αγόρασα πακέτο μαζί με το βασικό παιχνίδι, έπαιξα πάλι από την αρχή και τα τελείωσα όλα μαζί. Μετά γύρισα πάλι στο πρώτο και το τελείωσα δυο φορές, έπαιξα πάλι λίγο το δεύτερο και ύστερα καταπιάστηκα με το τρίτο που το κατέβασα πειρατικό. Αυτό δεν το τελείωσα γιατί κόλλησα στο τελευταίο boss και το παράτησα … προσωρινά. Αργότερα αγόρασα το Playstation 4 και προμηθεύτηκα τόσο το Bloodborne –που κυκλοφορούσε αποκλειστικά εκεί- όσο και το DarkSouls 3 μαζί με τα δυο expansions του. Το ένα το έχω τελειώσει ήδη 2-3 φορές και στο άλλο μου μένουν όλα κι όλα 2 boss για να το τελειώσω. Πρέπει πάντως να έχω αφιερώσει μέχρι τώρα καμιά 300αριά ώρες από τη ζωή μου και στα 4 μαζί.

Αν ο Νιλ Αρμστρονγκ είχει διαλέξει μια τέτοια μέρα να περπατήσει στη σελήνη δεν θα μαθαίναμε ποτέ ξανα νεα του

Αν θυμόσαστε όμως από το προηγούμενο άρθρο, υπήρχε ένα ακόμη στη σειρά, το DemonSouls, αυτό είναι το μόνο που για τεχνικούς λόγους δεν έχω ακόμη ασχοληθεί. Κυκλοφόρησε βλέπετε μόνο στο Playstation 3 οπότε για να το παίξω –που θα το παίξω- πρέπει είτε να δανειστώ από κάπου ένα Playstation 3 ή να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο.

Ας εξετάσουμε σε αυτό το σημείο μερικές ιδιαιτερότητες του κάθε παιχνιδιού, θα τα πάρω με τη σειρά που κυκλοφόρησαν:

Demon Souls

Για το Demon Souls δεν έχω και πολλά να πω, κυκλοφόρησε το 2009 και από τα όσα έχω δει σε video στο Youtube μοιάζει πολύ με τα DarkSouls. Έχει και αυτό μεσαιωνική αισθητική και παρόμοιο gameplay, δεν ξέρω αν συνδέεται και σεναριακά.

Dark Souls 1

ToDarkSouls 1 μαζί με το expansion του “Artorias of the Abyss” είναι μάλλον αυτό που έχει τον πιο σφιχτοδεμένο χάρτη σε σχέση με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Η διαρρύθμιση των περιοχών έχει σχεδιαστεί καταπληκτικά, και, από εκεί που δεν το περιμένεις μια κρυφή πόρτα από τις τελευταίες περιοχές του παιχνιδιού είναι δυνατόν να σε μεταφέρει σε κάποια από τις πρώτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στα επόμενα της σειράς υπάρχει η επιλογή της τηλεμεταφοράς μεταξύ απομακρυσμένων περιοχών, στο πρώτο όμως αυτή η επιλογή ανοίγει μετά τη μέση του παιχνιδιού, κάτι που κάνει αυτά τα shortcuts νευραλγικά για την πρόοδο του παίκτη αφού συνεχώς χρειάζεται να πηγαινοέρχεται.

