Όπου ήταν δάσος, θα γίνει οικόπεδο. Όπου πέρασε φωτιά, θα έρθει πλημμύρα…

Πολλές φορές ακούμε στα ρεπορτάζ την κλισέ φράση “εικόνες που είναι δύσκολο να περιγραφούν”. Αυτή είναι και η περίπτωση των συνεπειών της χθεσινής καταιγίδας στην ευρύτερη περιοχή της Κινέτας: Ισόγεια πλημμύριζαν με νερό κι απελπισία, πολυκατοικίες γίνονταν κλειστές πισίνες με λάσπη, άνθρωποι έτρεμαν μην πνιγούν μες στα σπίτια τους. Η δύναμη της εικόνας μπορεί να μας μεταδώσει μόνο ένα μέρος της καταστροφής:

About last night pic.twitter.com/HeDxlDOydO

— momus (@momus_monologue) November 25, 2019

Το πρόβλημα όμως δεν είναι στην περιγραφή της κατάστασης. Πολλοί περιγράφουν – λιγότερο ή περισσότερο γλαφυρά και εύστοχα – το πρόβλημα και την απόγνωση των πληγέντων. Το ζήτημα όμως είναι η ερμηνεία για τις ευθύνες και η απόδοση ευθυνών.

Ο χείμαρρος έφερνε μαζί του καρβουνιασμένα κομμάτια ξύλου, από τις καλοκαιρινές πυρκαγιές, για να μας θυμίζει τις αμαρτίες μας.

— momus (@momus_monologue) November 25, 2019

Οι αμαρτίες αυτές έχουν βέβαια ονοματεπώνυμο: Το αστικό κράτος κι όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις του. Η λογική που θεωρεί ακριβά τα μέτρα προστασίας και φτηνή την ανθρώπινη ζωή και την περιουσία των μικρών ψαριών, που τώρα καλούνται να κολυμπήσουν μες στη λάσπη. Και σε τελική ανάλυση, το σύστημα που εξυπηρετούν όλα τα παραπάνω.

Ποιος να το φανταζόταν άραγε, πως μια δασώδης περιοχή που κάηκε, θα ήταν μετά ευάλωτη σε μια καταιγίδα; Ποιος να το ‘λεγε, πως θα χρειαζόταν ενίσχυση της υποτυπώδους αντιπλημμυρικής προστασίας; Μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να μαντέψει εγκαίρως μια θεομηνία.

Το μεγαλύτερο θύμα των καιρών δεν είναι ο ορθολογισμός και τα πλήγματα που δέχεται, κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε σα θεϊκή τιμωρία τα ουράνια φαινόμενα. Είναι ο κόσμος που κινδυνεύει να πνιγεί μια φορά κυριολεκτικά και άλλη μια σε ένα πέλαγος υποκρισίας των υπευθύνων, που δηλώνουν αναρμόδιοι κι ευτελίζουν ακόμα και την κλιματική αλλαγή, ψάχνοντας ασπίδα πίσω της.