Πατρίς – Θρησκεία – Αστυνομία: Ελλάδα και Κύπρος στην κορυφή των κατά κεφαλή αστυνομικών στην ΕΕ

Αν πιστέψει κανείς τα δελτία ειδήσεων, η Ελλάδα είναι κάτι μεταξύ Μπογκοτά και Ρίο ντε Τζανέιρο σε εγκληματικότητα και για όλα φταίει η έλλειψη αστυνόμευσης. Έρευνα της Eurostat αποδεικνύει πόσο αβάσιμες είναι αυτές οι ιερεμιάδες, καθώς Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία διαγκωνίζονται στην κορυφή της κατάταξης με τους αστυνομικούς που αναλογούν ανά 100.000 κατοίκους.

Police officers per 100,000 people.

Cyprus: 572
Greece: 492
Croatia: 490
Italy: 453
Portugal: 451
Slovakia: 410
Spain: 361
Belgium: 342
Austria: 333
France: 326
Scotland: 322
Netherlands: 299
Germany: 297
Ireland: 278
Poland: 263
England: 212
Sweden: 203
Denmark: 186

(Eurostat)

— The Spectator Index (@spectatorindex) January 8, 2019

Η χώρα μας λοιπόν έρχεται δεύτερη πίσω από τη Μεγαλόνησο, με 492 αστυνομικούς ανά 100.000 κατοίκους έναντι 572 στην Κύπρο. Ακολουθεί πολύ κοντά η Κροατία με 490 και την πεντάδα κλείνη η “συμμαχία του Νότου” με την Πορτογαλία και την Ιταλία να διαθέτουν από 453 και 451 αστυνομικούς για ίδιο αριθμό πολιτών αντίστοιχα.

Καταρρέουν λοιπόν απολύτως οι ανοησίες για “έλλειψη αστυνομικών”, “διάλυση της αστυνομίας” και άλλα τινά παρόμοια. Το ζήτημα της αστυνόμευσης δεν είναι πρωτίστως αριθμητικό, αλλά θέμα προτεραιοτήτων. Αυτός ο πραγματικά μεγάλος αριθμός αστυνομικών δε σημαίνει τίποτε για τη φύλαξη του πολίτη από το κοινό ποινικό έγκλημα, όταν ο βασικός προσανατολισμός της αστυνομίας είναι η καταστολή, το τσάκισμα των λαϊκών κινητοποιήσεων και κάθε αντίδρασης στην κυρίαρχη πολιτική. Με χαρακτηριστική ευκολία βρίσκονται χιλιάδες αστυνομικοί σε κάθε πορεία και διαδήλωση, την ώρα που περιοχές που μαστίζονται από την εγκληματικότητα μένουν στο έλεος, ενώ έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες περιστατικών όπου τα ΜΑΤ λειτουργούν προς όφελος εργοδοτών, συνδράμοντας στην αντιμετώπιση “ανεπιθύμητων” εργαζόμενων και απολυμένων. Όλα αυτά χωρίς να πιάνουμε καν εδώ το “πονεμένο” θέμα της – πολλάκις πιστοποιημένης – διαπλοκής αστυνομικών με σειρά εγκληματικών κυκλωμάτων, ούτε το ζήτημα της φύλαξης πολιτικών, επιχειρηματιών και άλλων “δημόσιων” προσώπων από αστυνομικούς.

Είναι χίμαιρα να περιμένει κανείς από το αστικό κράτος να αλλάξει τον προσανατολισμό του, διεκδικώντας απλώς μια “αδιάφθορη” αστυνομία “κοντά στον πολίτη”. Αυτό δε σημαίνει φυσικά αδιαφορία για τα όποια περιθώρια βελτίωσης του θεσμού στις σημερινές συνθήκες, αλλά συνειδητοποίηση πως ουσιαστική αλλαγή μπορεί να έλθει μόνο σε ένα σύστημα όπου τα σώματα ασφαλείας δεν υπάρχουν πρωτίστως για την προστασία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους λίγους, αλλά για τη διαφύλαξη μιας ολότελα νέας εξουσίας, της εργατικής, εκεί όπου και το έγκλημα με τον τρόπο που το γνωρίζουμε, ιδιαίτερα σε βάθος χρόνου θα περιοριστεί σημαντικά, χάρη στην απάλειψη των κοινωνικών αιτίων που γεννούν το μεγαλύτερο μέρος του.