Οι Ένοπλες Δυνάμεις σε ρόλο κατασταλτικού μηχανισμού

Είναι ευνόητο και συνάμα εύκολα ερμηνεύσιμο ότι πάγια επιδίωξη και βασικός στόχος του αστικού πολιτικού συστήματος είναι η μακροημέρευση και η σταθεροποίησή του. Βασικό εργαλείο του γι’ αυτό είναι το δίπολο ενσωμάτωση και καταστολή. Αυτός είναι και ο λόγος που εναλλάσσει περίτεχνα απ’ τη μια τη γενικευμένη επίκληση της «εθνικής ομοψυχίας» και της ανάγκης ύπαρξης ενός «νέου κοινωνικού συμβολαίου», στοχεύοντας στην ενσωμάτωση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, κι απ’ την άλλη την αδίστακτη εφαρμογή νέων και πιο εξελιγμένων μεθόδων κρατικής καταστολής, φόβητρο για τους μη συμμορφούμενους.

Η αναφορά στο κείμενο της «Λευκής Βίβλου» ότι «η εσωτερική ασφάλεια σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εξωτερική» αναδεικνύει μια νέα πτυχή της ανοιχτής και βίαιης καταστολής. Αυτή θα περιλαμβάνει τη δυναμική ανάπτυξη ενός συνόλου ολοκληρωμένων κατασταλτικών επιλογών, όπου θα χρησιμοποιούνται αστυνομικά και μη αστυνομικά μέσα.

Ακριβώς αυτές οι προβλέψεις – «προτροπές» είναι που προτάσσουν ως λειτουργική απαίτηση τη διαμόρφωση ενός κατασταλτικού πλαισίου στο οποίο θα συμμετέχουν κυρίως τα Σώματα Ασφαλείας, οι Ενοπλες Δυνάμεις, με τη συνδρομή ακόμα και παραστρατιωτικών οργανώσεων, αλλά και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Στόχος τους είναι η δημιουργία και η λειτουργία μιας αποτελεσματικής σιδερένιας γροθιάς της αστικής εξουσίας ενάντια στο λαό και τις διεκδικήσεις του, όταν αυτό απαιτηθεί.

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι οργανικά συνδεδεμένες με τις ιμπεριαλιστικές δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τόσο σε επίπεδο δόγματος, ειδικά μετά την πρόσφατη εξαγγελία του «Νέου Δόγματος», όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Απ’ αυτήν τη σχέση πηγάζει και η αναγκαιότητα μεθοδικής προετοιμασίας τους στους τομείς σχεδιασμού, στελέχωσης, εξοπλισμού και εκπαίδευσης, έτσι ώστε όταν κληθούν να αναλάβουν κατασταλτικές αποστολές, να είναι αποτελεσματικές.

Οι ισχυρισμοί που «ψελλίζουν», πως τα σενάρια αυτά αφορούν περιοχές όπου αναπτύσσονται οι λεγόμενες «ειρηνευτικές αποστολές», προφανώς και δεν αλλάζουν στο ελάχιστο τη σταδιακή μετάλλαξη του χαρακτήρα των Ενόπλων Δυνάμεων και την αντικατάσταση του δόγματος αποκλειστικής υπεράσπισης των συνόρων και προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, από το ιμπεριαλιστικό δόγμα και τη στοχοποίηση του «εχθρού λαού».

