“Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο…” – Σε κλίμα θλίψης και συγκίνησης το τελευταίο «αντίο» στον Αντώνη Σκυλλάκο
Αποχαιρετισμός σ’ έναν σύντροφο που σε όλη την οργανωμένη του ζωή, για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, διακρίθηκε για τη σεμνότητα, τη λαϊκότητα, αλλά και την ανιδιοτέλειά του στην υπεράσπιση των θέσεων, των σκοπών και των αξιών του ΚΚΕ.
Μέσα σε κλίμα θλίψης και συγκίνησης, συγγενείς, δεκάδες σύντροφοι από τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Θεσσαλία, άνθρωποι που τον γνώρισαν ως στέλεχος και βουλευτή του ΚΚΕ, είπαν το απόγευμα της Τρίτης, το τελευταίο «αντίο» στον σύντροφο Αντώνη Σκυλλάκο, για πολλά χρόνια μέλος της ΚΕ, βουλευτή και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του Κόμματος, που «έφυγε» από τη ζωή την Κυριακή, σε ηλικία 72 ετών.
Αποχαιρέτησαν έναν σύντροφο που σε όλη την οργανωμένη του ζωή, για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, διακρίθηκε για τη σεμνότητα, τη λαϊκότητα, αλλά και την ανιδιοτέλειά του στην υπεράσπιση των θέσεων, των σκοπών και των αξιών του ΚΚΕ.
Η πολιτική τελετή αποχαιρετισμού έγινε στο Λόφο Μεζούρλου στη Λάρισα, τόπο εκτελέσεων εκατοντάδων αγωνιστών και κομμουνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, όπως και αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ.
Στη μνήμη του η ΚΕ του ΚΚΕ κατέθεσε ποσό για την ενίσχυση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, όπως ήταν η επιθυμία της οικογένειας αντί για στεφάνια. Χρήματα κατατέθηκαν στον ίδιο λογαριασμό και από μέλη και φίλους του ΚΚΕ.
Στην τελετή αποχαιρετισμού παρευρέθηκαν επίσης ή έστειλαν στεφάνια εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης και μαζικών φορέων και άλλων κομμάτων. Τα συλλυπητήρια της Βουλής είχε εκφράσει την Κυριακή ο πρόεδρός της, Κ. Τασούλας.
Υπηρέτησε το Κόμμα από υπεύθυνες θέσεις
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τον θάνατό του, ο Αντώνης Σκυλλάκος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1949, από γονείς προοδευτικούς επιστήμονες, νομικούς. Ο πατέρας του, Ηλίας, υπήρξε βουλευτής με την ΕΔΑ και η μητέρα του, Μαρία, ΕΑΜίτισσα, με σημαντική συμμετοχή στο γυναικείο κίνημα και την Τοπική Διοίκηση, συμπορευόμενη με την ΕΔΑ και το ΚΚΕ.
Τελείωσε το σχολείο στη Λάρισα και πέρασε στη Νομική Αθηνών, το 1967, στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Ως φοιτητής ανέπτυξε σημαντική αντιδικτατορική δράση. Αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας και με την απόλυσή του από τον στρατό, το 1974, οργανώθηκε στην ΚΝΕ, της οποίας υπήρξε για πολλά χρόνια στέλεχος στην Οργάνωση της Λάρισας.
Το 1975 οργανώθηκε στο ΚΚΕ, το οποίο υπηρέτησε με μαχητικότητα, από πολλές υπεύθυνες θέσεις, έως το τέλος της ζωής του. Το 1982, στο 11ο Συνέδριο του ΚΚΕ, εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και στο 12ο Συνέδριο εκλέγεται τακτικό μέλος της ΚΕ.
Την περίοδο ’90 – ’91 πρωτοστάτησε στη μάχη ενάντια στις οπορτουνιστικές δυνάμεις, που επεδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ, υπερασπιζόμενος αποφασιστικά τον επαναστατικό χαρακτήρα του. Επανεκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής έως και το 17ο Συνέδριο. Υπήρξε βουλευτής του Κόμματος στις Περιφέρειες Λάρισας και Β’ Αθηνών, από το 1989 έως το 1996 και από το 2000 έως και το 2012, αλλά και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος από το 1996 έως το 2000.
Ο αποχαιρετισμός της οικογένειας
Εκ μέρους της οικογένειας, με δάκρυα στα μάτια, οι δυο γιοι του, Ηλίας και Χρήστος, μίλησαν για τη ζωή που πέρασαν με τον πατέρα τους και πώς τους «σημάδεψε».
Ανακαλώντας καθημερινές οικογενειακές στιγμές, ανέδειξαν το πρότυπο του πατέρα που παρόλο που απουσίαζε για μεγάλα χρονικά διαστήματα λόγω των κομματικών του χρεώσεων, ήταν ουσιαστικά «παρών», εμπνέοντας με τη στάση του την αξία της αφοσίωσης στα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα.
Όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, «αντιλαμβανόμασταν ότι η δουλειά του, αυτή που μας έκανε να μη βλέπουμε τον πατέρα μας για χρόνια ήταν τόσο ιδιαίτερη, ήταν ο αγώνας για το δίκιο των ανθρώπων. Ναι, έλειπε, αλλά βρισκόταν ταυτόχρονα και πάντα δίπλα μας».
Αναφέρθηκαν στις πλούσιες αγωνιστικές παρακαταθήκες με τις οποίες είχε γαλουχηθεί και ο ίδιος, μιλώντας χαρακτηριστικά για την κρυφή καταπακτή που βρισκόταν μέσα σε ένα μεγάλο έπιπλο στο σπίτι του παππού τους, πατέρα του Αντώνη Σκυλλάκου, και έκρυβε το παράνομο τυπογραφείο του ΕΑΜ στη Λάρισα.
Όπως και για έναν σάκο με γράμματα εξόριστων και φυλακισμένων, τα οποία χρόνια αργότερα βρήκαν. Γι’ αυτό το ιστορικό κειμήλιο, ο πατέρας τους τους είπε: «Να τα φυλάτε αυτά για να τα βάλουμε στο μελλοντικό σπίτι της επανάστασης».
Μίλησαν, τέλος, για την προσωπικότητα του πατέρα τους και τα χαρακτηριστικά με τα οποία πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή, όπως η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, η θυσία για τον αδικημένο. Στοιχεία με τα οποία τόσο ο πατέρας τους όσο και η μητέρα τους Κική γαλούχησαν – όπως είπαν – και τους ίδιους.
Η λιτή και συγκινητική τελετή έκλεισε με το τραγούδι «Το ακορντεόν» του Μάνου Λοϊζου, που ήταν από τα αγαπημένα του Αντώνη Σκυλλάκου, πριν η σορός του μεταφερθεί για να αποτεφρωθεί.
