Δαπίτες με πολιτικά ζητούν κατάργηση φοιτητικών παρατάξεων και καταλήψεων στα πανεπιστήμια

Ήμουνα νια και γέρασα ακούγοντας για την ανάγκη να “φύγουν τα κόμματα από τα πανεπιστήμια”, “να σταματήσουν οι καταλήψεις” και “να μπει τέρμα στην αφισορρύπανση”. Το μόνο καινούριο στοιχείο στο αντιδραστικό αυτό “μενού” είναι πως το τελευταίο διάστημα, υπό την επίδραση προφανώς των προθέσεων να επιβληθεί ηλεκτρονική ψηφοφορία στις απεργίες, ώστε να πέφτει το φακέλωμα και οι εκβιασμοί της αρκούδας, διακινείται έντονα το σενάριο να εισαχθεί κάτι αντίστοιχο και στις φοιτητικές συνελεύσεις, προκειμένου να αποφεύγονται οι επάρατες καταλήψεις. Γιατί τι ποιο λογικό και δημοκρατικό από το να έχει λόγο από τον καναπέ ή το κινητό του ένας φοιτητής που δεν έχει πατήσει στη συνέλευση και δεν έχει ιδέα για το τι έχει ειπωθεί σε αυτή;

Όλες αυτές τις “φρέσκες ιδέες”, τις προωθεί εδώ και χρόνια φυσικά η ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, επειδή όμως η τελευταία είναι απαξιωμένη στη συνείδηση του μεγαλύτερου μέρος των φοιτητών, το καλύτερο όχημα για να περάσουν στον ευρύ φοιτητόκοσμο, ιδιαίτερο το λιγότερο πολιτικοποιημένο, είναι τα “ανεξάρτητα” σχήματα, που ξεφύτρωναν και ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, προπαγανδίζοντας ένα λόγο βγαλμένο από τα πιο τρελά γαλάζια όνειρα για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που το φοιτητικό κίνημα μοιάζει να έχει ξυπνήσει από μια μακροχρόνια χειμερία νάρκη, τέτοιου είδους “δαπίτες με πολιτικά” είναι πιο απαραίτητοι από ποτέ στο σύστημα.

Έτσι εξάλλου εξηγείται που η παγκοσμίως άγνωστη “Ανεξάρτητη” Πρωτοβουλία “Ναι στα ανοιχτά πανεπιστήμια”, που δημιουργήθηκε στο Φιλολογικό του ΑΠΘ, τυγχάνει αναλυτικής προβολής από την ναυαρχίδα της εγχώριας αστικής τάξης “Καθημερινή”, προσπαθώντας μάλιστα να μας πείσει ότι οι προτάσεις για ενιαίο ψηφοδέλτιο, καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, τερματισμό των καταλήψεων και εκκαθάριση αφισών και πανώ από τις σχολές “βρίσκουν σύμφωνη την συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών” (διότι η μετριοφροσύνη δεν κρύβεται) και υπάρχει σε εξέλιξη “ενός πανελλαδικού κινήματος (sic), του πρώτου στην ιστορία που διεκδικεί ένα ελεύθερο και ανοιχτό πανεπιστήμιο για όλους”.

Στην εφημερίδα μιλά κάποια Μαριαλένα Γκογκίδη, που προς τιμήν της εμφανίζεται με το όνομά της κι όχι με ροζ κουκούλα σαν κάτι ομοϊδεάτισσές της, ως εκπρόσωπος Συντονιστικής Επιτροπής της ομάδας, που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Γκογκίδη για να μας πείσει για τον υπερκομματικό της χαρακτήρα, αποτελείται από έξι άτομα, τα οποία στις εκλογές του Ιουλίου ψήφισαν τέσσερα διαφορετικά κόμματα. Νέα Δημοκρατία, Ελληνική Λύση, ΚΙΝ.ΑΛ. και Δημιουργία Ξανά, με αυτή τη σειρά. Οι ευγενείς σκοποί της ομάδας έχει ως  “κύρια αιτήματα την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου, την κανονική διεξαγωγή των μαθημάτων, τον δημοκρατικό διάλογο στις συνεδριάσεις των φοιτητικών συλλόγων, την εξάλειψη κάθε μορφής λεκτικής ή σωματικής βίας και των πάσης φύσεως στοχοποιήσεων φοιτητών και καθηγητών, που δεσπόζουν σήμερα, την απομάκρυνση των δεκάδων πανό και αφισών των κομματικών παρατάξεων, καθώς και των τραπεζοκαθισμάτων- στεκιών τους, αλλά και την καθαριότητα των εσωτερικών χώρων της σχολής”.

‘Οποιος βρει τι από τα παραπάνω δε θα προσυπέγραφαν οι υπουργοί παιδείας της χούντας κερδίζει μπρελόκ με τσιτάτα Έλλης Παπαγγελή ενάντια στο Πολυτεχνείο.

