Συνέδριο εμπαιγμός σε βάρος των ανάπηρων

Έχω παραδώσει το σημερινό άρθρο μου στην έντυπη “Πελοπόννησο”, με θέμα “Ανάπηροι, αυτοί οι αόρατοι”. Το θέμα προφανώς αφορά το μείζον πρόβλημα της (μη) προσβασιμότητας, γεγονός που καθιστά κάποιους συνανθρώπους μας, πραγματικά αόρατους. Μία θλιβερή κατάσταση, που καθιστά την καθημερινότητα χιλιάδων ανάπηρων αφόρητη.

Πριν όμως καν σηκωθούν τα δάκτυλα από το πληκτρολόγιο, μαθαίνω το εξής αχαρακτήριστο και εξοργίζομαι. Μη σου πως βγήκα λίγο, μέχρι και από τα εσώρουχα. Άκουσον λοιπόν το τραγελαφικό!

Σκοντάφτω τυχαία πάνω σε μία είδηση, στο διαδίκτυο. Και τι αναγγέλλει η είδηση;
Πως μία φιλόδοξη εταιρία οργανώνει, λέει, ένα συνέδριο στην Πάτρα, με θέμα τις τεράστιες οικονομικές/ αναπτυξιακές ευκαιρίες, που ανοίγονται στη χώρα, εφόσον προσφέρουμε στους ανάπηρους (του εξωτερικού), τη χαρά να απολαύσουν στη χώρα μας, τον προσβάσιμο τουρισμό!!! Αν και ανέκδοτο, θαυμάσια.

Και το συνέδριο – το οποίο εντάσσεται, παρακαλώ, σε πρόγραμμα Erasmus (άρα, μεγάλη μπίζνα) – πού διοργανώνεται, λέτε, στην Πάτρα;
Μα στο κτήριο του επιμελητηρίου Αχαΐας!!! Δηλαδή, εδώ πρόκειται για τον απόλυτο εμπαιγμό, την απόλυτη γελοιότητα!!! Και γιατί, άραγε;
Μα άπαντες οι Πατρινοί γνωρίζουν πως ιδίως το κτήριο του επιμελητηρίου Αχαΐας είναι το πιο ακατάλληλο και μη προσβάσιμο, δημόσιο κτήριο, ίσως και ολόκληρης της περιφέρειας. Κυριολεκτικά, η επιτομή ενός κτηρίου κάστρου για να αποκλειστούν οι ανάπηροι… Για να μπεις μέσα, πρέπει να έχει συμβεί πρώτα, ένα θαύμα: να πετάξεις με το καροτσάκι, πάνω από μία τεράστια σκάλα (η μοναδική είσοδος).
Άρα, τι συμπέρασμα βγάζετε εξ αυτού;

Μήπως πως οργανώνουμε ένα συνέδριο/ μπίζνα, για λογαριασμό των ανάπηρων, χωρίς βέβαια αυτοί να μπορούν καν να προσέλθουν στο χώρο; Χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να προσέλθουν ως ενδιαφερόμενοι, έστω και συμβολικά, κάτι δηλαδή σαν γλάστρες για ξεκάρφωμα; Μία ευφάνταστη ομολογουμένως παρωδία.

Επομένως, σε ποιους απευθύνεσαι; Μιλάς για τους ανάπηρους, αγνοώντας τους πρωταγωνιστές; Δηλαδή, τους φτύνεις; Τους αντιμετωπίζεις μόνο σαν εύκολη μπάζα; Εξευτελίζεις την υπόσταση και την ιδιαιτερότητά τους; Θα έχεις, μήπως, και catering, για να απολαύσεις το όλο concept;…

Αυτή η γελοιότητα, λυπάμαι αγαπητοί, αλλά μόνο στην Πάτρα και τη χώρα μας θα μπορούσε να έχει εμπνευστεί.
Αναρωτιέμαι όμως γι’ αυτούς που οραματίσθηκαν το πρωτοφανές ευτράπελο. Είναι άρα υποψιασμένοι – έστω και μία τρίχα – για το χώρο μας ή μας βλέπουν μόνο σαν αφορμή εύκολου κέρδους; Σαν αντικείμενο και μόνο.

Ρητορική προφανώς η ερώτηση..”

Γιάννης Δημογιάννης