Ό,τι δεν κατάφερε ο πόλεμος το κάνει η “ανάπτυξή τους” – Για τις δημογραφικές προοπτικές στην Ελλάδα

Κάποτε η υπογεννητικότητα ή μάλλον, για την ακρίβεια, τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων θεωρούνταν σημάδι ευημερίας για τις δυτικές κοινωνίες. Το ένστικτο της επιβίωσης και της αναπαραγωγής υποχωρούσε, σε αντίθεση με το φτωχό Τρίτο Κόσμο, όπου τα πολλά παιδιά ήταν ένα είδος ασφαλιστικού για τα γεράματα -τα τρέφεις και τα μεγαλώνεις, για να σε θρέψουν και να σε γιατροπορεύσουν- και ένα είδος… “επένδυσης” (με όρους κέρδους και καπιταλιστικής οικονομίας), στη λογική “κάνεις πολλά, για να ζήσουν κάποια”.

Οι τελευταίες έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ έδειξαν πως ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε από την απογραφή του 11′ περίπου κατά 300 χιλιάδες και πως το 2080 θα προσεγγίζει τα 7,2 εκατομμύρια, που σημαίνει μια δραματική μείωση 3 και πλέον εκατομμυρίων ψυχών. Ένα ταξίδι στο χρόνο, που αντί για 70 χρόνια μπροστά, μας πηγαίνει 70 χρόνια πίσω.

Από μια άποψη, δε χρειαζόμαστε άλλη μαρτυρία για το αναπτυξιακό σαξές στόρι της Ελλάδας. Ο πληθυσμός μειώνεται, άρα η χώρα αναπτύσσεται και επεκτείνεται σε όλα τα σημεία του ορίζοντα -όπου φεύγουν οι Έλληνες, για να βρουν καλύτερη τύχη. Ή με άλλα λόγια, η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε.

Κι αν σας πουν πως ο πληθυσμός μας γερνάει και ανεβαίνει ο μέσος όρος του πάνω από τα σαράντα, σκεφτείτε θετικά πως ανεβαίνει το μέσο προσδόκιμο ζωής, οπότε είναι μια ευκαιρία να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης και να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, ώστε να ξεκάνουμε κι αυτούς που έχουν απομείνει στον τόπο μας (η αλλαγή θα είναι μικρή, θα φύγει απλά το “μας” και η πρόθεση στην αρχή, και έτσι θα μείνουν στον τόπο, δουλεύοντας ως τα βαθιά γεράματα).

Όσα δεν είχε καταφέρει ο πόλεμος στη δημογραφική εξέλιξη της χώρας, το έκανε η ειρήνη τους, που τη βαφτίζουν ανάπτυξη, ιδίως τώρα που μας καλούν να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί βγαίνουμε από την κρίση και τα μνημόνια, και επιστρέφουμε στην… κανονικότητα.

Τα πράγματα όμως είναι απλά, όσο δύσκολο κι αν είναι για κάποιους να πουν τα αυτονόητα.

Όταν δεν μπορείς να κάνεις δική σου οικογένεια και υπάρχουν πολλά ζευγάρια που χωρίζουν για αυτό το λόγο…
Όταν δεν μπορείς να αφήσεις το πατρικό σου σπίτι κι αναγκάζεσαι να μείνεις με τους γονείς σου, μετά τα τριάντα…
Όταν υποχρεώνεσαι να φύγεις στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω φίλους και συγγενείς, για να αναζητήσεις καλύτερη επαγγελματική τύχη, και δεν αποτελεί την πρώτη, αυθόρμητη επιλογή σου…
Όταν δεν μπορείς να θρέψεις καλά-καλά τον εαυτό σου και το σκέφτεσαι διπλά και τριπλά να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί…

Τότε δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, ούτε ανάπτυξη που να μας αφορά και να μας ευεργετεί με τους καρπούς της.

Όταν βλέπεις να γίνεται πράξη το νόημα του στίχου “μα τι όνειρα θα ‘κανες σε έναν τόπο που δε σε λυπάται…”, το πρόβλημα δεν ξεκινά από τον τόπο -που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ευλογημένο- αλλά από τις αρχές που τον διευθύνουν και την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία.

Με άλλα λόγια, όλα αυτά δεν είναι σπορά της τύχης και του κακού μας ριζικού. Δεν έτυχαν, “πέτυχαν” και έχουν συγκεκριμένες αιτίες.

Κι αν ακούσετε κάποιον “αιληνόψυχο” να σας λέει για το οργανωμένο σχέδιο που υπάρχει για να μας αφελληνίσουν και να μας κάνουν μειοψηφία στη χώρα μας, ρίξτε του μια μούντζα και στείλτε του να δει τα αποτελέσματα με τις δημογραφικές έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ.

Εκτός πια κι αν είναι κάποιο δικό μας οργανωμένο σχέδιο να καταλάβουμε κάποιες άλλες χώρες του δυτικού κόσμου, κάνοντας τους εκεί ντόπιους μειοψηφία…