Οι ευθύνες και οι “σκηνές αποκάλυψης”…

Καμένα σπίτια, κατεστραμμένες περιουσίες, απεγνωσμένοι άνθρωποι. Απανθρακωμένα ζώα, φλεγόμενα δάση κι ένας ουρανός σκοτεινιασμένος από τη στάχτη, ακόμα και στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας.

Σκηνές αποκάλυψης… είναι η κλισέ φράση των ΜΜΕ, για να περιγράψει την πραγματικότητα και να σκεπάσει τις ευθύνες. Αποκάλυψη, θέλημα θεού, (εξ ου και) βιβλική καταστροφή, στρατηγός άνεμος, το κακό το ριζικό μας… και τα επτά κακά της μοίρας μας. Την οποία προφανώς δεν την ορίζουμε, οπότε είμαστε στο έλεος των στοιχείων της φύσης, που τα αντιμετωπίζουμε λες κι έχουν θεϊκή υπόσταση για να μας λυπηθούν. Και θυσιάζουμε ολόκληρα δάση, για να τα εξευμενίσουμε…

Στο διαχρονικά μίζερο πολιτικό σκηνικό του εκάστοτε δικομματισμού, οι πυρκαγιές του καλοκαιριού έχουν πολύ συγκεκριμένη αξία μικροκομματικής χρήσης. Η αντιπολίτευση θέλει να ταυτιστεί με την αγανάκτηση του κόσμου για τους πνεύμονες πρασίνου που καταστρέφονται και λιγοστεύουν χρόνο με το χρόνο. Η κυβέρνηση εξαγοράζει την οργή με αποζημιώσεις (όπως με τα προεκλογικά τριχίλιαρα στους πυρόπληκτους της Ηλείας, που βρίσκεται πάλι σε πύρινο κλοιό), δίνει ανέξοδες, βαρύγδουπες υποσχέσεις -όπου ήταν δάσος, θα ξαναγίνει δάσος- ή επιχειρεί να μπει στο ίδιο κάδρο με τους πυροσβέστες, που κερδίζουν τη συμπάθεια του κόσμου με τη συγκινητική μάχη που δίνουν.

Κι η ζωή συνεχίζεται, μες στην κανονικότητά της. Οι οικοπεδοφάγοι κάνουν χρυσές δουλειές. Κι ο ΣΚΑΪ με τις ΜΚΟ ετοιμάζονται να χτίσουν το κοινωνικό τους προφίλ, με φιέστες αναδάσωσης, πατώντας στα κενά της μέριμνας των αρχών. Εκεί πατάνε πολλοί, για να αποφανθούν με στόμφο για τα κενά του κρατικού μηχανισμού:

-Δεν υπάρχει κράτος!

Είναι μια άλλη μόνιμη επωδός, που συνοδεύει σε τέτοιες περιπτώσεις, το κλισέ για τις “σκηνές αποκάλυψης”. Άραγε περάσαμε στην ακρατική κοινωνία; Και τι γίνεται με το άλλο “υπέροχο” κλισέ για το υπέρογκο κράτος και τον υπερμεγέθη δημόσιο τομέα;

Κι όμως, είναι το ίδιο κράτος που αποδεικνύεται πανταχού παρόν κι άκρως αποτελεσματικό σε άλλους τομείς: την καταστολή, το τσάκισμα κάθε αντίστασης, την ασυλία και την εξυπηρέτηση των ισχυρών, τη διασφάλιση της κερδοφορίας τους και της συνεχούς διεύρυνσής της.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν υπάρχει κράτος ή ότι υπάρχει πολύ και είναι δυσκίνητο, αλλά τι κράτος -δηλαδή τι εξουσία- έχουμε, τι προτεραιότητες έχει και ποια συμφέροντα υπηρετεί. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει μια εξουσία που να χτυπάει και να τιμωρεί τους οικοπεδοφάγους, που να προστατεύει τη γη ως δημόσιο αγαθό, που να προτάσσει ως στόχο το περιβάλλον και την προστασία του. Να προτάσσει τις λαϊκές ανάγκες (σε τελική ανάλυση), χωρίς να τις κοστολογεί σα λογιστικό μέγεθος, χωρίς να τις βλέπει ως πεδίο κέρδους λαμπρό για “επενδύσεις” -που γδύνουν τη δημόσια περιουσία- και να τις εγκαταλείπει όταν δεν υπάρχει έδαφος για υψηλή κερδοφορία.

Υπάρχει όμως τέτοιο κράτος, τέτοια εξουσία; Σαφώς και υπάρχει Μπορεί τα κλισέ των κυρίαρχων ΜΜΕ να τις βαφτίζουν ξύλινες έννοιες, αλλά η οργάνωση κι ο κεντρικός σχεδιασμός είναι όροι απαραίτητοι κι αναντικατάστατοι, αν δε θέλουμε να δούμε τα δάση να γίνονται είδος προς εξαφάνιση. Αυτοί οι όροι έχουν συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις, κι αυτό είναι το πιο βασικό που αποκαλύπτουν κι επιβεβαιώνουν οι “σκηνές αποκάλυψης” με τα φλεγόμενα δάση..