Με το νερό των Σταγιατών ξεχάστε το εμπόριο και το νερό το θέλουμε να είναι δίχως χλώριο – Φωτογραφικό οδοιπορικό

Κάποιοι αρχαίοι έλεγαν πως το νερό είναι το κέντρο του κόσμου, για να δείξουν ίσως πόσο πολύτιμο είναι. Κάποιοι σύγχρονοι θέλουν να μας κάνουν να το πληρώσουμε χρυσό και να πούμε το νερό νεράκι. Και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για να δείξει κανείς πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει το κέρδος ενάντια στις ζωές μας και τα αγαθά που θεωρούμε πανανθρώπινα.

Οι Σταγιάτες είναι ένα πανέμορφο χωριό πολύ κοντά στην Πορταριά και τη Μακρινίτσα, που ξαφνικά απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα, πέρα από τα σύνορα της πόλης και του παλιού νομού. Ένα μέρος βουτηγμένο στο πυκνό δάσος του Πηλίου, όπου σε κάποια σημεία δυσκολεύεται να περάσει ο ήλιος, πολύ κοντά στον Βόλο και με εντυπωσιακή θέα στην πόλη. Έχει μερικές δεκάδες σπίτια και οικογένειες, προπαντός όμως έχει τις πηγές που θέλει να βάλει στο χέρι ο Μπέος.

Μπαίνοντας στο χωριό βρίσκει κανείς τα πρώτα συνθήματα, με γκράφιτι (στα προστατευτικά τοιχάκια για τις κατολισθήσεις), πανό και μαύρες σημαίες, σε πολλά σπίτια.

Μετά από λίγα μέτρα, φτάνει στην κεντρική πλατεία, όπου δεσπόζει το καφενείο “η Βρύση”. Τον περασμένο μήνα που το επισκεφτήκαμε δεν είχε ανοίξει ακόμα, μπορούσε όμως να βρει πολλά σημάδια ζωής και ένα αυτοσχέδιο “αυτοδιαχειριζόμενο” καφενεδάκι, δηλαδή ένα ραφάκι με τα απαραίτητα υλικά για να φτιάξει κανείς ό,τι θέλει, χωρίς να πληρώσει και να απολαύσει τον καφέ του με θέα τον Παγασητικό και ίσως με ένα βιβλίο από την ελεύθερη δανειστική βιβλιοθήκη που βρίσκει ακριβώς δίπλα.

Λίγο πιο εκεί, θα βρει ένα ακόμα “βιβλιοστάσι”, με βιβλία που κανείς δε νιώθει την ανάγκη να τα θεωρήσει ιδιοκτησία του ή να τα φυλάει για να μην τα πάρει κάποιος.

Ο χώρος ήταν στολισμένος με μαύρες σημαίες, πινακίδες με στιχάκια-συνθήματα για τον επισκέπτη του χωριού, ανακοινώσεις για τη συνέλευση και τις κινητοποιήσεις των κατοίκων. Και προφανώς με τις βρύσες, όπου σταματούσε ο κόσμος και γέμιζε τα μπουκάλια του με φρέσκο, δροσερό νεράκι, καθαρό από προσμίξεις, ουσίες και επιχειρηματικά συμφέροντα.

Όταν πήγαμε, συναντήσαμε τρία αδέσποτα σκυλιά που λιάζονταν και αρνούνταν πεισματικά να αλλάξουν θέση και να χάσουν τη βολή τους για τους περαστικούς με τα θορυβώδη οχήματα. Μια βδομάδα μετά θα ερχόταν στο χωριό η πραγματική αγέλη, με την επιδρομή του Μπέου που φώναζε τους ντόπιους “κοπρίτες”, επικεφαλής μιας ομάδας φουσκωτών λύκων που γρύλιζαν, δάγκωναν κι απειλούσαν.

Όμορφος κόσμος, αστικός, μαφιοζικά πλασμένος…