Dark Souls 2

Εμένα το DarkSouls 2 είναι το αγαπημένο μου. Θέλεις επειδή ήταν εκείνο που με κόλλησε, θέλεις επειδή είναι το πιο μεγάλο με τα περισσότερα Boss, θέλεις επειδή οι περιοχές του διαφοροποιούνται μεταξύ τους περισσότερο από όλα τα άλλα, δεν ξέρω ακριβώς. Πάντως είναι αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν το χειρότερο της σειράς. Άλλοι λένε ότι για Dark souls είναι αρκετά εύκολο, άλλοι λένε ότι τα Boss του αν και πολλά δεν ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπα, άλλοι πάλι διαμαρτύρονται που ο χάρτης του δεν είναι το ίδιο λογικά σφιχτοδεμένος σε σχέση με το πρώτο. Αντικειμενικά πάντως υπήρχαν σημεία που εμένα μου φάνηκαν πολύ δύσκολα, ειδικά τα expansions του τα βρήκα πολύ πιο σκληρά από ό,τι το πρώτο Dark Souls. Όσο για τα Boss, δεν είναι ότι κάποιο με απογοήτευσε, αν και σίγουρα δεν ήταν όλα το ίδιο εμπνευσμένα. Πιστεύω πως αυτό που πραγματικά πείραξε τους περισσότερους, είναι πως το συγκεκριμένο δεν το υπέγραψε ο Hidetaka Miyazaki, δημιουργός των δυο πρώτων παιχνιδιών και super star του χώρου του gaming.

Bloodborne

Χωρίς το Bloodborne να διαφοροποιείται τελείως από τα Dark Souls και Demon Souls έφερε η αλήθεια είναι αρκετές αλλαγές. Κάποιες από αυτές αφορούν στην εμφάνιση και την ατμόσφαιρα, κάποιες άλλες αφορούν πειραματισμούς με μηχανισμούς του παιχνιδιού. Για εμένα το Bloodborne έχει την καλύτερη ατμόσφαιρα και από τα 5, επίσης έχει τα καλύτερα γραφικά και από τα 5. Αντίθετα με τα υπόλοιπα 4 το υπόβαθρο αυτή τη φορά δεν είναι μεσαιωνικό αλλά κάτι ανάμεσα σε εικόνες από αφηγήσεις του H.P. Lovecraft και Βικτωριανή εποχή.

Στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού κινείσαι στην πόλη του Yharnam και τα περίχωρα της, συνεπώς στο παιχνίδι δεν υπάρχει η ίδια ποικιλία περιβαλλόντων με τα υπόλοιπα. Πάντως ό,τι υπάρχει είναι φτιαγμένο αριστοτεχνικά, ειδικά η αρχιτεκτονική των κτηρίων, ενώ στο επίπεδο της ευρηματικότητας του χάρτη μπορώ με ασφάλεια να πω ότι μόνο το πρώτο Dark Souls δικαιούται να κοιτάει το Bloodborne από ψηλά. Όμως και οι εχθροί εδώ είναι διαφορετικοί, εκεί που στα Souls έχεις να αντιμετωπίσεις κυρίως ζόμπι, δαίμονες και απέθαντους ιππότες, στο Bloodborne έχεις να κάνεις περισσότερο με λυκάνθρωπους και γενικότερα τέρατα του λυκόφωτος. Πάντως υπάρχουν και κοινοί αντίπαλοι μεταξύ των παιχνιδιών.

Στους βασικούς μηχανισμούς που αλλάζουν αξίζει να σημειωθεί το γεγονός πως εδώ το παιχνίδι είναι πολύ πιο επιθετικό και γρήγορο ενώ οι λιγοστές ασπίδες που υπάρχουν είναι μάλλον άχρηστες, εκτός και άμα κάποιος θέλει να τους βάλει 4 πόδια και να τις μετατρέψει σε τραπεζάκι του καφέ. Βέβαια το ότι είναι επιθετικό δεν σημαίνει ότι πας βουρ στον πατσά, απλά αντί να προσπαθείς να απορροφήσεις τα χτυπήματα των αντιπάλων με την ασπίδα σου μέχρι να βρεις κάποιο άνοιγμα, αποπειράσαι να τα αποφύγεις και να αντεπιτεθείς. Στη θέση της ασπίδας τώρα μπορείς να βαστάς κάποιο πιστόλι ή καραμπίνα, πολύ χρήσιμο για να σημαδεύεις εχθρούς από μακριά ή για να τους ακινητοποιείς για μερικά δευτερόλεπτα αν έχεις μάθει να πατάς τη σκανδάλη ακριβώς τη σωστή στιγμή. Τα όπλα που προορίζονται για μάχη σώμα με σώμα είναι πολύ ιδιαίτερα εδώ, ενώ έχουν όλα τουλάχιστον δυο μορφές, με τη μια να διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα από την άλλη.

