Συγγνώμη για όλες τις φορές που σιώπησα…

Απόγευμα Τρίτης. Μάθημα με τμήμα της Γ΄ Λυκείου στο φροντιστήριο. Το κλίμα ήδη βαρύ. Ψυχικά ασήκωτο. Βλέμματα καρφωμένα πάνω μου και γω αποδέκτης τους, νιώθω την ανάγκη να βάλω τα πάντα στην άκρη και να συνδεθώ ειλικρινά μαζί τους.

Ξεκίνησα χωρίς να πω άλλη κουβέντα: «Είναι τραγωδία και ξέρω πως υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε φόβο και ανασφάλεια σ’ αυτή τη χώρα. Που νιώθετε πως όλα είναι μάταια. Αλλά εσείς είστε η ελπίδα μας και η δύναμή μας. Και κάπως έτσι, στέκομαι μπροστά σας και σας ζητώ συγγνώμη. Για όλες αυτές τις φορές που σιώπησα και φοβήθηκα να μιλήσω. Συγγνώμη που δεν εξέφρασα όλα αυτά που σκεφτόμουν και δεν διεκδίκησα. Συγγνώμη που δεν είχα μέχρι σήμερα το θάρρος να βγω μπροστά και να απεργήσω. Από σήμερα, όμως, έχω χρέος να βγω μπροστά.

Ο ρόλος μου είναι παιδαγωγικός και το λιγότερο που θέλω να κάνω για σας είναι να βγω μπροστά, να συγκρουστώ. Γιατί η δύναμή μου και η ελπίδα μου είστε εσείς. Το δικό σας βλέμμα. Έτσι σήμερα σας ανακοινώνω πως αύριο δεν θα μπω στην αίθουσα. Γιατί δεν μπορώ αύριο να τρέξω καμία ύλη κοιτάζοντας τα δικά σας μάτια. Αύριο αποφασίζω να ξεκινήσω τον δικό μου αγώνα. Ο οποίος θα αποτελέσει μια σπίθα μονάχα της δικής σας επανάστασης…».

Σιωπή. Και βουρκωμένα μάτια. Η ανάγκη των παιδιών να ακούσουν από κάποιον καθηγητή αυτά τα λόγια μεγάλη.

Σήμερα συμμέτοχα και τα ίδια στην πορεία. Γιατί πάντα τα παιδιά θα είναι η ελπίδα μας. Αλλά… Πάντα περιμένουν και από μας το έναυσμα και την έμπνευση. Αυτό είναι το καλύτερο μάθημα. Το χθεσινό μάθημα ήταν μάθημα ζωής!

Καθηγήτρια σε Φροντιστήριο Μέσης Εκπαίδευσης (το κείμενο δημοσιοποίησε ο Σύλλογος Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση Αττικής «Ο Βύρων»).
902.gr

Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC