Το ΚΚΕ συζητά με τους εκπαιδευτικούς – «Οι εξελίξεις στην παιδεία και οι θέσεις του ΚΚΕ»

Στις 2/2 στον κατάμεστο κινηματογράφο «Τριανόν», ο τομέας εκπαιδευτικών του ΚΚΕ διοργάνωσε σύσκεψη με θέμα τις πρόσφατες εξελίξεις στον κλάδο της Εκπαίδευσης. Κεντρικός ομιλιτής του ΚΚΕ ήταν ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ.

Ξεκινώντας από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των αναπληρωτών και ωρομισθίων, ο Νίκος Σοφιανός ανέπτυξε, μεταξύ άλλων και την πρόταση του ΚΚΕ για το 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο. Ο Νίκος Σοφιανός στην αρχή σχολίασε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις του κλάδου, αναφέροντας ότι οι αναπληρωτές και ωρομίσθιοι κατόρθωσαν να ακυρώσουν στην πράξη το «νομοσχέδιο των απολύσεων και όχι προσλήψεων» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ δεν «τσίμπησαν» στον επιχειρούμενο κοινωνικό αυτοματισμό που έγινε προσπάθεια να καλλιεργηθεί ανάμεσά τους. Οι κινητοποιήσεις αυτές, ανέδειξαν το κενό της αντιπαράθεσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, ενώ επέτρεψαν στους εκπαιδευτικούς να βγάλουν σημαντικά συμπεράσματα και να μην εγκλωβιστούν σε λογικές του μικρότερου κακού.

Η δουλειά των μελών και των φίλων του ΚΚΕ, όλο το προηγούμενο διάστημα για να οργανωθούν αντιστάσεις, αλλά και οι δυναμικές τους παρεμβάσεις δημιούργησαν σημαντικές προϋποθέσεις συνέχισης του αγώνα και άφησαν σημαντική παρακραταθήκη:

-Βγήκε κόσμος στο δρόμο πλάι στις ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ.
-Έγινε αντιληπτό ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ασχολήθηκε ουσιαστικά με τις πραγματικές ανάγκες του δημόσιου σχολείου και του ζωτικού του πυρήνα που είναι ο εκπαιδευτικός.
-Αναδείχθηκε η συνέπεια και η ηθική υπεροχή των θέσεων του ΚΚΕ για την Παιδεία.

Βασική προσπάθεια και άξονας πάλης του ΚΚΕ και των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται κοντά του είναι για την ολόπλευρη μόρφωση των μαθητών σε ένα σχολείο πραγματικά δημόσιο και πραγματικά δωρεάν. Για σχολείο αυτό, της πραγματικής, ουσιαστικής και ολόπλευρης μόρφωσης, βασικές προϋποθέσεις αποτελούν:

-Η αποκλειστική και σταθερή εργασιακή σχέση του εκπαιδευτικού με το σχολείο.
-Η δωρεάν και σταθερή επιστημονική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
-Η εργασία με μισθούς που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες του εκπαιδευτικού.

Μόνο με τις παραπάνω προϋποθέσεις μπορεί να καλλιεργηθεί η αναγκαία και ουσιαστική σχέση μαθητή και δασκάλου.

Σε επόμενο σημείο της ομιλίας του, ο Νίκος Σοφιανός αναφέρθηκε στα κοινωνικά αντανακλαστικά των Ελλήνων εκπαιδευτικών, που ακόμα και αν εκφράζουν διαφωνίες σε σχέση με κάποιες από τις θέσεις του ΚΚΕ, αγκάλιασαν και βοήθησαν τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων και δούλεψαν και δουλεύουν με τα «παιδιά του τελευταίου θρανίου», που για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους στερούνται σήμερα της ουσιαστικής πρόσβασης στη μάθηση. Πρόκειται λοιπόν για τους εκπαιδευτικούς, των οποίων η «φυσική» και ταξική θέση βρίσκεται πλάι στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Είναι οι εκπαιδευτικοί που προσπαθούν καθημερινά να δώσουν τη δυνατότητα στα παιδιά να γνωρίσουν τον κόσμο, αλλά και να τον αλλάξουν. Είναι οι εκπαιδευτικοί που είναι και αυτοί γονείς και ανησυχούν για το μέλλον και των δικών τους παιδιών. Είναι οι εκπαιδευτικοί που έχουν πληγεί και αυτοί από την πολιτική της λιτότητας και στηρίζουν με αυτοθυσία το δημόσιο σχολείο, παρά το γεγονός ότι έχουν χάσει από το 2010, πέντε μισθούς και καλούνται με τους νέους ασφαλιστικούς νόμους να διδάσκουν ακόμα και στα εγγόνια τους.

Ξεχωριστό σημείο της ομιλίας του Νίκου Σοφιανού υπήρξε αυτό που αφορούσε στους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. Αυτούς που καλούνται να ζουν για χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένειες ή τις στερούνται για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Που έφθασαν να ζουν ακόμα και μέσα σε σκηνές. Για τους εκπαιδευτικούς αυτούς, το ΚΚΕ ζητά τον άμεσο διορισμό τους, ώστε να καλυφθούν άμεσα και πάγια τα δυσαναπλήρωτα κενά που υπάρχουν. Συγκεκριμένα, η πρόταση του ΚΚΕ περιλαμβάνει:

-Να διορισθούν άμεσα 30.000 αναπληρωτές και ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί για να καλυφθούν τα κενά των σχολείων.
-Να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τάξη, ώστε να διευκολύνεται το έργο του εκπαιδευτικού.
-Οι διορισμοί να γίνουν με μοναδική προϋπόθεση το πτυχίο.

Οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων έως σήμερα, για το δράμα των σχολείων και των αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών είναι βαρύτατες. Ευθύνονται όλοι και ανεξαιρέτως για το καθεστώς της «ανθρωποφαγίας» και του κοινωνικού αυτοματισμού που καλλιέργησαν στον κλάδο. Είναι πρόκληση για τους νέους επιστήμονες, τα πτυχία τους να στερούνται εργασιακών δικαιωμάτων και να τους ζητούν μια αέναη συλλογή πιστωτικών μονάδων, μέσα από ακριβοπληρωμένα σεμινάρια για να βρουν, ίσως, κάποτε, μια θέση στον ήλιο. Είναι υποκριτικός ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ότι χρειάζονται τα ακαδημαϊκά προσόντα, ενώ έχει δημιουργηθεί και διογκωθεί μια ολόκληρη βιομηχανία επι πληρωμής πιστοποιήσεων. Αν ενδιέφερε τη κυβέρνηση η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, συμπεραίνει ο Νίκος Σοφιανός, θα έδινε βάρος στην ετήσια επιστημονική εκπαιδευτική επιμόρφωση των δασκάλων και των καθηγητών και δεν θα αποσπούσε την παιδαγωγική επάρκεια από το πτυχίο. Οι προθέσεις άλλωστε και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για τη δημόσια παιδεία φαίνονται ξεκάθαρα από τα λιγότερα χρήματα που το κράτος διαθέτει για αυτή, από τα αυξανόμενα έξοδα που πρέπει η λαϊκή οικογένεια να καταβάλλει για τη μόρφωση των παιδιών της και από τη δημιουργία και επέκταση της αγοράς πτυχίων και προσόντων. Είναι ενδεικτικό, συμπληρώνει ο Νίκος Σοφιανός, ότι πάνω από 62 ΜΚΟ παρεμβαίνουν σήμερα στα ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας.

Η παραπάνω κατάσταση δεν επικρατεί μόνο στο Γενικό Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Δεκάδες ολοήμερα νηπιαγωγεία παραμένους χωρίς δασκάλους και μετατρέπονται σταδιακά σε χώρους φύλαξης παιδιών και όχι προσχολικής τους διάπλασης. Στα ΕΠΑΛ, οι μαθητές στερούνται των ειδικοτήτων που επιθυμούν να ακολουθήσουν, λόγω έλλειψης καθηγητών, ενώ σημαντικές καθυστερήσεις παρατηρούνται κάθε χρόνο στην ενισχυτική και την πρόσθετη διδασκαλίας. Πρόκειται για ένα σχολείο που λειτουργεί σε κάθε του βαθμίδα, μόνο με ότι περισσεύει. ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία εγκαλούν το ΚΚΕ γιατί δε στηρίζει δήθεν την υποχρεωτικότητα της προσχολικής αγωγής. Είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν τα νηπιαγωγεία σε κλουβιά παιδιών λόγω του τεράστιου συνωστισμού και των φτωχών κτηριακών εγκαταστάσεων. Άλλωστε είναι πρόταση της κυβέρνησης η χρήση κοντέινερ από τους Δήμους για τη στέγαση των νηπίων, ενώ άλλη τους πρόταση υπήρξε η συστέγαση των νηπιαγωγείων με τα Γυμνάσια και τα Λύκεια.

Ο δήθεν τσακωμός ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ, τονίζει ο Νίκος Σοφιανός πλασάρεται ως ένα ψεύτικο δίπολο ανάμεσα στον υποκριτικό προοδευτισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ και οι δύο συμφωνούν απόλυτα στη στρατηγική που οριθετεί την κανονικότητα της λαϊκής οικογένειας και τσακώνονται μόνο για τα επιμέρους. Τόσο η ΝΔ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούν την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, τις οποίες το κράτος έχει σχεδόν εγκαταλείψει. Ενίσχυσαν και οι δύο τη δυναμική επιχειρηματική παρέμβαση στο χώρο της Παιδείας. Το γνωστό εκπαιδευτικό κουπόνι, πρόταση του ΣΕΒ και της Νέας Δημοκρατίας υλοποιήθηκε άλλωστε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ ακόμα και τα δίδακτρα στο δημόσιο σχολείο αποτελούν πρόταση μερίδας βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως αποδεκτή και από τη ΝΔ. Ας δούμε όμως και το θεσμικό πλαίσιο, για να εξετάσουμε το κατά πόσο ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ διαφέρουν στην ουσία της πολιτικής τους. Ο Νόμος 4547/18 για την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων είναι νόμος του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είναι επί ΣΥΡΙΖΑ που παραμένει σε ισχύ ο απαράδεκτος νόμος Βερναρδάκη περί «αξιολόγησης δομών και δημοσίων υπαλλήλων» και η τιμωρητική οδηγία Γεροβασίλη για όποιον δεν αξιολογήσει και δεν αξιολογηθεί. Βρίσκει σύμφωνους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ η Τρίτη ανάθεση που εξαναγκάζει εκπαιδευτικούς να διδάσκουν μαθήματα άσχετα με το αντικείμενό τους και η ενοποίηση των θετικών επιστημών σε ένα και μόνο μάθημα. Οι διαφορές τους λοιπόν είναι στα επιμέρους, ενώ συμφωνούν στην ουσία: Την υποβάθμιση του δημοσίου σχολείου, τη μετατροπή του εκπαιδευτικού σε περιπλανόμενο «πολυεργαλείο διδασκαλείας», καταδικασμένο σε έναν αέναο αγώνα απόκτησης προσόντων και την επέλαση των επενδυτικών κεφαλαίων στην Παιδεία.

Αναφορά υπήρξε επίσης και για το νέο νόμο για το Λύκειο, που ετοιμάζεται υποτίθεται εδώ και δύο χρόνια. Πρόκειται για ένα νόμο που συνεχίζει στα βήματα των νομοσχεδίων της Νέας Δημοκρατίας, μετατρέποντας τα Λύκεια σε εξεταστικά κέντρα, αποτρέποντας στην ουσία τα παιδιά, από το να ακολουθήσουν στο Γενικό Λύκειο και σπρώχνωντάς τα στο να καταρτιστούν πρόωρα στα ΕΠΑΛ και τα ΙΕΚ. Αναρωτιέται υποκριτικά ο ΣΥΡΙΖΑ: «Μα μπορεί μια εξέταση να καθορίζει το μέλλον ενός ανθρώπου;» Όμως αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για το παραπάνω ερώτημα ας ικανοποιούσαν το αίτημα επανάληψης των Πανελλαδικών Εξετάσεων όσες φορές επιθυμεί ο μαθητής, με παράλληλη κατοχύρωση βαθμού, απαντά το ΚΚΕ.

Μόνη διέξοδος, κλείνει ο Νίκος Σοφιανός, για τα προβλήματα του σχολείου και των εκπαιδευτικών και μαθητών αποτελεί η διεκδίκηση των αναγκών. Μόνο μέσα από τον κοινό αγώνα και όχι από τη διαπραγμάτευση και τη λογική του μικρότερου κακού μπορεί ο εκπαιδευτικός, ο μαθητής και η οικογένεια να αποκτήσουν την Παιδεία που ταιριάζει στις σύγχρονες ανάγκες τους. Μόνο οι κοινοί αγώνες απονομιμοποιούν στη συνείδηση τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση και αφήνουν παρακαταθήκη για τους επόμενους μελλοντικούς αγώνες. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αγωνίστηκε και αγωνίζεται για το σχολείο, τους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς. Όλα τα άλλα κόμματα θέτουν ως προϋποθέσεις τις αντοχές της οικονομίας. Το ΚΚΕ δε βάζει τον πήχη των απαιτήσεων στα όρια των αγορών. Αφετηρία κάθε θέσης του είναι η ικανοποίηση των αναγκών των πολλών. Το σχολείο για το ΚΚΕ είναι για όλα τα παιδιά. Είναι ένα σχολείο που κάθε παιδί θα μαθαίνει τα ίδια γράμματα. Είναι ένα σχολείο γενικής βασικής μόρφωσης και πολύπλευρης ανάπτυξης για όλες τις ειδικότητες και επιστήμες. Είναι ένα σχολείο, την αποκλειστική ευθύνη του οποίου μπορεί να έχει μόνο το κράτος.

Και καταλήγει με ένα ερώτημα: «Μπορούμε να έχουμε όμως σύγχρονες, δημόσιες και δωρεάν, σχολικές υποδομές στην Ελλάδα της κρίσης;» Παντού στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις ξεφυτρώνουν διαρκώς υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία, φτιαγμένα από τον ιδρώτα της λαϊκής οικογένειας. Ο πλούτος λοιπόν που παράγει η ανθρωπότητα το έχει ήδη δημιουργήσει το σύγχρονο σχολείο. Λύση λοιπόν δεν μπορεί να αποτελεί παρά η διεκδίκησή του από αυτούς που το δημιούργησαν.