Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; – Η Δούρου νιώθει οικολογικά ευαίσθητη μπροστά στον ανεμιστήρα
Αν δεν ήταν εγκληματικές οι ευθύνες της για την περιβαλλοντική βόμβα στην Αττική, το σποτάκι θα ήταν σχεδόν αστείο. Πολύ περισσότερο για το περιεχόμενό του και λιγότερο για τον ανεμιστήρα που έβαλε να την χτυπάει, ακολουθώντας την τακτική του Βλάση από τους Απαράδεκτους.
Η κυβέρνηση καταθέτει σήμερα ένα νομοσχέδιο για τον “Εκσυγχρονισμό της Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας” που έχει ξεσηκώσει μεγάλες αντιδράσεις, καθώς ουσιαστικά -μεταξύ άλλων- καταργεί τις περιοχές Natura και δίνει γη και ύδωρ στους επιχειρηματίες για… επενδύσεις που θα γδύσουν τόπους ολόκληρους από το περιβάλλον.
Μες στην αναμπουμπούλα, βγήκε η Δούρου με ένα προσωπικό σποτάκι, για να τονώσει το οικολογικό της προφίλ, πιστεύοντας πως έχει να κάνει με χρυσόψαρα που δε θυμούνται τα πεπραγμένα της δικής της διοίκησης στην Περιφέρεια Αττικής και την οικολογική βόμβα πχ στη χωματερή των Λιοσίων που επεκτείνεται και με δική της υπογραφή.
Η Δούρου μας λέει να ενώσουμε τις φωνές μας με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, πως τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε μια Ελλάδα όπου θα βλέπουν το πράσινο και τη φύση σε ταινίες ντοκιμαντέρ, ενώ δεν ξεχνάει να ξεπλύνει και τις δικές της ευθύνες -για όποιον δεν κατάλαβε ποιο ήταν το νόημα του σποτ.
Να μην επιτρέψουμε την θέση του πράσινου να την πάρει η fake ανάπτυξη της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί τότε θα φταίμε όλες και όλοι, τότε δεν θα φταίει η Δούρου. Και τότε θα είναι πάρα πολύ αργά.
Να μην επιτρέψουμε την θέση του πράσινου να την πάρει η fake ανάπτυξη της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί τότε θα φταίμε όλες και όλοι, τότε δεν θα φταίει η Δούρου. Και τότε θα είναι πάρα πολύ αργά. @K_Hatzidakis pic.twitter.com/wEc4uNXjU1
— Ρένα Δούρου (@RenaDourou) May 2, 2020
Αν δεν ήταν εγκληματικές οι ευθύνες της για την περιβαλλοντική βόμβα στην Αττική, το σποτάκι θα ήταν σχεδόν αστείο. Πολύ περισσότερο για το περιεχόμενό του και λιγότερο για τον ανεμιστήρα που έβαλε -ο κλιματισμός δεν ενδείκνυται τον καιρό της πανδημίας- να την χτυπάει, ακολουθώντας την τακτική της δεκαετίας του ’80 και του Βλάση από τους Απαράδεκτους.
