Στιγμιότυπα από τη συγκέντρωση για Έλληνες και Μετανάστες εργάτες στο πάρκο Φιξ

Στα Πατήσια, σε μια γειτονιά όπου ζουν κι εργάζονται Έλληνες και Μετανάστες, και πιο συγκεκριμένα στο Πάρκο του Φιξ, πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη συγκέντρωση της ΚΟΑ του ΚΚΕ.

Στην ομιλία του ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος βουλευτής Α’ Αθήνας, τόνισε μεταξύ άλλων την εκμετάλλευση, την κρατική και εργοδοτική βία, τις αντεργατικές – αντιμεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ που η κυβέρνηση τηρεί κατά γράμμα. Τόνισε επίσης πως “υπάρχει κι άλλος δρόμος για την εργατική τάξη, το λαό μας. Οι εκλογές δεν θα ανατρέψουν το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Μπορούν όμως να ενισχύσουν το λαϊκό κίνημα σήμερα, βάζοντας φρένο στα χειρότερα και ανοίγοντας τον δρόμο της ανατροπής!».

Δημιουργώντας ένα αμάλγαμα πολιτισμών, χρωμάτων, γεύσεων και αρωμάτων οι λαοί έσμιξαν ενάντια στην εκμετάλλευση, στον πόλεμο, στον φασισμό.

Πρόσωπα γνώριμα και μη, πρόσωπα χαμογελαστά, πρόσωπα αποφασισμένα να συνεχίσουν τη μάχη ενάντια σε όλους όσοι προσπαθούν για το αντίθετο.

Εκεί ήταν η παλιά συνάδελφος που έδιωξαν από τη δουλειά γιατί παραμονή Πρωτομαγιάς πριν πέντε χρόνια ενημέρωνε και συσπείρωνε τους λοιπούς συναδέλφους για μαζική συμμετοχή στην απεργία. Εκεί ήταν η γειτόνισσα που καθημερινά συναντώ μαζί με το παιδάκι της και χαμογελάμε ο ένας στον άλλο. Εκεί ήταν οι παλιοί συμφοιτητές και σύντροφοι. Εκεί ήταν οι συνοδοιπόροι. Σημερινοί κι αυριανοί.

Ήταν τα πιτσιρικάκια, η νέα γενιά, οι αυριανοί αγωνιστές της ζωής, που στροβιλίζονταν μπροστά στη σκηνή και δεν τους ξεκόλλαγες το χαμόγελο από τα χείλη.

Ήταν οι καλόκαρδες μαγείρισσες με τα πεντανόστιμα καλούδια τους κι ο γλυκύτατος κύριος με τα χειροποίητα μακραμέ κοσμήματά του.

Ήταν η Γκαζάλ με την μπάντα της που μας χάρισε μελωδίες από μονοπάτια της Ινδίας και οι The Worksongs Project, που ένωσαν με τις νότες τους τους εργάτες όλης της γης.

Ήταν κι ο 17χρονος Ραχμάτ, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, που ζει ένάμιση χρόνο στην Ελλάδα και μας θύμισε τα αυτονότητα. Την ανάγκη για ίση μεταχείριση, δωρεάν παιδεία, υγεία και ιατρική περίθαλψη. Την ανάγκη ενημέρωσης, ελεύθερης και δυνατής φωνής, την ανάγκη για ζωή.

Ήσουν εσύ, ήμουν εγώ, ήμασταν όλοι μαζί. Όλοι όσοι πιστεύουμε πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Και θα τον αλλάξουμε εμείς. Γιατί τώρα, είναι δικός μας αυτός ο δρόμος! Ένας δρόμος ανηφορικός, μα όχι αδιάβατος.