Έκθεση Ιδεών – Αποχαιρετώντας το ΣΥΡΙΖΑ στις Πανελλαδικές

Αγαπητέ ΣΥΡΙΖΑ,

Το θέμα που επιλέχθηκε για τους νέους και τη δημοκρατία είναι τόσο τυπικός ΣΥΡΙΖΑ! Θα λείψουν τέτοιες επιφανειακές ευαισθησίες στα παιδιά των επόμενων γενιών. Ποιος θα τους διδάξει τις ευρωπαϊκές αξίες του δυτικού κόσμου, την ανοιχτή κοινωνία -σε αντίθεση με αυτές που κλείνονταν στον εαυτό τους και στο τείχος τους, ε; Τα λέει και ο Πόπερ που τον τσιτάρει στο κείμενο ο Νορμπέρτο Μπόμπιο.  Ο Καρλ Πόπερ, που στο magnum opus του, “H ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της” έκανε με τα κρεμμυδάκια το Μαρξ, πολύ πριν τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό να συγκινήσει και το Μπόμπιο, που σοσιαλιστής ήταν βέβαια ο άνθρωπος, αλλά αυτά τα πολύ κομμουνιστικά δεν τα μπορούσε και κήρυττε παθιασμένα ενάντια στις αντιδημοκρατικές και αυταρχικές τάσεις του μαρξισμού. Γιατί είναι δυνατόν τώρα να θες να ξεφορτωθείς κυβερνώντες με αιματοχυσίες; Δεν τα ήθελε τα αίματα ο Μπόμπιο, γι’ αυτό εξάλλου, τι κι αν συνελήφθη δυο φορές από τους φασίστες του Μουσολίνι, ο τελευταίος μεσολάβησε να γίνει καθηγήτης φιλοσοφίας δικαίου στο Καμερίνο κι αργότερα ο Μπόμπιο έδωσε δυο φορές όρκους πίστης στο Ντούτσε.

Εδώ ο Κούλης βάλλει ιδεολογικά κατά της ισότητας, ως εμπόδια για την ελευθερία. Και μας μένει μια αδελφότητα, από το γνωστό τρίπτυχο, προς υπεράσπιση, αρκεί ποτέ να μη φτάσεις να καταλάβεις πως πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι με άλλους όρους, όχι κάποια αδελφότητα, γενικά και αόριστα, αλλά τα ταξικά σου αδέλφια. Τότε καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα, τα εμπεδώνεις στην πράξη, δίνεις μαζί τους μάχες, φτιάχνεις δεσμούς και σπας στερεότυπα, διαμορφώνεις συνειδήσεις, μακριά από αφηρημένα κηρύγματα και κερδοσκοπικές Μ”Κ”Ο.

Ποιος θα μαθαίνει τώρα στα παιδιά την αξία της ανοχής, μετά από αιώνες θρησκευτικών πολέμων; Την ανοχή που καλλιεργείται στο δυτικό κόσμο για τους Μουσουλμάνους που έρχονται να αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας και τις δημοκρατικές μας αξίες, που καταδικάζουν γενικά τη βία από όπου κι αν προέρχεται, κι απεχθάνονται το φανατισμό των άλλων, που απορρίπτει δογματικά τα δικά μας αξιώματα.

Ποιος θα μας πει για τις δημοκρατικές κοινωνίες, όπου μπορείς να ανατρέψεις τους κυβερνώντες χωρίς αιματοχυσίες, όπως είχε γίνει πχ στη Χιλή του Αγιέντε και του Πινοτσέτ. Όπου μπορείς να αλλάζεις κυβερνήσεις σαν τα πουκάμισα, και να είσαι πάντα χαμένος. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε κι είναι προσωρινές, η εκμετάλλευση διαιωνίζεται.

Ποιος θα μας εξηγήσει πως ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς βία, όπου οι κοινωνικές συγκρούσεις λύνονται ειρηνικά; Χωρίς δηλ μηχανισμούς καταστολής, χωρίς το φόβο της ανεργίας, χωρίς μαύρη εργασία, χωρίς τα μνημόνια (αυτά μας τέλειωσαν), χωρίς πλειστηριασμούς σπιτιών, χωρίς φτωχοποίηση, χωρίς αυτοκτονίες, άστεγους, απελπισία, αυτοκτονίες. Αυτά δεν είναι βία εξάλλου, ακόμα και αν -υπόθεση εργασίας- υπήρχαν στο δυτικό κόσμο…

Και ο κόσμος μας δεν είναι πια ένα απέραντο σφαγείο, μια ιστορία σκληρών κοινωνικών αγώνων, της πάλης των τάξεων -θα έλεγαν κάποιοι ξύλινοι- που παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, αλλά θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, γιατί στην ανοιχτή μας κοινωνία όλα τα θέματα λύνονται ειρηνικά, και κάποιος πρέπει να πει στο αφεντικό πως την καταργήσαμε, για να μην παλεύει τζάμπα κι άδικα μόνος του.

Και η γυναίκα είναι το άλλο μισό του ουρανού, μια αληθινή ειρηνική επανάσταση, έχει άλλη θέση στην κοινωνία, ισότιμη. Καμιά δε φοβάται τα βράδια που γυρίζει σπίτι, καμιά δε δέχεται επιθέσεις, βιασμούς, υπονοούμενα, μόνο λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα -σαν την Τοπαλούδη. Καμία δε νιώθει να βαραίνουν πάνω της στερεότυπα αιώνων, από το σεξ μέχρι τη δουλειά της και το ρόλο της στην κουζίνα, αυτά είναι ξεπερασμένα πια. Κανείς δεν τα επιβάλλει στις γυναίκες, εφόσον τα εσωτερικεύουν και τα αποδέχονται μόνες τους.

Κι έτσι μαθαίνουμε μια ωραία καρικατούρα της χεγκελιανής διαλεκτικής, για μια ποιότητα και τα αντίθετά της. Η αριστερά που αντιγράφει τη δεξιά, οι γυναίκες που χειραφετούνται και απολαμβάνουν τη σκλαβιά τους, η δικτατορία που φορά δημοκρατικά κοστούμια και προβάρει στον καθρέφτη ποιο της πάει καλύτερα σε κάθε κάλπη, οι ΜΚΟ που κυνηγάν με πάθος το κέρδος, η ταξική βία που χρησιμοποιεί ειρηνικά μέσα.

Αυτά είναι τα SOS της αστικής δημοκρατίας, που μόνο περιτύλιγμα αλλάζουν ανάλογα με το ποιος θιασώτης της βρίσκεται στην κυβέρνηση. Αλλά σαν το περιτύλιγμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει, να τα λέμε κι αυτά.