Ενδιαφέρον την ώρα της μάχης παρουσιάζει η λειτουργία να παίρνεις το αίμα σου πίσω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν δεχθείς ένα χτύπημα και γρήγορα αντεπιτεθείς επιτυχημένα, παίρνεις πίσω την ζωή που έχασες. Πολλές φορές βέβαια στην προσπάθειά σου να πάρεις πίσω λίγη από τη ζωή που έχασες (είναι σαν μπάρα που με τα χτυπήματα αδειάζει σταδιακά) αντιδράς βιαστικά και χάνεις και τα αυγά και τα πασχάλια. Υπάρχουν φυσικά και άλλοι μηχανισμοί που διαφοροποιούνται, όμως δεν θα επεκταθώ γιατί μετά μπαίνουμε σε λεπτομέρειες.

Τέλος, χωρίς να σημαίνει ότι δεν με δυσκόλεψε αρκετά, βρήκα το Bloodborne μάλλον το ευκολότερο από τα 4 παιχνίδια και μάλλον το μικρότερο σε διάρκεια (συμπεριλαμβάνοντας και το expansion του).

Ενα τυπικό Boss του Bloodborne

Dark Souls 3

Στο Dark Souls 3, προς ικανοποίηση των Miyazakiτσων, ο Miyazaki επιστρέφει στο τιμόνι και καταθέτει την … ψυχή του. Το περιβάλλον είναι πάλι μεσαιωνικό, τα γραφικά βελτιωμένα και οι περιοχές πιο ανοιχτές αλλά και πολλές φορές περισσότερο «άδειες». Αν και από γραφικής απόψεως είναι λες και βρίσκεσαι μέσα σε καρτ ποστάλ, η γενικότερη ατμόσφαιρα μάλλον κάπως χάνει. Λείπουν οι πολλές κλειστοφοβικές περιοχές και ο μέχρι κεραίας μελετημένος χάρτης του πρώτου, λείπει η επικοινωνία ανάμεσα στις διάφορες περιοχές, καθώς είναι ιδιαίτερα γραμμικό, και λείπει και η ποικιλία του δεύτερου. Κάτι σαν την σειρά Alien, που ενώ οι νεώτερες ταινίες έχουν πολύ καλύτερα ειδικά εφέ, οι πρώτες είναι αυτές που έχουν την αξεπέραστη ατμόσφαιρα και αισθητική.

Το παιχνίδι αν και δεν είναι κακό – και γενικότερα θεωρείται καλύτερο από το δεύτερο – για εμένα πάντως είναι εκείνο που μου άρεσε λιγότερο. Προσοχή, όχι ότι δεν το απόλαυσα, όχι ότι δεν κόλλησα, απλά κάτι σαν να έλειπε. Ίσως αν είχα παίξει πρώτα αυτό και μετά τα άλλα τρία να είχα διαφορετική εντύπωση, ίσως πάλι και όχι. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι το Dark souls 3 έχει επιρροές από το Bloodborne. Πέρα από κάποιους παρόμοιους εχθρούς και τοποθεσίες μεταξύ των δυο τίτλων υπάρχει και σχετική αύξηση της ταχύτητας σε σύγκριση με τα προηγούμενα Dark Souls ενώ η ασπίδα, αν και παρούσα, είναι σίγουρα λιγότερο αποτελεσματική από ό,τι παλιά. Φανταστείτε ότι ακόμη και εγώ, που είχα παίξει τα προηγούμενα με τη χρήση ασπιδών στο μέγεθος πόρτας, στο Dark Souls 3 έμαθα να παίζω χωρίς αυτές… φταίει και η θητεία μου στο Bloodborne ως ένα βαθμό.