Όσο για την “ανάγκη” καθιέρωσης της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, το σκεπτικό ενάντια στο τωρινό πλαίσιο τσακίζει κόκκαλα:

«Το καταστατικό το οποίο διέπει τη διεξαγωγή των συνελεύσεων και απαρχαιωμένο είναι (says who, πού λένε και στο χωριό μου), αλλά και δεν τηρείται, καθώς κάθε τόσο συγκαλούνται συνελεύσεις που σκοπίμως ανακοινώνονται δημοσίως την τελευταία στιγμή (το λογικό είναι να βγαίνει χρονοδιάγραμμα ένα μην πριν ξερωγώ), ενώ λαμβάνονται αποφάσεις με απαρτία 10 και 20 ατόμων σε σχολές με 3.000 εγγεγραμμένους φοιτητές (νούμερα που απευθύνονται σε ανθρώπους που σαν την ίδια εικάζουμε δεν έχουν πατήσεΔύκι σε συνέλευση στη ζωή τους). Είναι σύνηθες το φαινόμενο να τοποθετούνται, από συγκεκριμένες παρατάξεις, έξω από το αμφιθέατρο όπου διεξάγεται η συνέλευση, εξωπανεπιστημιακοί “σωματοφύλακες”, οι οποίοι εμποδίζουν με απειλές και βία φοιτητές του τμήματος να εισέλθουν στη συνέλευση και να συμμετέχουν στην ψηφοφορία». Εδώ τα μπλέκει προφανώς με τους μπράβους τραμπούκους της ΔΑΠ, αλλά κατανοώ ότι αυτές τις παραστάσεις έχει η κοπέλα, αυτές και αναπαράγει.

Στη συνέχεια έχουμε πάλι μια ωραία αντιστροφή της πραγματικότητας, όπου οι αγωνιζόμενοι φοιτητές παρουσιάζονται να “κινούνται από οπορτουνισμό, καθώς ενδιαφέρονται να εξυπηρετήσουν τα κομματικά τους συμφέροντα και να χτίσουν τις καριέρες τους”, παραβλέποντας φυσικά ότι οι μόνοι φοιτητές που κινητοποιήθηκαν κι έκαναν καριέρα είναι ακριβώς εκείνοι που απαρνήθηκαν τους νεανικούς τους αγώνες, ενώ προς επίρρωση της αήττητης συλλογιστικής της η δεν – είμαι – δαπίτισα – αλλά, προσθέται πως «δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι πολλά μέλη τους, όπως συμβαίνει και στη σχολή μας, αργά ή γρήγορα -συχνά ακόμα και ταυτόχρονα- εμφανίζονται ως υποψήφιοι και υποψήφιες στα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών». Αδιανόητο φοιτητές να κάνουν χρήση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, αντί να κοιτάνε τα μαθήματά τους όπως ο μακαριστός Χριστόδουλος, μιλάμε  για αδίστακτους καριερίστες. Άλλα είπαμε, άμα ξέρεις μόνο από αιώνιους δαπιτοπατέρες που κατέλαβαν θεσάρες πριν ακόμα αποφοιτήσουν, δεν είναι να έχει κανείς απαιτήσεις.

Ακόμα πιο υπέροχος είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυρία Γκογκίδη επιχειρεί να δικαιολογήσει την κατάργηση των καταλήψεων λόγω … μεταπολίτευτσης, προβαίνοντας παράλληλα σε μια μπουγάδα 90 βαθμών της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη:

«Η κατάληψη θα έπρεπε να αποτελεί ένα έσχατο μέσο πίεσης και εκδήλωσης δυσαρέσκειας ή απογοήτευσης απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, ειδικά σε περιπτώσεις όπου η συμπεριφορά της είναι απολυταρχική και αμφισβητείται η τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών κατά την εκλογή της».

«Κάτι τέτοιο ευτυχώς, δεν συμβαίνει στη χώρα μας από την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είναι δε εξαιρετικά ευχάριστη η είδηση πως τα τελευταία περιστατικά αστυνομικής βίας έναντι των φοιτητών θα διερευνηθούν από συγκεκριμένη επιτροπή του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Αυτό αποτελεί μια αυτονόητη κίνηση ενός κράτους που επιμένει στη δημοκρατία και δεν επιβάλλει την αστυνομοκρατία. Αναμένουμε οι υπαίτιοι να υποστούν κυρώσεις αντίστοιχες των αδικαιολόγητων και αυταρχικών ενεργειών τους».

