«Ποια φρικωδία το νου σου έχει πάρει;»

Με αφορμή τη χτεσινή επίθεση αναρχικών («φρικιά» τους λέγαμε) στο στέκι της ΚΝΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο έχω να συνεισφέρω το εξής στους αναγνώστες της Κατιούσα(ς): Είναι Δεκέμβρης του ’07, το πριν λίγους μήνες το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα έχει πάρει το μπούλο βρίσκεται σε ύφεση, και ζούμε στη μίζερη κανονικότητα.

Είναι πρωί, και εγώ τυγχάνει εκείνη την ώρα να έχω υποχρεωτικό εργαστήριο «Αμπελουργία» στο αγρόκτημα του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης που βρίσκεται 700-800 μέτρα μακριά, και παρακολουθώ τα καζάνια να βράζουν το τσίπουρο.

Επιστρέφοντας, αντικρίζω και φωτογραφίζω αυτό που βλέπετε:

Ρωτώντας, λοιπούς κνίτες και περαστικούς απολιτίκ συμφοιτητές, με ενημερώνουν ότι μια ορδή από ούγκανους με μαύρα διέλυσε με μανία το τραπεζάκι της ΠΚΣ. Στη συνέχεια, διέτρεξαν τον κεντρικό διάδρομο και φώναζαν «Που είστε κνίτες; Θα πεθάνετε!». Κρατούσαν σφυριά, βαριοπούλες και τα συναφή. Ένας μάλιστα, όπως με διαβεβαίωσε απολιτίκ συμφοιτητής κρατούσε… «μπαλταδάκι μικρό απ’ αυτό που κόβουνε τις μπουγάτσες». Ευτυχώς, είτε γιατί ήμασταν στα μαθήματά μας, είτε γιατί την «είχαμε κάνει με ελαφρά», δε βρήκαν κάποιον να επιτεθούν.

Τα χειρότερα όμως δεν είχαν τελειώσει. Στο ντουλάπι που είχε το τραπεζάκι της ΠΚΣ, είχα αποθηκεύσει ένα κιλό μικρούς βολβούς κρεμμυδιού, το «κοκκάρι» όπως είναι γνωστό, με σκοπό να τους φυτέψω στο αγρόκτημα στα πλαίσια του εργαστηρίου «Γενική Λαχανοκομία» αργότερα μέσα στη μέρα. Όμως λόγω της επίθεσης το κοκκάρι διασκορπίστηκε, πολτοποιήθηκε, συγχωνεύτηκε με τσίγκους και νοβοπάν, πότισε φυλλάδια και αφίσες, με αποτέλεσμα να καταστραφεί το υλικό και για τις επόμενες μέρες να… βρωμάει όλος ο εκεί χώρος κρεμμυδίλα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε παιδιά.

Από τότε έβγαλα δύο βασικά και πολύ χρήσιμα συμπεράσματα. 1ον, ότι ο αναρχικός χώρος είναι για τα μπάζα και 2ον, να μην αφήνω ποτέ κοκκάρι σε σημείο που μπορεί να γίνει στόχος αναρχικών (κυρίως το 2ο).