Θα παρατηρήσατε ότι μέχρι τώρα δεν έχω αναφέρει σχεδόν τίποτα για την υπόθεση των παιχνιδιών, δεν είναι ότι δεν θέλω, είναι ότι δεν μπορώ. Τα Soulsborne είναι παιχνίδια που δε σου δίνουν μασημένη την τροφή, αυτό ισχύει όχι μόνο για το gameplay τους, το ίδιο και χειρότερο συμβαίνει και για την υπόθεσή τους. Πραγματικά, για να ξεδιαλύνεις τι στο καλό διαδραματίζεται γύρω από την περιπέτειά σου πρέπει να ψάξεις και την παραμικρή λεπτομέρεια σε επίπεδο Sherlock Holmes ή Ηρακλή Πουαρό. Ο τρόπος που το παιχνίδι σε τροφοδοτεί με πληροφορίες είναι περίεργος, ο τρόπος που παίρνεις τα quest είναι περίεργος (καταρχήν τα quests σου δεν καταγράφονται πουθενά), ο τρόπος που ολοκληρώνεις τα quest είναι περίεργος, ακόμη και το να καταλάβεις ότι πήρες ή ότι ολοκλήρωσες ένα quest είναι δύσκολο, δεν κάνω πλάκα. Αρκεί να σας πω ότι για να καταφέρω να παίξω τα expansion τους χρειάστηκε να ψάξω στο google, αφού για να ανοίξουν οι περιοχές τους χρειάζεται να προβείς σε μια σειρά από «αλχημείες» όπως το να κάτσεις σε ένα συγκεκριμένο σημείο με συγκεκριμένο τρόπο έχοντας στο Inventory σου ένα συγκεκριμένο αντικείμενο κλπ. Υπάρχουν παρόλα αυτά κάποιοι εκεί έξω που έχουν ιδρώσει και έχουν ενώσει όλες αυτές τις τελείες με αποτέλεσμα να έχουν βγάλει μια κάποια άκρη, πάντως οι απόψεις σε αρκετά σημεία διίστανται. Μπορείτε να αναζητήσετε στο youtube τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες τους. Σε κάθε περίπτωση, μην περιμένετε από εμένα, εγώ απλά μπαίνω στο παιχνίδι, σκοτώνω εχθρούς, σκοτώνω boss, παίρνω levels, προχωράω παρακάτω, και δώστου πάλι από την αρχή.

Είχα υποσχεθεί στο πρώτο μέρος ότι θα σας μιλούσα για το multiplayer των τίτλων, όμως θα αναγκαστώ να αθετήσω αυτήν μου την υπόσχεση για τρεις λόγους. Πρώτον επειδή το άρθρο έχει βγει ήδη αρκετά μεγάλο, δεύτερον επειδή και εκεί τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα οπότε θα έπρεπε να γράψω καμπόσες αράδες για να σας δώσω έστω μια γεύση και τρίτον επειδή δεν κάθισα να κάνω το απαραίτητο reaserch (πρωτογενές ή δευερογενές) για να αισθάνομαι ότι έχω εγκύκλια άποψη. Εντελώς επιγραμματικά, υπάρχει δυνατότητα για συνεργασία μεταξύ παικτών και δυνατότητα για μάχες μεταξύ παικτών (PVP). Με το πρώτο έχω ασχοληθεί αρκετά και αυτό που έχω να πω είναι ότι κάνει το παιχνίδι αρκετά πιο εύκολο (για αυτό καλύτερα να το τελειώσετε πρώτα μια φορά με όσο το δυνατόν λιγότερη βοήθεια γιατί μέρος του παιχνιδιού είναι και η δυσκολία του), με το δεύτερο ασχολήθηκα λίγο και έχω να πω ότι είναι πολύ αγχωτικό. Πάντως και οι δυο όψεις του multiplayer έχουν πολλή πλάκα ειδικά αν παίξετε μαζί με φιλαράκια.

Αυτά προς το παρόν, ελπίζω να σας κίνησα την περιέργεια και να σας άνοιξα την όρεξη.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)