Κι αφού μαζέψαμε με τη σφουγγαρίστρα τις ικανές ποσότητες σιέλου για να μη φάνε και καμιά γλίστρα εκεί στο Προ.Πο, προχωράμε και στα ανοιχτά ψέμματα των “ανεξάρτητων”, που ισχυρίζονται πως, «οι όποιες καταλήψεις πραγματοποιούνται κατά καιρούς, όσο μαζικές και αν είναι, ουδέποτε κατόρθωσαν να ανατρέψουν ψηφισθέντα νομοσχέδια, όπως κάποιοι διατυμπανίζουν». Η αλήθεια είναι βέβαια ότι και αποτέλεσμα είχαν οι καταλήψεις, καθυστερώντας μέχρι και σήμερα την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, και προσωρινές έστω νίκες πέτυχαν, που ανατράπηκαν μόνο ακριβώς όταν σταμάτησαν οι μαχητικές κινητοποιήσεις της περιόδου 2006-2007, για να μην πάμε πιο πίσω. Ο φόβος τους ότι η διαφαινόμενη αναζωπύρωση των φοιτητικών αγώνων γίνει ακόμα ένα τροχοπέδη στα σχέδια ολοκληρωτικής ισοπέδωσης του όποιου δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης έχει απομείνει είναι αυτός που οδηγεί σε παραποίηση κάθε πραγματικότητας. Μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει ο ισχυρισμός της κ. Γκογκίδη πως : «ένα συσπειρωμένο φοιτητικό κίνημα που διαμαρτύρεται και βγαίνει στους δρόμους αντιμετωπίζεται πολύ πιο σοβαρά από τις καταλήψεις των μειοψηφικών παρατάξεων εντός του πανεπιστημίου, χωρίς καμιά νομιμοποίηση και φυσικά έχει πολλές περισσότερες ελπίδες να διεκδικήσει και να δικαιωθεί». Ότι δηλαδή η ίδια και οι πέντε φίλοι της δε χάνουν πορεία για πορεία, πού τους χάνεις, πού τους βρίσκεις σε συλλαλητήριο για τα δικαιώματα των φοιτητών.

Ακολουθεί δακρύβρεχτο κρεσέντο για τους καημένους τους εργαζόμενους φοιτητές κι αυτούς που μένουν μακριά από τον τόπο σπουδών που “δεν έχουν τη δυνατότητα να παρίστανται πάντοτε στις πολύωρες και συχνά εξουθενωτικές συνελεύσεις ή και στις εκλογές”, άρα θα πρέπει να ψηφίζουν ηλεκτρονικά. Ούτε λόγος βέβαια για φοιτητική μέριμνα τέτοια που θα εξαλείψει στη ρίζα του το φαινόμενο φοιτητών που αδυνατούν να παρακολουθούν τις σπουδές τους ή να νοικιάζουν σπίτι στην πόλη όπου βρίσκεται το ΑΕΙ τους. Συνεχίζει με άλλα ψέμματα για “διαβλητές ψηφοφορίες χωρίς ακαδημαϊκή ταυτότητα”, άλλη μια φορά εμπνευσμένα από τις πρακτικές της ΔΑΠ, ιδίως στις σχολές – προπύργιά της, όπου ψηφίζουν όταν χρειάζεται από πορτιέρηδες μέχρι καλησπερατζούδες νυχτερινών κέντρων.

Κι ενώ οι ανεξάρτητοι κυβερνητικοί φοιτητές διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για “βίαιες μειοψηφίες” και “στοχοποίηση φοιτητών και καθηγητών”, δε διστάζουν οι ίδιοι εμμέσως πλην σαφώς να προειδοποιήσουν προς γνώση και συμμόρφωση όσους καθηγητές συμπαρίστανται στους αγωνιζόμενους φοιτητές τους:

«Για πρώτη φορά οι φοιτητές συσπειρώνονται, ώστε να υπερασπιστούν το πανεπιστήμιό τους. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια είναι υποχρεωμένοι να σταθούν και οι καθηγητές, αρκετοί από τους οποίους κλείνουν το μάτι στις καταλήψεις με το να πραγματοποιούν την εξέταση μαθημάτων, χωρίς να έχουν συμπληρώσει τον απαραίτητο, βάσει νόμου, αριθμό παραδόσεων, μόνο και μόνο για να μην γίνει εμφανές το έλλειμμα που προκύπτει από τις καταλήψεις».

Ναι, οι ίδιοι άνθρωποι που ξέρουμε ή θυμόμαστε οι λίγο μεγαλύτεροι να κλαίγονται πως “χάνουν εξεταστικές, καθυστερούν το πτυχίο τους, δεν μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό για το μεταπτυχιακό τους”, τώρα ουσιαστικά απαιτούν οι φοιτητές να τιμωρούνται επειδή τόλμησαν να κάνουν κατάληψη, ει μη και να επιπλήττονται όσοι καθηγητές υποβοηθούν τα “ταραχοποιά στοιχεία”.

Και Α και ΟΥ και ανεξάρτητοι παντού.