Είναι ενδεικτικό ότι στον 20ό αιώνα η αστική τάξη «έβγαλε» απ’ τους στρατώνες πολλές φορές τις Ενοπλες Δυνάμεις, όπως: Στις 15 Αυγούστου 1909, το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή είχε χαρακτήρα αστικού κινήματος, που οργανώθηκε από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά. Στις 17 Αυγούστου 1916 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από φιλοβενιζελικούς αξιωματικούς και με την καθοδήγηση του Ελ. Βενιζέλου το Κίνημα Εθνικής Αμυνας, που στρεφόταν ενάντια στην κυβέρνηση των Αθηνών. Στις 14 Σεπτέμβρη 1916 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα κίνημα υπό τον Θ. Πάγκαλο, ο οποίος συνέλαβε εκατοντάδες οπαδούς του βασιλιά, με σκοπό να τους τουφεκίσει. Την ίδια μέρα παραιτήθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ανέλαβε ο Γεώργιος Β’, ενώ την επομένη μπήκαν στην Αθήνα τα στρατεύματα που βρίσκονταν στο Λαύριο και την εξουσία ανέλαβαν οι Γονατάς – Πλαστήρας – Φωκάς, ηγέτες του στρατιωτικού κινήματος. Στις 21 Οκτώβρη 1923 απέτυχε απόπειρα φιλοβασιλικού πραξικοπήματος των Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη.

Στις 25 Ιούνη 1925 ο στρατηγός Θ. Πάγκαλος, συνεπικουρούμενος από τον ναύαρχο Χατζηκυριάκο και από τα λεγόμενα «Δημοκρατικά Τάγματα», πραγματοποίησε στρατιωτικό πραξικόπημα, ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου και σχημάτισε δική του. Ο Πάγκαλος στις 4 Γενάρη 1926 με διάγγελμά του κήρυξε και επίσημα τη δικτατορία, που είχε τη στήριξη και του βρετανικού παράγοντα. Στις 22 Αυγούστου 1926 η παγκαλική δικτατορία ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τον στρατηγό Γ. Κονδύλη.

Στις 5 Μάρτη 1933 ο Ν. Πλαστήρας προχώρησε στην οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Την 1η Μάρτη 1935 εκδηλώθηκε μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος από την πλευρά των Φιλελευθέρων. Το κίνημα καθοδηγούσαν οι Ελ. Βενιζέλος και Ν. Πλαστήρας. Στις 10 Οκτώβρη 1935 ο Κονδύλης, που στο μεταξύ είχε μεταπηδήσει στο μοναρχικό στρατόπεδο, μαζί με τους Παπάγο – Οικονόμου – Ρέππα ανέτρεψε την κυβέρνηση Τσαλδάρη, έχοντας τη στήριξη της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Το πραξικόπημα οδήγησε στην επαναφορά της βασιλείας και του Γεωργίου Β’, μέσω δημοψηφίσματος, στο οποίο έγινε εκτεταμένη νοθεία. Στις 21 Απρίλη 1967 εγκαθιδρύθηκε η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Είναι ευνόητο ότι αυτές οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για τη δυνατότητα του λαού μας, των εργαζομένων, της νεολαίας, να εκφράζονται ελεύθερα και να διεκδικούν αγωνιστικά λύσεις στα τεράστια προβλήματα που γεννά η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων. Αποτελούν το υπόβαθρο για μια επερχόμενη άγρια, βίαιη και ενδεχομένως αιματηρή καταστολή. Είναι ανάγκη αυτό να γίνει πλατιά συνείδηση και ο λαός να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά.

Σε καμία περίπτωση, με καμία αιτιολογία και κανενός τη διαταγή, είτε αυτή εκπορεύεται από μέσα είτε απ’ έξω από την Ελλάδα, οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν εναντίον του λαού. Κάθε νομοθέτημα ή επίσημο κείμενο, όπως η πρόσφατη «Λευκή Βίβλος για την Προστασία του Πολίτη», που περιλαμβάνει φανερά ή συγκαλυμμένα, τέτοιου είδους προβλέψεις, να καταργηθεί αμέσως.

Ο λαός πρέπει να γίνει ο ίδιος νοικοκύρης σε μια Ελλάδα χωρίς φτώχεια, απελευθερωμένος από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, με τη δική του εξουσία, κι αυτό είναι εφικτό, είναι ρεαλιστικό και κυρίως αποτελεί τη μόνη λύση για μια πραγματική λαϊκή ευημερία.